Καθώς δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την πρωτιά στις επερχόμενες εκλογές, θέλω να εστιάσω με την παρούσα συμβολή σε αυτά τα τμήματα της κοινωνίας που προβληματίζονται για τη συνέπεια λόγων και έργων που θα επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ την επομένη των εκλογών με την ισχυρή πιθανότητα, όπως όλα δείχνουν, σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, θέλω να απαντήσω στο εξής ερώτημα: «Τι διαφοροποιεί το ΣΥΡΙΖΑ από το Πασόκ του 1980»; Κατά τη γνώμη μου, και ευτυχώς όχι μόνο τη δική μου, πολλά.
Πρώτον, οι υλικοί όροι της παρούσας κρίσης δεν επιτρέπουν την επιστροφή στη χρυσή εποχή της σοσιαλδημοκρατίας. Το κεφάλαιο σήμερα είναι υποχρεωμένο να εισέλθει σε όλους τους τομείς δραστηριότητας ακόμα και αυτούς που παραδοσιακά ανήκαν στο δημόσιο τομέα (βλ. υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες) για να προστατευτεί η συλλογική ευημερία. Δηλαδή, το κεφάλαιο για να επιβιώσει και να επαναφέρει την κερδοφορία του σε ανεκτά για αυτό επίπεδα πρέπει να καταστρέψει την κοινωνία. Ως εκ τούτου, στις παρούσες συνθήκες, μια πολιτική που ταξικά μεροληπτεί υπέρ των φτωχών και προστατεύει δημόσια αγαθά δεν προωθεί ένα καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά επιτίθεται στους όρους αναπαραγωγής του ίδιου του κεφαλαίου.
Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ του ’80 όντως αύξησε τις δημόσιες δαπάνες υπέρ των κατώτερων στρωμάτων χωρίς όμως να αυξήσει τα δημόσια έσοδα. Το δημόσιο χρέος, ως συσσωρευμένο στο χρόνο δημόσιο έλλειμμα, προέρχεται από το γεγονός πως τα δημόσια έσοδα υστερούσαν επί δεκαετίες έναντι των δαπανών. Η δεκαπενταετής πριν από την κρίση απόκλιση κατά 10% των φορολογικών εσόδων από το μέσο όρο της ΕΕ καταδεικνύει την προνομιακή μεταχείριση των καθόλου ευκαταφρόνητων εκπροσώπων του ελληνικού καπιταλισμού. Αντιθέτως, η δική μας ταξικά μεροληπτική πρόταση δεν εξαντλείται στην παροχολογία προς τα κατώτερα στρώματα, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο θα βρούμε τους πόρους για τα μέτρα αυτά μέσα από τη φορολογία του πλούτου.
Τρίτον, η πολιτική τροχιά ενός αριστερού κόμματος συνδέεται άρρηκτα με την εμπλοκή του στα κοινωνικά κινήματα και τους αγώνες. Και με αυτό δεν εννοώ απλά ότι σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες που διαδραματίστηκαν τα χρόνια πριν αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια της κρίσης ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν παρών, αλλά στη συλλογική ικανότητα του κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς να τροφοδοτείται από την εμπειρία και τα προτάγματα αυτών των κινημάτων. Είναι προφανές ότι το ενδεχόμενο αριστερής κυβέρνησης αλλάζει τον τρόπο σύνδεσης του κόμματος με τα κινήματα. Η δική μας πρόθεση είναι να κρατήσουμε ανοιχτό το δίαυλο επικοινωνίας σεβόμενοι την αυτονομία τους. Και αυτό είναι μια άλλη σημαντική ποιοτική διαφορά από τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκε το ΠΑΣΟΚ αφομοιώνοντας ευκαιριακά αιτήματα μεμονωμένων αγώνων χωρίς την αντίστοιχη κινηματική παρακαταθήκη σε συλλογικό, κομματικό επίπεδο.
Τέταρτον, το ΠΑΣΟΚ επέλεξε ως στρατηγικό του ορίζοντα την αλλαγή εντός εθνικών συνόρων οικοδομώντας πάνω στο διάχυτο αντι-ιμπεριαλισμό της εποχής του. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή και συνεχώς υπενθυμίζει τη σημασία της αλλαγής των κοινωνικών συσχετισμών υπέρ των από τα κάτω σε διεθνές επίπεδο και δημιουργεί γέφυρες συνεργασίας με αριστερά κόμματα και κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Αυτή η επιλογή δεν ήταν επικοινωνιακή αλλά ουσιαστική. Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί τη δυναμική του Podemos και αυτό είναι κάτι που το φοβούνται οι κυρίαρχοι εντός και εκτός γιατί μπορεί να προκαλέσει ρηγματώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Για αυτούς τους λόγους και για λόγους πολιτισμού και αισθητικής, δεν είμαστε και δεν μπορούμε να γίνουμε το ΠΑΣΟΚ του ’80. Για να παραμείνουμε, όμως, αταλάντευτοι στο ριζοσπαστικό μας πρόγραμμα, χρειαζόμαστε πέρα από την ψήφο του κόσμου την ενεργητική του συμμετοχή στη διεκδίκηση μιας ζωής με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη. Ακόμα και αν αυτά τα προτάγματα φαίνονται μετροπαθή ή ελάχιστα, στην παρούσα συγκυρία είναι επαναστατικά.
* Ο Χρ. Λάσκος είναι στέλεχος του οικονομικού επιτελείου και υποψήφιος βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με τον ΣΥΡΙΖΑ
πηγή: sirma.info