Με ανακοίνωση της, η Επιτροπή Αγώνα Φαναρίου για τη διάσωση του δάσους της Βαλανιδορράχης τονίζει πως το δάσος ανήκει στο δημόσιο και πως δεν υπάρχει τίτλος ιδιωτικής ιδιοκτησίας όπως προέκυψε και από σχετική έρευνα και σημειώνει πως «τηρώντας κάθε νόμιμη διαδικασία, θα αγωνιστούμε, αδιάπτωτα και μέχρι τέλους, για την απόδειξη της Αλήθειας, την αποκατάσταση της Νομιμότητας και την υπεράσπιση του τόπου μας, προς όφελος όλων».
Στην ανακοίνωση αναφέρεται:
«Το δάσος της Βαλανιδορράχης στο δήμο Πάργας, πρώην Φαναρίου του Ν. Πρεβέζης, συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων είναι, με βάση δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν επί αγωγής διανομής του, επιδικασμένο σε ιδιώτες βάσει –κατά τα αναφερόμενα στις αποφάσεις που δέχθηκαν τους ισχυρισμούς των ιδιωτών που εμφανίστηκαν ως «συγκύριοι» αυτού, οθωμανικών τίτλων, ενώ το δημόσιο κατέχει ποσοστό 20% επί του δάσους. Ένα δάσος παράκτιο, εξαιρετικού φυσικού κάλλους κόσμημα της ακτογραμμής της Ηπείρου. Αποτελεί δε αναπόσπαστο τμήμα ενός οικοσυστήματος σχεδόν εξολοκλήρου natura2000, στις εκβολές του δέλτα του Αχέροντα με υδροβιότοπο και τέσσερις παραλίες.
Ως τοπική κοινωνία αντιδράσαμε έντονα, όταν μας γνωστοποιήθηκε το 2020 ότι το δάσος και οι παραλίες μας έχουν επιδικασθεί σε ιδιώτες. Στην έρευνα που πραγματοποιήσαμε διαπιστώσαμε πως οι «συνιδιοκτήτες» βασίζουν τις αξιώσεις τους, σε μια δικαστική απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου του Υπουργείου Γεωργίας του Ιανουαρίου του 1927 και στον υπαριθμό 48 μηνός Ιανουαρίου 1317/1902 τίτλο του οθωμανικού κτηματολογίου. Το Δικαστήριο επιδικάζει στους δύο μπέηδες του Μαργαριτίου 750 στρέμματα δάσους. Το ίδιο έτος η Επιτροπή Απαλλοτριώσεων Πρέβεζας αποζημιώνει τους Μπέηδες για το σύνολο των επιδικασμένων στρεμμάτων και μη. Σε μεταγενέστερο χρόνο, το 1931, τρεις Παργινοί αγοράζουν από τους τέως ιδιοκτήτες τη δημόσια γη, με την προγενέστερη απόφαση του Ιανουαρίου την 5/1927, πλην όμως τα 750 στρέμματα της απόφασης γίνονται 2000 στην αγοροπωλησία.
Έχοντας γνώση ότι χρησικτησία στα δάση δεν υφίσταται αλλά απαιτείται τίτλος, αναζητήσαμε τον τίτλο στην Αρμόδια Αρχή της Δημοκρατίας της Τουρκίας στην Γενική Διεύθυνση Κτηματολογίου και Υποθηκοφυλακείων. Επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με το νόμο «Περί Ταπίων» (1856), θεωρούνταν ιδιωτικά μόνο τα δάση που κατέχονταν με ταπί, φέρει δε το μονόγραμμα του Σουλτάνου, ένα καλλιγραφικό έμβλημα, που ονομάζεται τουγρά. Η Διεύθυνση Αρχείου δεν βρίσκει καμία εγγραφή στον τίτλο υπαριθμό 48 μηνός Ιανουαρίου 1317/1902. Ο ΤΙΤΛΟΣ που δηλώνουν στα Δικαστήρια οι συνιδιοκτήτες ότι «χάθηκε», γι αυτό παρά τις αναζητήσεις τους δεν προσκομίστηκε, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Το δάσος ελλείψει ταπίου και δικαιώματος πολέμου έχει περιέλθει στο Ελληνικό Δημόσιο από το 1913.
Η δασική έκταση αυτή είναι δημόσια. Ζητάμε από την Πολιτεία να υπερασπιστεί την περιουσία της, γιαυτό αποστείλαμε υπόμνημα στον Πρωθυπουργό, ΝΣΚ και τα αρμόδια Υπουργεία, καθώς το νέο στοιχείο αξιολογείται ως επαρκές για την αμφισβήτηση του δεδικασμένου και ΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΗ της δίκης. Έχοντας ξεκάθαρα έννομο συμφέρον το δημόσιο, επιζητάμε από τους ιθύνοντες να προχωρήσουν στην αναψηλάφηση της δίκης για τη διάσωση του δάσους.
Το δάσος, πέραν του ότι αποτελεί μνημείο της φύσης, αποτελεί και μνημείο της πολιτιστικής κληρονομιάς μας και , ως τέτοιο, είναι μη εμπορεύσιμο. Η αέναη ύπαρξη πολιτισμών, ξεκινάει αρχής γενομένης από τον όρμο του Οδυσσέα, ο οποίος το πρωτοπερπάτησε προς αναζήτηση του χρησμού από το Μάντη Τειρεσία στο Νεκρομαντείο. Αιώνες τώρα ακολουθεί την ιστορική διαδρομή του Φαναρίου και φέρει το κοινωνικό αποτύπωμά του.
Εμμένουμε πεισματικά στο δημόσιο χαρακτήρα του δάσους. Τα δάση και οι παραλίες είναι κοινωνικά αγαθά και ανήκει σε όλο τον κόσμο. Το δάσος υπάρχει αιώνες, γιατί εμείς το σεβαστήκαμε και εμείς πάλι καλούμαστε να το υπερασπιστούμε παραδίδοντάς το, αψεγάδιαστο στις επόμενες γενιές.
Ζητάμε από την Πολιτεία και τις Αρμόδιες Αρχές να επιτελέσουν το χρέος τους, προχωρώντας στην αναψηλάφηση της δίκης, εισακούοντας τις κραυγές αγωνίας μιας κοινωνίας που ανιδιοτελώς υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον και τον τόπο της.
Στο Υπόμνημά μας προς τον Πρωθυπουργό, τον Υπουργό Οικονομικών, τον Πρόεδρο του Ν.Σ.Κ., κ.λ.π., εκτίθενται αναλυτικά τα στοιχεία που όχι απλώς δικαιολογούν, αλλά καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να ερευνηθεί η περίπτωση της ασκήσεως αναψηλαφήσεως της σχετικής απόφασης του Εφετείου Ιωαννίνων, ώστε αυτή να ανατραπεί με βάση τα νέα αυτά στοιχεία που θα περιέλθουν στην κατοχή του Δημοσίου».
