Ποια/ποιος θα μπορούσε να είναι; Και με ποιο πρόγραμμα και με ποιες/ποιους συνεργάτες που θα μπορούσαν να πείσουν την πόλη, τη Θεσσαλονίκη, ότι θα εφαρμόσουν αυτό το πρόγραμμα; Υποτίθεται ότι ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι «προνομιακός» – ότι κι αν αυτό σημαίνει – για την Αριστερά και είναι αλήθεια πως η πόλη, όχι τόσο το κέντρο της, έχει μνήμες από αριστερούς, κομμουνιστές, δημάρχους που έκαναν πράγματα, που άφησαν έργο πίσω τους, που βρέθηκαν δίπλα στους πολίτες και προσπάθησαν να λύσουν προβλήματα. Άλλο όμως αυτό που συμβαίνει και άλλο τα «υποτίθεται». Ένα χρόνο μετά την πανωλεθρία της Αριστεράς, γιατί τέτοια ήταν, στις τοπικές εκλογές στο πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης και λίγες μέρες μετά το θρίαμβο της «Συλλογικής Βαρκελώνης» στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, μπορείς να πεις πως υπάρχει ένα πεδίο για να ανοίξει μία σοβαρή συζήτηση για το τι συμβαίνει στην, όχι και τόσο, μικρή μας πόλη.
Με όλο το σεβασμό στους ανθρώπους, γυναίκες και άνδρες, που δίνουν τη μάχη από αριστερές θέσεις στα έδρανα της αντιπολίτευσης τόσο στον κεντρικό δήμο όσο και στους περιφερειακούς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε πάρα πολύ πίσω ακόμα και από το σημείο που κάποτε βρισκόταν η «Θεσσαλονίκη των Πολιτών και της Οικολογίας» και το θέμα εδώ που σήμερα βρισκόμαστε, τέσσερα χρόνια πριν από τις επόμενες τοπικές εκλογές, δεν είναι να ανακαλύψουμε «φωτεινά» πρόσωπα, πολύ περισσότερο δε να προσδοκούμε σε «απρόβλεπτες» ή «γραμμικές» εξελίξεις. Για παράδειγμα: Δίνει το νέο Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Αποβλήτων τη δυνατότητα σε όλες τις αυτοδιοικητικές δυνάμεις της απ’ εδώ πλευράς να αποδείξουν την απόλυτη αποτυχία όλων των διοικήσεων των δήμων του πολεοδομικού συγκροτήματος και να προσπαθήσουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, να τους πείσουν ότι η απ’ εδώ πλευρά μπορεί να πετύχει; Νομίζω πως ναι. Και μετά σε άλλο θέμα, και μετά σε άλλο θέμα…
Δεν ξέρω τώρα που άλλαξαν τα πράγματα σε κεντρικό επίπεδο – και όλοι/όλες αγωνιούμε για το αν η διαπραγμάτευση της νέας ελληνικής κυβέρνησης με τους… θεσμούς ολοκληρωθεί με μία συμφωνία που θα βάλει τέλος στις πολιτικές της στεγνής λιτότητας – αν η ατζέντα των τοπικών θεμάτων έχει περάσει για την απ’ εδώ πλευρά, κάπως, στο χώρο του μπανάλ. Υποθέτω πως όχι, αλλά είπαμε, το θέμα έχει να κάνει με αυτό που συμβαίνει και όχι με «υποθέσεις». Η Θεσσαλονίκη έχει γειτονιές που η φτώχια είναι τόσο πυκνή που την κόβεις με το μαχαίρι, το πολεοδομικό συγκρότημα έχει την υψηλότερη ανεργία σε όλη την Ελλάδα, για κάθε δέκα κάτοικους του κεντρικού δήμου αντιστοιχεί μόνο ένα δέντρο, οι πεζοί δεν μπορούν να σταθούν στους, ελάχιστους, πεζόδρομους. Αρκούν αυτά ή θα πρέπει να φωνάξω την Άντα Κολάου;
*Ο Θεόφιλος Σιχλετίδης είναι ένας από τους Δύο Λύκους: καθημερινά, 12 με 1, στο ρ/σ «Στο Κόκκινο»