Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του, ο Γιάννης Μόραλης δε χάνει τον τίτλο που του έχουν δώσει οι κριτικοί τέχνης, αυτόν του ‘’αιώνιου έφηβου’’. Φημισμένος καλλιτέχνης της γενιάς του ’30 γεννήθηκε στην Άρτα το 1916 και πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου το 2009. Ο σπουδαίος εικαστικός έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών σε ηλικία 93 ετών. Το έργο του σφράγισε ανεξίτηλα τα τελευταία και πλέον χρόνια ζωγραφικής στην Ελλάδα.
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, για να σπουδάσει ζωγραφική και χαρακτική. Το 1936 αποφοίτησε από την Σχολή Καλών Τεχνών και τον επόμενο χρόνο, με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών, έφυγε για την Ρώμη. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου φοίτησε, παρακολούθησε μαθήματα νωπογραφίας, στην École Nationale des BeauxArts, στα εργαστήρια ζωγραφικής και τοιχογραφίας. Παράλληλα εγγράφηκε στην École des Arts et Metiers, για τη σπουδή του ψηφιδωτού. Το 1947 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής της προπαρασκευαστικής τάξης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.
Οι πολυάριθμες βραβεύσεις του ξεκίνησαν το 1940 όταν τιμήθηκε πρώτη φορά με βραβείο ζωγραφικής. Το 1965, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος τού απένειμε τον Ταξιάρχη του Φοίνικος και το 1973 έλαβε Χρυσό Μετάλλιο στην Διεθνή Έκθεση του Μονάχου. Λίγα χρόνια αργότερα του απονεμήθηκε το Αριστείο των Τεχνών από την Ακαδημία Αθηνών. Αποχώρησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1983, και το1988, η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση. Τέλος, το 1999 του απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ταξιάρχη της Τιμής.
Ποιος από μας δε γέμιζε με το στυλό του τα ασπρόμαυρα σχέδια στο βιβλίο της λογοτεχνίας κάτω από τα ποιήματα του Ελύτη; Αυτά τα πολύ απλά σχέδια ήταν σκίτσα του Γ. Μόραλη σε προσωπική συνεργασία με τον ίδιο τον Ελύτη. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν υπεύθυνος σκιαγραφίας του θεάτρου Κ. Κουν. Πρόσεχε τα λεπτομέρεια στα έργα του και δεν του άρεσε ποτέ να μιλά γι’αυτά. ‘’Τα πράγματα όταν τα εξηγείς εκ των προτέρων τα μικραίνεις’’ συνήθιζε να λέει και συμπλήρωνε ‘’όταν ζωγραφίζω δεν κάνω όλες αυτές τις αναλύσεις που συνηθίζουν να κάνουν οι κριτικοί για τα έργα, απλά ζωγραφίζω’’. Αυτή του η σεμνότητα ήταν που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους συναδέλφους του. Φρόντιζε με κάθε λεπτομέρεια ο ίδιος τις εκθέσεις του για να μην υπάρχει η παραμικρή ατέλεια. Ζούσε με τη ζωγραφική και ζούσε για τη ζωγραφική γεγονός που φαίνεται από την αποχή του από τα ΜΜΕ παρόλο που ήταν εξαίρετος αφηγητής και με ιδιαίτερο χιούμορ.
Η ζωγραφική του χαρακτηρίζεται από έναν συνδυασμό αφαίρεσης της γεωμετρίας και του έρωτα. Σχεδιάζοντας με απλές κι έντονες μαύρες γραμμές τα περιγράμματα των σωμάτων τα γεμίζει άλλοτε με απαλά και θολά χρώματα (λευκό, μπεζ) και άλλοτε με έντονα (μπλε, πράσινο, κόκκινο) αποδίδοντας με το δικό του τρόπο τον έρωτα. Σκηνές αισθησιακές, γυμνά σώματα σε προσωπικές στιγμές είναι αυτά που πρωταγωνιστούν στα μοντέρνα έργα του όπως το ‘’Ερωτικό, το ‘’Επιθαλάμιο Ι’’, το ‘’Επιθαλάμιο ΙΙ’’ ‘’Άγγελος’’ κλπ. Τονίζει τις γυναικείες ερωτογενείς ζώνες χωρίς να τον ενδιαφέρουν τα πρόσωπα, άλλωστε εκεί δε σκοπεύει και η αφαίρεση; Οι σταθερές του γραμμές ταξιδεύουν το θεατή να ερωτευτεί, να ταυτιστεί με τη σκηνή και γιατί όχι, να συνεχίσει την ιστορία με τη φαντασία του οξύνοντάς την. Αυτό ο Γ. Μόραλης το καταφέρνει μια χαρά.
Ως πού μπορεί να φτάσει αυτή η αφαίρεση μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος; Μα ο ίδιος συνήθιζε να απαντά πως η ζωγραφική του είναι φλύαρη και φρόντιζε να αφαιρεί όλο και περισσότερα. Φως, ηθική ευγένεια, έρωτας, χρώματα της Αίγινας και του Πειραιά ήταν τα υλικά του. Αυτά και μόνο αυτά με ενεργοποιημένη την πλήρη φαντασία του. Έργα του θα συναντήσουμε σε ιδιωτικές σχολές στο εξωτερικό μα και στη χώρα μας καθώς και σε προσωπικές συλλογές.