Από τις αρχές Σεπτέμβρη οι Γενικές Συνελεύσεις των καθηγητών σε όλη τη χώρα αποφάσιζαν την πραγματοποίηση της απεργίας που εξαγγελλόταν όλο το καλοκαίρι. Το πρώτο χαρακτηριστικό ήταν ότι η ομοσπονδία (ΟΛΜΕ) δεν είχε συμφωνήσει σε κοινή πρόταση και εισήγηση προς τις Συνελεύσεις. Αυτό σήμαινε ότι κάθε παράταξη έκανε τις δικές της εκτιμήσεις, με τα δικά της κριτήρια, που οδηγούσε στη δική της πρόταση. Η μορφοποιημένη κοινή πρόταση των αριστερών παρατάξεων, εκτός του ΠΑΜΕ που μάλλον συνέκλινε με την πρόταση της ΔΑΚΕ, υπερψηφίστηκε. Ξεκινούσαν επαναλαμβανόμενες πενταήμερες απεργίες από Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου. Αυτό ήταν ήδη μια σαφής ένδειξη για τις διαθέσεις και τις εκτιμήσεις των συναδέρφων που έδειξαν την εμπιστοσύνη τους στις αριστερές δυνάμεις.
Αυτό που φάνηκε καθαρά ήταν ότι κάποιος έπρεπε να τραβήξει μπροστά. Ωστόσο, αυτοί που σε κάθε κρίσιμη στιγμή διακηρύσσουν ότι πρέπει να κινηθούμε «όλοι μαζί» ξέρουν πίσω από τα μεγαλόστομα λόγια να επιδιώκουν τη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής. Πόσο δεδομένο ήταν ότι αυτές οι δυνάμεις που είχαν διαφορετική πρόταση θα στήριζαν τις αποφάσεις των Συνελεύσεων; Επί χρόνια διαχειριστές μιας συνδικαλιστικής εξουσίας κατείχαν σε άριστο βαθμό τις τεχνικές της υπονόμευσης και της παρελκυστικής τακτικής που μπορεί να εμποδίσει πλάγια και άδηλα την επιτυχία. Η στρατηγική της απεργίας είχε να αντιμετωπίσει και αυτή την παράμετρο.
Από τη άλλη, όλοι καταλάβαιναν ότι αυτή η απεργία αφορούσε όλη την κοινωνία και είχε περισσότερο πολιτικό παρά κλαδικό χαρακτήρα. Αυτό θα έπρεπε να φανεί από τον πρώτο πενταήμερο (16 με 20 Σεπτέμβρη) με ανάλογες κινήσεις στα Νοσοκομεία και στους ΟΤΑ τουλάχιστον. Δεν έγινε κάτι τέτοιο, όμως η ΑΔΕΔΥ κήρυξε σαρανταοχτάωρη απεργία για Τετάρτη και Πέμπτη. Με δεδομένο το γραφειοκρατικό ρόλο της, αυτές οι δύο μέρες ήταν σίγουρο ότι θα αποδείχνονταν κρίσιμες και για την απεργία των καθηγητών. Έτσι, αντί να συμπαρασυρθούν και άλλοι κλάδοι στην ενεργή αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική συνέβη το «αναμενόμενο»: την Πέμπτη οι απεργοί καθηγητές σφυρίχτηκαν σε θέση οφσάιντ. Τα ποσοστά συμμετοχής μειώνονταν και οι λόγοι δεν θα πρέπει να αναζητηθούν εύκολα στην κούραση που υποδηλώνει η φράση ότι «ο κλάδος δεν αντέχει». Το πιθανότερο είναι ότι άλλες δυνάμεις έπαιξαν το ρόλο τους ωθώντας σε πλημμυρίδα τις δυο πρώτες μέρες και στη συνέχεια αποτραβώντας σε άμπωτη τους απεργούς. Με τον τρόπο αυτό κάποιοι επιβεβαίωναν και τις εκτιμήσεις τους ότι έπρεπε να γίνουν σαρανταοχτάωρες και όχι πενταήμερες. Οι αντιδράσεις των μαθητών που προχώρησαν σε καταλήψεις αφέθηκαν στην αφάνεια σαν μία γραφική εθιμοτυπική τελετή που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και έχει ημερομηνία λήξης.
Παράλληλα, η στρατηγική της απεργίας βρέθηκε μέσα στη δίνη πιο πολιτικών γεγονότων, εφόσον σε κεντρικό ζήτημα αναδείχτηκε το δολοφονικό αποτέλεσμα στο οποίο οδήγησε η αντιπαρατιθέμενη πολιτική στρατηγική της έντασης. Όλοι ήξεραν ότι οι αντιδράσεις των εργαζομένων, ανεξάρτητα από την επιτυχία τους, έθεταν ένα ζήτημα: τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης να συνεχίζει τη μνημονιακή πολιτική της. Καλύτερα απ’ όλους το γνωρίζουν οι ίδιοι οι κυβερνητικοί και ξέρουν ότι πρέπει να αναδειχτούν σε εγγυητές της ομαλότητας και της δημοκρατίας. Πιεζόμενοι και από τις αντιφασιστικές αντιδράσεις της κοινωνίας βρέθηκαν αναγκασμένοι να χρησιμοποιήσουν το «ατού» της χρυσής αυγής που βγήκε από το μανίκι με τον πιο θεαματικό τρόπο. Ουσιαστικά επιβλήθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ξέρουμε καλά ότι στην περίπτωση αυτή νικητής παρουσιάζεται αυτός που την επιβάλλει. Στις δυνάμεις της κοινωνίας απομένει να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν τους θεαματικούς σχεδιασμούς της κυβερνητικής στρατηγικής.