Πρόκειται για μία από τις ταινίες που βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όσον αφορά την OSCARική κούρσα. Το “Κing Richard” έχει κερδίσει μία Χρυσή Σφαίρα και διεκδικεί έξι χρυσά Αγαλματίδια (καλύτερης ταινίας, Α’ ανδρικού και Β’ γυναικείου ρόλου, πρωτότυπου σεναρίου, μοντάζ και τραγουδιού), όχι όμως αυτό της σκηνοθεσίας για τον Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν. Έχει τα θετικά της που θα αναλυθούν στη συνέχεια, έχει όμως κι ένα μεγάλο πλην που είναι η χρονική της διάρκεια. Ίσως θέλει να δώσει έμφαση, ίσως θέλει να κάνει κομμάτι του θεατή τον αγώνα μέχρι την καταξίωση, ωστόσο έχει το αντίθετο αποτέλεσμα.
Ερχόμαστε σε επαφή με μία οικογένεια Αφροαμερικάνων του περιθωρίου. Ένας πατέρας που έχει βάλει στόχο της ζωής του οι κόρες του να ξεφύγουν από την μοίρα του και να ανοίξουν τα φτερά τους. Έχει καταστρώσει το πλάνο ζωής τους πριν καν γεννηθούν και πασχίζει να τους περάσει ως μότο ζωής τη συνεχή βελτίωση. Τα κορίτσια πρόθυμα ακολουθούν τις οδηγίες του. Παλεύουν, προπονούνται σκληρά παρά τα πενιχρά μέσα και περιμένουν μία ευκαιρία να αποδείξουν τι πραγματικά αξίζουν. Ο λόγος για τις Βένους και Σερένα Γουίλιαμς, μετέπειτα θρύλους του παγκοσμίου τένις και τον πατέρα τους Ρίτσαρντ.
Ο τελευταίος έχει βιώσει μία σκληρή ενηλικίωση. Έχει συνηθίσει να αντέχει στον πόνο. Είναι αποφασισμένος όμως πως αυτό θα αλλάξει για τις θυγατέρες του. Η κοινωνία τον αντιμετωπίζει ως γραφικό, υποτιμάει τις δυνατότητές του στην προπονητική. Αυτός ψύχραιμος παραμένει προσηλωμένος στον στόχο. “Άμα κοιμάσαι πολύ, μόνο όνειρα αποκτάς”. Τίποτα δε θα τους χαριστεί. Στην οθόνη απεικονίζεται θα λέγαμε μία έκφανση του American Dream. Ο στοργικός πατέρας σφυρηλατεί την προσωπικότητα των παιδιών του. Με υπομονή και επιμονή θα επιτύχουν τον επιθυμητό στόχο.
Η ερμηνεία του Γουίλ Σμιθ του έδωσε ήδη τη Χρυσή Σφαίρα και τον φέρνει φαβορί ως σήμερα για το OSCAR Α’ ανδρικού ρόλου. Πράγματι είναι εξαιρετικός. Οι εκφράσεις του βγαίνουν πηγαία, αυτός οδηγεί την πλοκή. Τόσο στο πρώτο μέρος, όσο και στο δεύτερο έχει τον τρόπο να ξεχωρίσει. Ίσως όχι πάντα για τον σωστό λόγο. Στο πλευρό του η Aunjanue Εllis που ειδικά στη σκηνή του τσακωμού μου έφερε στο μυαλό τη Βαϊόλα Ντέιβις. Δύσκολα θα κερδίσει στην κατηγορία που διαγωνίζεται, ωστόσο η παρουσία της είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής.
Μέσα από μία σαφή κοινωνικοπολιτική χροιά ενημερωνόμαστε για άγνωστες πτυχές και λεπτομέρειες μίας ιστορίας που ελάχιστοι γνώριζαν στην πραγματικότητα. Βλέπουμε το πόσο δύσκολο είναι να φτάσεις στην κορυφή, ειδικά όταν δεν έχεις το απαιτούμενο υπόβαθρο. Κι αυτές οι σπουδαίες κυρίες όχι μόνο έφτασαν στο “Εverest”, αλλά παρέμειναν εκεί για χρόνια. Άξιες και πολλά συγχαρητήρια στον μπαμπά που τις πίστεψε πρώτος απ’ όλους. Ενδιαφέρον εγχείρημα, με μία βασική ένσταση που διατυπώσαμε ήδη από τον πρόλογο.
