Σε μία ιστορική περίοδο και σε μία κοινωνική πραγματικότητα σαν αυτή που βιώνουμε τείνει να γίνει από μόνο του ριζοσπαστικό (και για αυτό πολύ συχνά ποινικά κολάσιμο) να πράττει κανείς τα στοιχειώδη που ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει, έχοντας ενσυναίσθηση των αναγκών και του πόνου των συνανθρώπων του.
Του Δημήτρη Ρόκκου
Τι είδαμε λοιπόν στις ειδήσεις; Είδαμε τους γονείς στον Άλιμο, τους υποκινούμενους ρατσιστές κατοίκους στα Καμμένα Βούρλα που άφησαν τα προσφυγόπουλα νηστικά, είδαμε σε συλλαλητήριο κατά της χρήσης μάσκας την προηγούμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη ομάδα φασιστών να προσπαθούν να λιντσάρουν μετανάστη, είδαμε τους προηγούμενους μήνες στη Μυτιλήνη, στη Χίο, στον Έβρο και αλλού εθελοντές (ένοπλους πολλές φορές) να συλλαμβάνουν, να βασανίζουν, να επαναπροωθούν βίαια μετανάστες που ξέφυγαν από την αντίστοιχη, αλλά θεσμική, υποδοχή των ένστολων που έχουν αναλάβει ανάλογα καθήκοντα.
Ναι, είναι γεγονός, ακόμα και χωρίς τη Χρυσή Αυγή να την οργανώνει, μία σημαντική μερίδα της κοινωνίας, κάτω από την ιδεολογική ηγεμονία της (όλο και πιο ακρο)δεξιάς, υπό πληρωμή ή χωρίς, επίσημα ή ανεπίσημα συντονισμένη με τις κρατικές πολιτικές, αναδεικνύει ό,τι χειρότερο έχει να αναδείξει η ιστορία του ανθρώπινου είδους.
Έχει, όμως, θα πούμε εμείς, και μία σημασία του τί, πώς και με ποιο χρωματισμό προβάλουν αντίστοιχα γεγονότα και τα ίδια τα μέσα ενημέρωσης για να διαμορφωθεί στο σύνολο της κοινωνίας αυτή τη φορά, μία de facto οπτική: ότι το μίσος είναι αυτό που θα κυριαρχήσει.
Δεν είναι έτσι τα πράγματα, όμως, και δε θέλει καν περισσότερο από μία δεκάλεπτη διαδικτυακή βόλτα σε ιστοσελίδες για να καταλάβει κανείς πως το σκοτάδι δεν απλώνεται καθολικά.
Ασυντόνιστα σίγουρα. Με αντιφάσεις ακόμα πιο σίγουρα. Χωρίς προγραμματισμό πιθανώς. Αλλά με μεράκι, προσωπικό χρόνο και κόπο, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, ανθρωπιά δεκάδες είναι οι δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης που πραγματοποιούνται καθημερινά για να στηρίξουν ανθρώπους που πλήττονται αυτή την περίοδο πιο έντονα. Από την Αλεξανδρούπολη και την Ξάνθη ως την Πάτρα και τα Γιάννενα κι από το Ηράκλειο και τη Μυτιλήνη ως την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Περνώντας από κοινωνικά στέκια που έχουν ιδεολογικές αναφορές στην αριστέρα κι από καταλήψεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, μέχρι στέκια αυτοοργανωμένων ποδοσφαιρικών ομάδων και πλατείες, χιλιάδες συμπολίτες μας (τις περισσότερες φορές μη προνομιούχοι και οι ίδιοι) συλλέγουν πράγματα που θα κάνουν λίγο πιο υποφερτή τη ζωή άλλων συμπολιτών μας, ντόπιων και ξένων, που βιώνουν τη φτώχεια και τον αποκλεισμό.
Φάρμακα για τα παιδιά στη Μόρια, πάμπερς για τα μωρά στα Διαβατά, κουβέρτες για τους άστεγους των δρόμων είτε αυτοί μιλάν Φαρσί είτε Ελληνικά, φαγητό και ρουχισμό για τους Καρδιτσιώτες, μαγείρεμα για τους γείτονες που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, είδη πρώτης ανάγκης για όσους πλήττονται από την έλευση μιας κρίσης, την οποία η εν εξελίξει πανδημία, απλώς επιτάχυνε.
Δεν αρκεί, όλοι το ξέρουμε. Η φτώχεια που υπάρχει, η φτώχεια που θα εξαπλωθεί έχει βαθύτερες αιτίες και αντίστοιχες ενέργειες δεν είναι αρκετές για να την εξαλείψουν. Καταφέρνουν όμως να κρατήσουν την ανθρωπιά μέσα μας ζωντανή κι αυτό από μόνο του είναι κάτι. Έστω για αρχή, έστω για να μη μας παίρνει από κάτω με το ρατσισμό που αναμασούν και προωθούν όλη την ώρα κυβερνητικά και μιντιακά στόματα, θέλοντας να μας πείσουν πως η έρημος είναι ατέλειωτη, πως η έρημος που ζούμε θα κρατήσει για πάντα.
Δεν ξέρουμε αν αρκεί το «σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος» χωρίς να συνοδεύεται από «θα την αλλάξουμε τη ζωή παρόλα αυτά Μαρία», αλληλοσυμπληρούμενα και διαδοχικά κομμάτια ενός ποιήματος της Κατερίνας Γώγου.
Ξέρουμε όμως πως κόντρα στην κυρίαρχη αφήγηση, το πρώτο συμβαίνει ήδη κι ας μην το βλέπει κανείς στα δελτία ειδήσεων και για το δεύτερο κανείς μα κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το πώς και πότε θα εκδηλωθεί.
*η φωτογραφία είναι από τα είδη πρώτης ανάγκης που μαζεύτηκαν μέσα σε λίγες μέρες και συγκεντρώθηκαν στην αυλή ενός ελεύθερου κοινωνικού χώρου (σχολείο για τη μάθηση της ελευθερίας) από μία Rap συλλογικότητα (sedatephobia), μία δομή αλληλεγγύης (room39) και μία εκκενωμένη κατάληψη στην πόλη της Θεσσαλονίκης (Terra incognita) για να αποσταλούν στις 35 κρατούμενες μετανάστριες της Αμυγδαλέζας. Τόσος διαφορετικός κόσμος για έναν απλό και κοινό σκοπό, αλλά δεν μας φαίνεται περίεργο: Η αλληλεγγύη υφαίνει ιστούς που κάποιος που δεν την έχει βιώσει, είτε σαν πομπός είτε σαν δέκτης, δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει.
Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης:
Συλλογή ειδών για τους πληγέντες στην Καρδίτσα: sedatephobiacollective
Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους-ις μετανάστ(ρι)ες της Μόριας
Συλλογή ειδών για τις 35 κρατούμενες στην Αμυγδαλέζα
hip-hop dj set & συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τις μετανάστριες στην Αμυγδαλέζα
Συλλογή ειδών για άστεγους και μετανάστες
Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους κατοίκους της Καρδίτσας & cocktail bar
Διανομή ρουχισμού σε 85 μετανάστες άστεγους- Room 39
Συλλογή αντρικών νεανικών ρούχων για τους άστεγους μετανάστες στη Θεσσαλονίκη
Tρόφιμα μακράς διάρκειας, φρούτα και λαχανικά κάθε Σάββατο και Κυριακή 6-7μμ στον Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο