Ο Zakaria Zubeidi γεννήθηκε το 1976 στην πόλη Τζενίν της Δυτικής Όχθης. Είδε για πρώτη φορά στη ζωή του Ισραηλινό, όταν ισραηλινοί στρατιώτες εισέβαλαν στο σπίτι του για να συλλάβουν τον πατέρα του, που ήταν δάσκαλος αγγλικών.
Κατά τη διάρκεια της Πρώτης Ιντιφάντα, η Ισραηλινή ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων Άρνα Μερ-Χάμις άνοιξε ένα παιδικό θέατρο στη Τζενίν. Σκοπός της ήταν να ενθαρρύνει μέσω της τέχνης την κατανόηση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η μητέρα του Zakaria, πιστεύοντας ότι η ειρήνη μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών ήταν εφικτή, προσέφερε το σπίτι της για πρόβες. Ο 12χρονος τότε Zakaria, ένας από τους αδερφούς του, και ακόμη τέσσερα παιδιά του προσφυγικού καταυλισμού αποτελούσαν τον πυρήνα του θιάσου. Δεκάδες Ισραηλινοί συμμετείχαν επίσης στις παραστάσεις.
Το 1989, σε ηλικία 13 ετών, o Ζakaria πυροβολήθηκε στο πόδι όταν πέταξε πέτρες εναντίον Ισραηλινών στρατιωτών. Νοσηλεύτηκε για έξι μήνες και υποβλήθηκε σε τέσσερις επεμβάσεις. Παρόλα αυτά, μία μερική αναπηρία στο πόδι του είναι εμφανής μέχρι σήμερα. Σε ηλικία 14 ετών, συνελήφθη για πρώτη φορά, πάλι επειδή πετούσε πέτρες και φυλακίστηκε για έξι μήνες. Εκείνη την εποχή έγινε μάλιστα ο εκπρόσωπος όλων των κρατουμένων παιδιών στην φυλακή. Ένα χρόνο μετά την αποφυλάκιση του, συνελήφθη εκ νέου και φυλακίστηκε για 4μιση χρόνια. Στη φυλακή έμαθε εβραϊκά και έγινε πολιτικά ενεργός, προσχωρώντας στη Φατάχ.
Στις 3 Μαρτίου 2002, ένας ελεύθερος σκοπευτής του ισραηλινού στρατού πυροβόλησε την μητέρα του τραυματίζοντας την θανάσιμα. Η μητέρα του Zakaria καθόταν κοντά στο παράθυρο του σπιτιού της, όταν ο ισραηλινός στρατιώτης την έβαλε στο στόχαστρο. Λίγες ώρες αργότερα σκοτώθηκε και ο αδερφός του, ενώ το πατρικό τους σπίτι κατεδαφίστηκε από το Ισραήλ σαν «τιμωρία». Ο θυμός άρχισε να φωλιάζει μέσα του.
Σε μικρό χρονικό διάστημα έχασε τον πατέρα, την μητέρα, τον αδερφό, το σπίτι, και σχεδόν όλους τους φίλους του. Σε συνέντευξη του δήλωσε: « Δεν νομίζω πως θα μπορέσω ποτέ να συγχωρέσω την δολοφονία της μητέρας και του αδερφού μου». Αυτό που τον πλήγωσε όμως περισσότερο απ’ όλα, είναι πως κανένας από τους Ισραηλινούς που φιλοξενήθηκαν στο σπίτι τους για πρόβες δεν τον πήρε τηλέφωνο να τον συλλυπηθεί για τον χαμό της οικογένειας και του σπιτιού του. Στην συνέντευξη πρόσθεσε: «Πήρατε το σπίτι μας και τη μητέρα μας και σκοτώσατε τον αδελφό μας. Σας δώσαμε τα πάντα και τι πήραμε ως αντάλλαγμα; Μια σφαίρα στο στήθος της μητέρας μου. Ανοίξαμε το σπίτι μας και το γκρεμίσατε. Κάθε εβδομάδα, 20-30 Ισραηλινοί έρχονταν να κάνουν θέατρο εκεί. Τους ταΐσαμε. Και μετά, κανένας από αυτούς δεν πήρε τηλέφωνο να δει πως είμαι».
