Διανύουμε μία εποχή που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ τον κοινωνικό-πολιτικό Κινηματογράφο. Ο Κεν Λόουτς για χρόνια σήκωσε ψηλά τη σημαία της επανάστασης σε αφιλόξενο περιβάλλον, καταδεικνύοντας με τον πλέον εμφατικό τρόπο την αδικία και τις συνέπειες του χρεοκοπημένου συστήματος, το οποίο εξαντλεί διαδοχικά τις χαμηλότερες και την μεσαία τάξη. Η σκυτάλη φαίνεται πως περνάει από την Ευρώπη στην Ασία. Από εκεί ήρθε ο περσινός Χρυσός Φοίνικας των Καννών, από εκεί και ο φετινός, ενώ τουλάχιστον ακόμα δύο σπουδαίες ταινίες έφτασαν στη χώρα από τούτη την Ήπειρο.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Δημιουργοί όπως ο Χιροκάζου Κόρε-Έντα (Shoplifters), o Tζουν Χο Μπονγκ (Parasite), o Tσανγκ Ντονγκ Λι (Burning) και φυσικά ο Mπο Χου (An Elephant Sitting Still) άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στην ιστορία του Παγκόσμιου Σινεμά. Πραγματικά μοιάζει να έχει ανοίξει ένας διάλογος μεταξύ των δημιουργών κι η μία ταινία συμπληρώνει την άλλη, με αποκορύφωμα τα “Παράσιτα”, τα οποία προβάλλονται αυτήν την εποχή στους κινηματογράφους, ενώ μόνο μακρινά δε φαντάζουν το Δίχτυ του Κιμ Κι Ντουκ και το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, “Μηχανές”, οποίο κέρδισε μία σειρά από Βραβεία στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης το 2017.
Δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως η Κίνα, η Νότιος Κορέα κι η Ιαπωνία αποτελούν κέντρα του καπιταλισμού. Κυριαρχούν τα άκρα στην κοινωνική διαστρωμάτωση. Οι πλούσιοι κι οι φτωχοί. Το φθηνό εργατικό δυναμικό εκμεταλλεύονται τεράστιοι κολοσσοί της παγκόσμιας βιομηχανίας, προκειμένου να φτάνουν στα χέρια μας επώνυμα υλικά αγαθά. Κι αυτά μπορεί να μας γεμίζουν χαρά για ένα διάστημα, αλλά αν σκεφτούμε λίγο βαθύτερα κάποιοι συνάνθρωποι μας εργάζονται ασταμάτητα κάτω από αντίξοες συνθήκες και πληρώνονται πενιχρά (made in China, India, Bangladesh …)
Οι καλλιτέχνες αντιλαμβάνονται όλο αυτό το αδιέξοδο και προσπαθούν να φωνάξουν με τα έργα τους και να προλάβουν τα χειρότερα πριν την τελική έκρηξη. Η μάχη είναι εξοντωτική. Μία διαρκής πάλη, ένας πρωτόγνωρος αναβρασμός, που παρακολουθούμε να κορυφώνεται στη σκηνή της κάθαρσης στα “Παράσιτα”. Όλο αυτό οδηγεί στην τρέλα, την παράνοια και πολλές φορές στην αυτο-καταστροφή. Δηλώνουν όμως δυναμικά παρόντες σε αυτά τα δύσκολα χρόνια και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι δημιουργοί, που το έργο τους δε γίνεται γνωστό διεθνώς, αλλά το λέει η ψυχή τους.
Αποτελεί τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, καθώς μόνο ο Πολιτισμός μπορεί να κρατήσει ζωντανές αξίες κι ιδανικά. Να θυμίζει τι πάει να πει ηθική και πως η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα απλά, τα καθημερινά της ζωής. Μία μίνι αναδρομή στην ευρωπαϊκή ιστορία είναι αρκετή για να πιστοποιηθεί το παραπάνω. Χωρίς φυσικά να ξεχνάμε ιερά τέρατα του παρελθόντος από τη συγκεκριμένη ήπειρο, όπως ο Γιασουχίρο Όζου, ο Ακίρα Κουροσάβα, ο Έντουαρντ Γιανκ κι άλλοι, που έγραψαν τη δική τους ιστορία πριν φτάσουμε στο σήμερα.
Κάπως έτσι οι Ασιάτες κινηματογραφιστές καθιερώνονται σταδιακά στις συνειδήσεις όλων των σινεφίλ παγκοσμίως ως οι πλέον ανερχόμενοι στο συγκεκριμένο είδος. Δείχνουν πως έχουν πιάσει για καλά τον παλμό της ανθρωπότητας, της μεγάλης πλειοψηφίας, που μέρα με την μέρα καταρρέει, οικονομικά αλλά κυρίως ψυχολογικά και προσπαθούν με τα έργα τους να βγάλουν μία κραυγή ανθρωπιάς, απόγνωσης και ταυτόχρονα ελπίδας, πριν την μοιραία σύγκρουση των ηγετών του κόσμου, που είναι έτοιμοι να πατήσουν το κουμπί και να δώσουν τέλος.