Την περασμένη εβδομάδα στη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής κάποιος αστείος έθεσε θέμα για το πώς ντύνονται οι βουλευτές και οι βουλευτίνες και υποστήριξε πως το προεδρείο θα πρέπει να είναι αυστηρό και να μην επιτρέπει στα μέλη του κοινοβουλίου να ντύνονται όπως τους καπνίσει, αλλά σύμφωνα με τον κανονισμό που προβλέπει κάποια στάνταρτ για κοστούμια και ταγιέρ. Στην εφημερίδα του Μπόμπολα, στη στήλη των παραπολιτικών, διάβασα την επόμενη μέρα, την Τετάρτη, ένα σχόλιο του “ταχυδρόμου”. Διάβασε το και τα λέμε παρακάτω.
Ποδιές
Κατανοώ τη μέριμνα πολιτικών παραγόντων να αποκατα-σταθεί το dress code της Βουλής, αλλά χρειάζεται και προσοχή.
Και ο Κοντογιαννόπουλος για μια… ποδιά έπεσε.
ο ταχυδρόμος
Ώστε για μια ποδιά παραιτήθηκε ο Κοντογιαννόπουλος από το υπουργείο Παιδείας το Γενάρη του 1991; Προφανώς οι από τα πάνω ξαναγράφουν, ακόμα και την πολύ πρόσφατη, ιστορία. Προφανώς και κάποιοι σχολιαστές εφημερίδων το να γράφουν μαλακίες το θεωρούν πολύ σπουδαία υπόθεση. Προφανώς πολλά πράγματα, αλλά εμένα εκείνο το βράδυ αυτό μου έχει καρφωθεί στο μυαλό, όπως ο λοστός του Καλαμπόκα στο κεφάλι του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα. Και μου έχει καρφωθεί γιατί τότε κατάλαβα τι ακριβώς – και όχι στο περίπου, με κάτι κυνηγητά με φασίστες και κάτι “αγανακτισμένους” που μας πετούσαν πέτρες πίσω από τα ΜΑΤ – πάει να πει παρακράτος της δεξιάς. Ο Κοντογιαννόπουλος, λοιπόν, γελοίε “ταχυδρόμε” δεν παραιτήθηκε για μία ποδιά, αλλά γιατί αναγκάστηκε σε παραίτηση εξαιτίας της αδυναμίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη να δικαιολογήσει τα… αδικαιολόγητα, ότι δηλαδή στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας και της ΟΝΝΕΔ λειτουργούσε, σχεδίαζε, υλοποιούσε και επιχειρούσε ένας κανονικότατος παρακρατικός μηχανισμός. By the way, ο Καλαμπόκας δεν ήταν κάποιο περιφερειακό φασιστάκι, κανένας μπράβος που η Νουδούλα τον τσίμπησε από κανένα γυμναστήριο, αλλά ήταν ο γραμματέας της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, δημοτικός σύμβουλος με τη “γαλάζια” δημοτική παράταξη και με καλές προοπτικές υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. Το γεγονός της Πάτρας, η καλά οργανωμένη δολοφονία του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα, δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Το προηγούμενο βράδυ αντίστοιχες ομάδες της ΟΝΝΕΔ είχαν επιχειρήσει – και σε ορισμένες περιπτώσεις πετύχει – ανακαταλήψεις σχολείων. Εδώ στη Θεσσαλονίκη, εκείνο το βράδυ, ομάδα της ΟΝΝΕΔ από την Τοπική Οργάνωση Διοικητηρίου μπήκε από την ταράτσα του διπλανού δημοτικού σχολείου στο 4ο Λύκειο – Γυμνάσιο της Συγγρού, ανακατέλαβε το κτίριο, κυνήγησε τους καταληψίες μαθητές και τραυμάτισε, με ξύλινα γκλοπ σαν και αυτά της στρατονομίας, πέντε από αυτούς που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο Παπανικολάου. Το επόμενο βράδυ, το βράδυ της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα, στα κεντρικά γραφεία της Ν.Δ. – τότε ήταν στη Τσιμισκή, λίγο πριν την Κούσκουρα – είχε συγκεντρωθεί ένας μεγάλος αριθμός “αξιόμαχων” μελών της ΟΝΝΕΔ και περίμενε να πάρει οδηγίες από το κόμμα για να επιτεθεί είτε στο 20ο είτε στο 13ο Λύκειο, στην οδό Εθνικής Αμύνης. Το σχέδιο ακυρώθηκε, μετά την είδηση της δολοφονίας του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα. Εμείς πάντως τους περιμέναμε, πολλοί, αποφασισμένοι και με ότι… αντικείμενα καθημερινής χρήσης μπορείς να φανταστείς.
Το θέμα, με τη φάση που είμαστε και με αυτά που ζούμε, δεν είναι προφανώς η ρετροσπεκτίβα των γεγονότων εκείνης της εποχής. Το θέμα, επίσης, δεν είναι το καθίκι με τις ποδιές και τις μαλακίες του στην εφημερίδα του Μπόμπολα. Το θέμα καρντάση είναι πως εμείς ξέρουμε. Ξέρουμε για τους δολοφόνους του παρακράτους της δεξιάς. Ξέρουμε για το πώς οι μπάτσοι κουβαλούσαν τους χρυσαυγίτες με το καρότσι έξω από τις καταλήψεις σχολών στο πανεπιστήμιο. Πως ο Σαμαράς όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών αγόραζε όλο το τιράζ των ακροδεξιών εφημερίδων και το μοίραζε στις πρεσβείες και στα προξενεία. Ξέρουμε για το πώς το ΠΑΣΟΚ έστησε τη φάση του ΛΑΟΣ για να κόψει ακροδεξιούς ψήφους από τη Ν.Δ. Ξέρουμε πως, επί Χρυσοχοϊδη στο Δημόσιας Τάξης, όποιος μπάτσος ήταν φασίστας έφευγε σφαίρα για τις ομάδες ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ. Ξέρουμε για το τι είναι έτοιμοι και αποφασισμένοι να κάνουν οι από τα πάνω όταν σπάσουν οι από τα κάτω τα δεσμά της συναίνεσης και της τρομοκρατίας. Και προετοιμαζόμαστε, φτιάχνουμε μπουκάλια με τρία τέταρτα οργής και ένα τέταρτο αγάπης, βάζουμε στουπιά ελπίδας, μαζεύουμε πέτρες από τα γκρεμίσματα της αξιοπρέπειας των πολλών καλών ανθρώπων, κρατάμε παλούκια από αυτά που δίνεις σε κάποιον που έχει πέσει για να πιαστεί και να σηκωθεί, φοράμε κράνη με πολύχρωμα φτερά. Και ετοιμάζουμε το παιδικό δωμάτιο για το νέο παιδί που έρχεται. Όπως και τότε καρντάση, έναν αιώνα πριν. Άκου θράσος το καθίκι, για μία γαμημένη ποδιά…