Ένα-ένα τα παιδιά του θεάτρου άρχισαν να συνειδητοποιούν πως αυτά που μάθαιναν στα μαθήματα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ψευδαίσθηση. Η ευγένεια, ο ρομαντισμός και η αισιοδοξία που καλλιέργησε μέσα τους η εκπληκτική δασκάλα τους η Άρνα, άρχισαν να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος, βλέποντας τον ισραηλινό στρατό να δολοφονεί καθημερινά μικρά παιδιά και να κλέβει την γη των παππούδων τους. Όλα εκείνα τα παιδιά του θεάτρου της Άρνας που είχαν τόσο πολύ γοητευτεί από την υποκριτική, που ονειρεύονταν να σπουδάσουν και να γίνουν ηθοποιοί, άρχισαν να καταλαβαίνουν πως η ισραηλινή κατοχή δεν θα τους επέτρεπε ποτέ να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Και είχαν δίκιο… Στο τέλος, κατέληξαν σχεδόν όλοι τους στο χώμα.
Οι χώροι δε στους οποίους πραγματοποιήθηκαν οι παραστάσεις τους, μετατράπηκαν σε αποθήκες πυρομαχικών και πεδία μάχης. Ο Zakaria από παιδί του θεάτρου, κατέληξε ηγετική μορφή στην μάχη της Τζενίν το 2002. Το Ισραήλ ισοπέδωσε τότε τον προσφυγικό καταυλισμό και σκότωσε πολλές δεκάδες Παλαιστίνιους, ανάμεσα τους και σχεδόν όλα τα παιδιά της Άρνας. Ο Zakaria ήταν το μόνο παιδί από το θέατρο που κατάφερε να επιζήσει. Μπορεί ο στρατός του Αριέλ Σαρόν να κέρδισε εκείνη την μάχη, η διεθνής όμως εικόνα του Ισραήλ υπέστη βαρύτατο πλήγμα. Το γεγονός πως ο ισραηλινός στρατός χρησιμοποίησε σαν ασπίδα προστασίας του ηλικιωμένους Παλαιστίνιους, δολοφόνησε γυναίκες και μικρά παιδιά ενώ τραυμάτισε με τις σφαίρες του ακόμη και ξένους δημοσιογράφους, οι οποίοι απλά κάλυπταν δημοσιογραφικά τα γεγονότα , ήταν αρκετά για να δημιουργηθεί ένα αρνητικό κλίμα γύρω από την ισραηλινή κατοχή.
Ο Zakaria που επέζησε της μάχης, συνέχισε τη ζωή του ως ηγετικό μέλος του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος. Πέντε συνολικά απόπειρες δολοφονίας εναντίον του έλαβαν χώρα στην συνέχεια, και ο Zakaria κατάφερε να βγει ζωντανός και από τις πέντε. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως στην τέταρτη απόπειρα δολοφονίας του, ο ισραηλινός στρατός δολοφόνησε κατά λάθος πέντε άλλους Παλαιστίνιους. Μετά την πέμπτη απόπειρα δολοφονίας του, στις 13 Ιουνίου 2004, ο Zakaria άρχισε να συνειδητοποιεί ότι οι Ισραηλινοί θα καταφέρουν τελικά να τον σκοτώσουν.
«Είμαι νεκρός. Ξέρω ότι έχω πεθάνει, αλλά έχω επιβιώσει από πολλά πράγματα και νομίζω ότι ίσως τελικά τα καταφέρουμε. Δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Αν το Ισραήλ επιθυμεί να συνεχίσει αυτό τον κύκλο, μετά από εμένα θα έρθει άλλος Zakaria, και μετά από αυτόν, ένας άλλος. Αν όμως ξεκινήσουν τον κύκλο της ειρήνης, ίσως να είμαι ο τελευταίος που πεθαίνει και οι υπόλοιποι θα ζήσουν ειρηνικά».
Σε μία άλλη συνέντευξη του εξομολογήθηκε: «Είμαι διαφορετικός άνθρωπος. Έχω το δάχτυλό μου στη σκανδάλη όλη τη νύχτα. Κοιμάμαι με το ένα μάτι κλειστό και το άλλο ανοιχτό.» Θα ήθελε να έχει μια τακτοποιημένη ζωή, αλλά έχει βυθιστεί πολύ στον αγώνα για να φύγει. Εξάλλου, όπως λέει: «Χωρίς κράτος, ο γιος μου δεν έχει μέλλον».
