Οσο καθαρό είναι ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι μόνον οικονομικό αλλά και πολιτικό, άλλο τόσο καθαρό είναι ότι για την ύπαρξή του δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι Ελληνες ή αποκλειστικά οι ξένοι, και ειδικότερα οι Γερμανοί. Ο μανιχαϊσμός βολεύει για να πλάθουν σενάρια τα πιο οκνηρά μυαλά, τα απολύτως σίγουρα για την αλήθεια τους και για το δίκιο τους, δεν φημιζόταν όμως ποτέ για καλές σχέσεις με την πραγματικότητα. Ο περίπλοκος χαρακτήρας της τού διαφεύγει. Ή μάλλον αδιαφορεί πλήρως γι’ αυτόν, γιατί διαφορετικά θα έθετε εν αμφιβόλω τα αξιώματά του.
Εξίσου καθαρό είναι –ή θα έπρεπε να είναι– και το ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι ελληνογερμανικό. Δεν περιορίζεται στις σχέσεις της Ελλάδας με τη Γερμανία, πολιτικές και οικονομικές, του παρόντος και του εμπόλεμου παρελθόντος. Η εικόνα μονομαχίας ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία (και, προσωποποιημένα, ανάμεσα στον κ. Τσίπρα και στην κ. Μέρκελ, ή στον κ. Βαρουφάκη και τον κ. Σόιμπλε) μπορεί να δεσπόζει στα ελληνικά, τα γερμανικά και γενικώς τα ξένα μέσα ενημέρωσης, αυτό όμως δεν αναιρεί την απλοϊκότητά της. Απλώς επιβεβαιώνει, με τον τρόπο της, ότι μεγάλα και τρανά μίντια, που συνηθίζουμε να υποκλινόμαστε στην αξία τους και να τα προβάλλουμε σαν παράδειγμα προς μίμηση, συχνά δεν διαφέρουν ιδιαίτερα ως προς την ανάγνωση και την απόδοση της καθημερινότητας από άσημα, περιφερειακά και καταφανώς λαϊκιστικά έντυπα, κανάλια ή ραδιόφωνα.
Ο τίτλος και μόνον ενός Μέσου και η προϊστορία του δεν αρκούν για να προσδώσουν κύρος και αλήθεια σε όλα του τα λεγόμενα και γραφόμενα. Και υποδηλώνει απλώς ραθυμία, μαζί και ξιπασιά, η σπουδή με την οποία τα ελληνικά μίντια εισάγουν και αναμεταδίδουν ό,τι λέγεται στα ξένα για εμάς. Ή μάλλον, για να είμαστε πιο κοντά στα πράγματα, εσχάτως αναπαράγουν σαδομαζοχιστικά (και απολύτως άκριτα) ό,τι αρνητικό ή καταστροφολογικό παίζουν τα διεθνούς βεληνεκούς κανάλια και πρακτορεία, ακόμα κι αν το χρώμα του είναι κατακίτρινο.
Αν η όλη ιστορία ήταν ένα τυπικό γουέστερν, με την απαραίτητη μονομαχία να δίνει τη λύση, δεν θα είχαμε να περιμένουμε πολλά. Με τη σφεντόνα ή το λιανοντούφεκο από τη μία και το κανόνι από την άλλη, για να ελπίσουμε σε κάτι σπουδαίο θα ’πρεπε να πιστεύουμε ότι ο θρύλος του Δαβίδ και του Γολιάθ είναι μοιραίο να επαναλαμβάνεται ακατάπαυστα με το ίδιο κι απαράλλαχτο τέλος. Δυστυχώς, όμως, τέτοιους νόμους δεν έχει η Ιστορία. Γι’ αυτό ο Δαβίδ χρειάζεται συμμάχους. Και για να φανεί πόσο άστοχη είναι η κυρίαρχη υπόθεση περί ελληνογερμανικής μονομαχίας, ορισμένοι από τους ειλικρινέστερους και σταθερότερους συμμάχους της Ελλάδας (και για το κατοχικό δάνειο) είναι Γερμανοί – πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι. Αλλά και ανώνυμοι πολίτες, σαν το ζευγάρι που κατέθεσε προχθές, στο Ναύπλιο, 875 ευρώ υπέρ της Ελλάδας: το μερίδιό τους, όπως είπαν, για τις αποζημιώσεις.
Πηγή: Καθημερινή