Μέσα στην αφόρητη κατήφεια των ημερών που επιδεινώθηκε από τη δραματική κατάληξη της υπόθεσης του Βαγγέλη Γιακουμάκη δύο ειδήσεις πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες.
Ο πνευματικός ηγέτης του Θιβέτ Δαλάι Λάμα σε μια εξομολόγησή του έκανε γνωστό ότι αρνείται να μετεμψυχωθεί. Με δεδομένο ότι η μετεμψύχωση αν την πιστεύεις είναι κάτι περισσότερο από δυνατότητα, είναι παρηγοριά, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Δαλάι είναι απαρηγόρητος. Τόσο που, εφόσον έχει αυτή τη δυνατότητα, αρνείται να ξαναζήσει τα ίδια δεινά, διότι αυτό είναι βασανιστήριο. Και μάλιστα κινέζικο. Αρνείται πάντως ο Δαλάι να συνεχίσει από άλλο σώμα, μια άλλη συνείδηση, την μάχη ενάντια στο Κακό που κόβει βόλτες στον πλανήτη. Ανθρώπινο. Έρχεται για όλους κάποια στιγμή να δηλώσουν ότι εγκαταλείπουν πια τον αγώνα, ας τον δώσουν άλλοι, νεότεροι, με μεγαλύτερες αντοχές, περισσότερο κέφι και διάθεση, με γανωμένη υπομονή και ακέραιη ελπίδα.
Αν όμως τα παρατάει ο Δαλάι Λάμα τι μερτικό βάσανου απομένει σε εμάς που δεν έχουμε ολοκληρώσει τον κύκλο των μετεμψυχώσεων μας και η πανοπλία μας είναι διάτρητη από βάσανα; Που και ποιό είναι το αποκούμπι μας; Τι ελπίδες να είχε και πώς να άντεχε ο έρημος Γιακουμάκης περικυκλωμένος από νταήδες και τραμπούκους;
Παρατημένοι λοιπόν, προσώρας, και από την μεταφυσική, ας επιστρέψουμε στην φθαρτότητα μας. Το προσωρινό, όπως θα έλεγε και ο Επίκουρος, είναι μεγαλύτερη παρηγοριά, παρά τις δόσεις πόνου και απελπισίας που, ενίοτε, την συνοδεύουν. Ίσως να είναι αυτή η αδυναμία, το χώμα που πατάμε, ο συμβιβασμός με το αμετάκλητο, για το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι αφού, αμετάκλητο είναι, ίσως αυτά να είναι οι σύμμαχοι του Καλού, οι τροφοδότες του στρατεύματος.
Οπότε φτάνουμε στην δεύτερη είδηση. Που πέρασε στα ψιλά, χάθηκε και πάει να ξεχαστεί, χωρίς να κουβεντιαστεί πολύ. Διότι, πριν το χαμό του Γιακουμάκη τόσο απρόσμενα και άδικα μια 17χρονη κοπέλα σκοτώθηκε στη διάρκεια εκδρομής στη Ρώμη πέφτοντας από τον δεύτερο όροφο του ξενοδοχείου όπου έμενε. Ο πόνος από τον αδόκητο χαμό για την οικογένειά της δεν είναι δυνατό να μετρηθεί. Κι όμως, μέσα στη μαυρίλα που σκέπασε το σπιτικό τους βρήκαν το κουράγιο και αποφάσισαν να χαρίσουν τα όργανα του παιδιού τους να σώσουν ζωές ή να απαλύνουν τα βάσανα ανθρώπων που περίμεναν στις λίστες για μεταμόσχευση, για να χτυπήσει και πάλι η καρδιά, να δουν τα μάτια, να λειτουργήσουν τα νεφρά, να ανασάνουν τα πνευμόνια τους.
Είναι κάτι περισσότερο από παρηγοριά να χάνεις ένα παιδί κι όμως να μεγαλώνεις την οικογένειά σου. Είναι μια εμφατική περίπτωση μετεμψύχωσης του Καλού που ανθίσταται και επιμένει να αγωνίζεται δίχως να περιμένει τίποτα από το αβέβαιο επέκεινα.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected]