Μία από τις ταινίες για τις οποίες έγινε κουβέντα το φετινό καλοκαίρι κι είχα τη χαρά να την παρακολουθήσω σε ένα θερινό σινεμά, ήταν η Ληστεία της Στοκχόλμης του Ρομπέρ Μπουντρώ. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό το φιλμ σχετίζεται με το αντίστοιχο σύνδρομο, το οποίο έχει μείνει στην ιστορία από αυτήν την άκρως τρελή, παρανοϊκή θα λέγαμε, αλλά αληθινή ιστορία.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Μεταφερόμαστε στο μακρινό 1973 στη Στοκχόλμη, πρωτεύουσα της Σουηδίας. Μία ληστεία σε υποκατάστημα της τράπεζας Kreditbanken γίνεται η αφορμή για την ενεργοποίηση του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις. Παρ’ ότι έχουμε βίαιη εισβολή, απειλή με όπλο και εξαήμερη ομηρία τα θύματα αναπτύσσουν συναισθηματικούς δεσμούς με τους θύτες. Μία μορφή τραυματικής συγκόλλησης. Όχι μόνο δε θα κινηθούν νομικά ενάντια των δραστών, αλλά θα κάνουν οικονομικό αγώνα και θα καταθέσουν υπέρ τους.
Φυσικά όλα αυτά φαντάζουν οξύμωρα. Κι όμως η ιστορία γράφτηκε με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Στην ταινία μας τώρα ο σκηνοθέτης ακροβατεί μεταξύ της σκληρής απεικόνισης των γεγονότων και μίας νότας χιούμορ που θέλει να δώσει, ώστε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Σε αυτό βοηθάει η μουσική που ακούγεται από το κασετόφωνο του ληστή, με τον Μπομπ Ντίλαν να έχει εξέχουσα θέση στις προτιμήσεις του.
Ο Ίθαν Χοκ ξεχωρίζει σε ρόλο πρωταγωνιστή και είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ταινία από άποψη ερμηνείας. Από κοντά κι η Νόμι Ράπας στον ρόλο της Μπιάνκα, ενώ συναντάμε και τον Ούλοφ Πάλμε ως πρωθυπουργό της χώρας, ανέτοιμο να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Η Σουηδία άλλωστε όπως και σήμερα είναι μία χώρα οργανωμένη. Το είδαμε και στο “Τετράγωνο” του Ρούμπεν Όστλουντ. Τέτοια γεγονότα είναι ικανά να τη σοκάρουν και κλονίσουν την εμπιστοσύνη των κατοίκων της. Η ασφάλεια είναι κάτι το αυτονόητο, ειδικά για τους κατοίκους της πρωτεύουσας.
Στα αξιοσημείωτα επίσης ανήκει το γεγονός, ότι αυτή η περίπτωση ομηρίας είναι η πρώτη στη χώρα που κάλυψαν σε ζωντανή μετάδοση τα Μέσα Ενημέρωσης. Εύκολα κατανοεί κανείς τον ρόλο τους. Είναι ικανά να μεγεθύνουν ένα πρόβλημα, να ασκήσουν πιέσεις ακόμα και στην ηγεσία του κράτους και να κινητοποιήσουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ώστε να ταυτίσουν τον κόσμο με το πρόβλημα και να παραμείνει συντονισμένος στους δέκτες του γεμάτο αγωνία για την τελική έκβαση της υπόθεσης.
Κόντρα σε όλα αυτά και αν θέλετε και κόντρα στη λογική έχουμε μία νίκη της αλληλεγγύης, της συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων, που αποκτά μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστούμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επετεύχθη αυτός ο μικρός άθλος.