Το 2019, ο ισραηλινός στρατός κατάφερε τελικά να τον συλλάβει. Ήταν εξάλλου ένας από τους πλέον καταζητούμενους στην Δυτική Όχθη.
Στις 6 Σεπτεμβρίου 2021, ο Zakaria και ακόμη πέντε Παλαιστίνιοι αγωνιστές καταφέρνουν να δραπετεύσουν από την φυλακή υψίστης ασφαλείας Γκιλμπόα, μία από τις πιο ασφαλείς φυλακές του Ισραήλ, σκάβοντας τούνελ από την τουαλέτα του κελιού τους μέχρι τον έξω κόσμο. Μοναδικό τους βοήθημα σε αυτή την προσπάθεια ήταν ένα κουτάλι. Η κινηματογραφική τους έξοδος έγινε πρωτοσέλιδο σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ. Δυστυχώς η χαρά των Παλαιστινίων δεν κράτησε αρκετά, αφού λίγες ημέρες μετά, κατόπιν ενός τεράστιου ανθρωποκυνηγητού χιλιάδων ισραηλινών αστυνομικών, μυστικών πρακτόρων και χαφιέδων ο Zakaria και ακόμη τρεις από τους αγωνιστές δραπέτες , συνελήφθησαν εκ νέου από τον κατοχικό στρατό.
Οι συλληφθέντες υποβλήθηκαν σε ξυλοδαρμό, ο δε Zakaria δάρθηκε ανηλεώς και βασανίστηκε εκδικητικά από τους διώκτες του, με τα σημάδια εμφανή και στο πρόσωπό του όταν τον έσυραν στο δικαστήριο της Ναζαρέτ. Σύμφωνα με τον αδερφό του Jibril, ο Zakaria υφίσταται τις πιο σκληρές μορφές βασανιστηρίων στις κατοχικές φυλακές. «Τον βασανίζουν με ηλεκτρικό ρεύμα, του έχουν σπάσει το πόδι και δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί. Τον κρεμάνε μάλιστα από το σπασμένο του πόδι ».
Την Κυριακή 12 Σεπτέμβρη η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε και αναγκάστηκαν οι ισραηλινές αρχές να τον μεταφέρουν επειγόντως σε νοσοκομείο στη Χάιφα απαγορεύοντας σε οποιονδήποτε να τον δει.
Οι πληροφορίες για τον βασανισμό του Zakaria Zubeidi έχουν ήδη γίνει γνωστές σε όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη η οποία και βράζει από αγανάκτηση αυτή τη στιγμή ενώ ξεκίνησε ήδη μεγάλη εκστρατεία συμπαράστασης και αλληλεγγύης από τον Παλαιστινιακό λαό…
Αυτή η εκπληκτική ιστορία της απόδρασης των έξι, που έχει κάνει τον γύρο του κόσμου και παρότι οι Ισραηλινοί μπόρεσαν τελικά να συλλάβουν τους τέσσερις, ταπείνωσε και εξευτέλισε τις ισραηλινές αρχές, οι οποίες δεν πήραν χαμπάρι τι συνέβαινε στο κελί τους τελευταίους έξι μήνες.
Ύψωσαν το ηθικό του Παλαιστινιακού λαού δείχνοντας του έμπρακτα, πως το Ισραήλ μπορεί να διαθέτει πολλά μέσα για να παρακολουθεί τους Παλαιστίνιους, αλλά τελικά δεν είναι άτρωτο και ούτε μπορεί να ελέγξει το πάθος για ελευθερία ακόμα και μέσα στις φυλακές του. Έδειξαν σε όλο τον κόσμο το μεγαλείο της αγωνιστικότητας και της εξυπνάδας τους, που δεν πτοείται ούτε από τους πιο καλά ασφαλισμένους τοίχους της φυλακής. Ανάπνευσαν αέρα ελευθερίας και είδαν για λίγο ξανά τις ομορφιές της υπό κατοχής χώρας τους.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχασαν κάτι. Μόνο κέρδισαν. Γι’ αυτούς, η Ναζαρέτ άξιζε το κυνηγητό!
Πηγή: Νέα από την Παλαιστινή
