Ο Σεμπαστιάν Μάιζε (“Still Life” – το 2011 το είδαμε στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης) με τη νέα του ταινία “Μεγάλη Απόδραση” κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, το Βραβείο Κοινού στις Νύχτες Πρεμιέρας στην Αθήνα και διεκδικεί με το “Flee” και το “Quo Vadis Aida” το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Είναι επίσης η υποψηφιότητα της Αυστρίας για το OSCAR Διεθνούς ταινίας (εκεί νομίζω ο μεγάλος νικητής θα είναι το Drive my Car). Ένα ευαίσθητο πορτραίτο ενός ανθρώπου που έχει εγκλωβιστεί στην επιλογή του και βιώνει τις αντιξοότητες των συνθηκών κράτησης, αλλά ταυτόχρονα νιώθει βαθιά μέσα του ελεύθερος και νικητής στην μάχη των ιδεών – αξιών.
Ένας τίτλος μάλλον ειρωνικός, αλλά ταυτόχρονα τόσο εσωτερικός. Αγγίζει το πνεύμα του πρωταγωνιστή που θα υποστεί βία κάθε μορφής, αλλά θα μείνει όρθιος, δυνατός. Από τα “στρατόπεδα συγκέντρωσης” που τιμωρούνταν κάθε λογής διαφορετικότητα, στις φυλακές (όπως και στον στρατό το μόνο που επιτρέπεται είναι το κάπνισμα) στη Δυτική Γερμανία μετά την ήττα στον πόλεμο. Το άρθρο 175 δεν έπαψε να βρίσκεται σε ισχύ για χρόνια. Από το 1871 μέχρι το 1994 περισσότεροι από 150.000 τιμωρήθηκαν και βρέθηκαν σε κελιά. Αυτός κατάφερε να απελευθερωθεί νωρίτερα πληρώνοντας όμως την επιλογή και το πάθος του.
Σκεπτόμενοι τη σημερινή κατάσταση στη Γερμανία, αναρωτιόμαστε, πως είναι δυνατόν κι όμως … Κάποτε το κράμα θρησκείας και συντήρησης οδήγησε σε σκοτεινές καταστάσεις. Σας θυμίζει κάτι; Ευτυχώς σήμερα η χώρα της κεντρικής Ευρώπης έχει προχωρήσει μπροστά, όχι όμως ολόκληρος ο κόσμος. Λίγες ώρες πριν μπω στην αίθουσα, διάβαζα πως καθηγητής σε σχολείο αποκαλούσε μαθητή “ντροπή της κοινωνίας” για τους ίδιους λόγους. Οι εποχές άλλαξαν, η πατρίδα όμως μοιάζει να έχει κολλήσει στον χρόνο. Το δικαίωμα στην ελευθερία δεν μπορεί παρά να είναι πανανθρώπινο.
Χανς (Φραντς Ρογκόφσκι, ολοένα και καλύτερος στις ερμηνείες του, προσφάτως τον παρακολουθήσαμε και στο “Undine”) και Βίκτορ (Γκέοργκι Φρίντριχ) διδάσκουν τι θα πει ανθρώπινη επαφή, αλληλοκατανόηση, σεβασμός, ανδρική φιλία. Τόσο διαφορετικοί, τόσο μόνοι και ταυτόχρονα μαζί. Το ψυχολογικό θρίλερ που δομείται εξαιρετικά από τον σκηνοθέτη, ενισχύεται μέσα από την εξαιρετική φωτογραφία της Κριστέλ Φουρνιέ. Μια ιστορία μέσα από τα μάτια των φαινομενικά ηττημένων της ζωής.
Δεν πρόκειται όμως να το βάλουν κάτω όσες φορές κι αν τιμωρηθούν. Μέσα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον θα προσπαθήσουν να ζήσουν, να έχουν όμορφες στιγμές απόδρασης, μα πάνω απ’ όλα να μην καταδικάσουν τη ψυχή τους. Η δράση ξετυλίγεται, το δράμα επιτείνεται και φτάνουμε σε ένα συνταρακτικό φινάλε που κατατάσσει σαφώς το έργο στις ταινίες της χρονιάς για το 2022. Δε θα γράψω, δε θα πω τίποτα άλλο. Θα σας αφήσω με την απορία. Ραντεβού στις αίθουσες να ταξιδέψετε, όπως κι εγώ… Καλή θέαση!
