Η σύγχρονη ιστορία έχει αρκετά παραδείγματα από κοινωνικές εξεγέρσεις όπου, ενώ οι αιτίες των προβλημάτων είναι καθαρά ταξικής φύσης, είτε λόγω αδυναμίας του κόσμου να ολοκληρώσει τα αιτήματά του πέρα από την πολιτική αλλαγή προσώπων, είτε λόγω εκμετάλλευσης της λαϊκής οργής από τους εθνικιστές, η αποτυχία στο να εκφραστούν με όρους της Αριστεράς κάνει μερικά κομμάτια της να βλέπουν αρνητικά όλο το εγχείρημα.
Στην Ουκρανία δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια ισχυρή ολιγαρχία ζει χρόνια στις πλάτες της κοινωνίας και έχει υπό τον έλεγχό της ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Ένα σημαντικό μέρος των σημερινών μεγάλων κεφαλαιούχων προέρχεται από τους διευθυντές των κρατικών εταιριών και λοιπούς γραφειοκράτες του παλιού καθεστώτος, κι αυτό δίνει στον κόσμο την αίσθηση της συνεχούς εκμετάλλευσης από τα ίδια πρόσωπα.
Η επιρροή της Μόσχας –άμεση και απροκάλυπτη στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, λιγότερο ή περισσότερο συγκεκαλυμμένη τα τελευταία 25 χρόνια– δίνει πρόσφορο έδαφος στις φωνές που ζητάνε την ολοκλήρωση της εθνικής απελευθέρωσης. Επιπλέον, συμβάλλει στην ψευδαίσθηση ότι δεν ολοκληρώθηκε ακόμα η αλλαγή του παλιού συστήματος, κι έτσι κρατάει ζωντανή την ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν όταν η χώρα μπει πραγματικά στον ευρωπαϊκό δρόμο. Γι΄ αυτό, όλα τα δεινά που επήλθαν τα τελευταία χρόνια, στα μάτια του κόσμου δεν συνδέονται με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας, αλλά με τα “απομεινάρια του σοβιετικού κομμουνισμού”.
Έτσι, όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις, ο δρόμος για τους εθνικιστές ήταν ανοιχτός. Βέβαια δεν ήταν όλα δεδομένα: για να φτάσουμε στο σημείο όπου τα ακροδεξιά κόμματα και οργανώσεις δίνουν τον τόνο στις κινητοποιήσεις, χρειάστηκε τα μέλη τους να δουλέψουν σκληρά και να είναι πάντα στις πρώτες γραμμές των διαδηλωτών.
Το έργο που είχαν μπροστά τους οι αριστεροί στην Ουκρανία σίγουρα δεν ήταν εύκολο. Όσες από τις αριστερές ομάδες δεν περιφρόνησαν την εξέγερση και κατέβηκαν στους δρόμους του Κίεβο, εκδιώχθηκαν από τους ακροδεξιούς. Ακόμη και να μην είχαν κάνει κανένα λάθος –όπως π.χ. το να εμμένουν σε σημαίες και άλλα αριστερά σύμβολα σε ένα τέτοιο περιβάλλον– είναι ζήτημα αν θα μπορούσαν να επηρεάσουν το μεγάλο όγκο των διαδηλωτών, όντας τόσο λίγοι.
Βλέποντας αυτό το αποτέλεσμα, κάποιοι στην Αριστερά τείνουν να παίρνουν μέρος ενάντια στους διαδηλωτές (ταυτίζοντάς τους με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ) ή, στην καλύτερη περίπτωση, να κρατάνε μια παγερά ουδέτερη στάση. Ξεχνάνε, όμως, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όταν κινούνται οι μάζες, αποκτούν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση ότι μπορούν οι ίδιοι να αλλάξουν εκείνα που οι από πάνω δεν τολμάνε. Αυτοί που ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μια φιλορώσικη κυβέρνηση, δεν θα διστάσουν πολύ αύριο να κάνουν το ίδιο απέναντι σε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, όταν κι αυτή τους απογοητεύσει. Δεύτερον, ότι στην περίπτωση της Ουκρανίας, μιας χώρας που βλέπει με ελπίδα ό,τι έρχεται από τη Δύση, η στάση τη Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο.
Από τη μία, λοιπόν, η Αριστερά οφείλει να κατανοήσει τις ανάγκες των φτωχών στρωμάτων και να στηρίξει τα αιτήματά τους. Από την άλλη, να εναντιωθεί στον ιμπεριαλισμό, τόσο της ΕΕ και των ΗΠΑ, όσο και της Ρωσίας.
Πηγή: Rednotebook