Το 2014 στη Γάζα ένας ψαράς βρήκε στα δίχτυα του ένα άγαλμα του Θεού Απόλλωνα. Η Χαμάς το πήρε και προσπάθησε να το πουλήσει, ώστε να κερδίσει χρήματα για να καταφέρει να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα της. Οι αδελφοί Άραμπ και Ταρζάν Νάσερ (Degrade) με αφορμή αυτό το γεγονός δημιούργησαν μία ταινία για την πατρίδα τους. Μία ερωτική επιστολή με χιούμορ που αφήνει κοινωνικοπολιτικές αιχμές. Ναι το Ισραήλ έχει κάνει πολλά λάθη στη διαχείριση της κρίσης, αλλά εδώ το σκηνοθετικό δίδυμο ξετυλίγει το κουβάρι της δική του μεριάς. Ξεκίνημα στη Βενετία το 2020, παρουσία στο Τορόντο, αλλά και τη Θεσσαλονίκη. Υποψηφιότητα της Παλαιστίνης για το OSCAR διεθνούς Ταινίας.
Στο μυαλό μου έχω ακόμα τα “200 μέτρα” που παρακολουθήσαμε πριν από περίπου ένα μήνα. Εδώ το σκηνικό αλλάζει. Ο 60χρονος Ίσα είναι ένας ψαράς – έμπορος που τα βγάζει πέρα δύσκολα μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης. Μένει μαζί με την αδελφή του που τον φροντίζει και σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να τον κάνει να σκεφτεί τον γάμο. Στον δρόμο του τυχαία και μάλλον “μοιραία” συναντάει τη μοδίστρα Σιχάμ. H περιπέτειά τους αναπτύσσεται κάτω από χαμηλούς τόνους. Η αφέλεια του πρωταγωνιστή μας τον κάνει να μπλέξει με τις αρχές και κάπου εκεί ξεκινάει ο παραλογισμός.
Νόμος και τάξη σε ένα θεοκρατικό καθεστώς. Η αστυνομία επενδύει στον φόβο. Άνθρωποι ανυποψίαστοι διανυκτερεύουν σε κελιά δίχως να λάβουν εξηγήσεις από τις αρχές. Ένα σκοτεινό περιβάλλον ξεδιπλώνεται στις οθόνες μας. Οι σκηνοθέτες στηλιτεύουν την εξουσία και τον τρόπο που φέρεται στους πολίτες που φέρεται να εκπροσωπεί και θα έπρεπε να σέβεται. Επικοινωνιακές φιέστες αποπροσανατολίζουν και χειραγωγούν το κοινό. Σύγχυση, κίνδυνος, ανασφάλεια. Ποιο μπορεί να είναι άραγε το “μέλλον στη λωρίδα της Γάζας”;
Χαρακτηριστικές είναι οι πύρινες ατάκες των νέων. “Η δική σας γενιά γ@@@ τη δική μας με τις συμβουλές της”. Ζητούμενο καταλήγει να είναι η επιβίωση με άνισους όρους και εξαθλίωση κι όχι η απόλαυση των μικρών στιγμών της ζωής. Η επικοινωνία, η επαφή γίνεται σε συνθήκες τρόμου. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ελευθερία, ενώ πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος των συγκρούσεων. Άλλωστε μιλάμε για μία εμπόλεμη ζώνη με χιλιάδες άδικα – άμαχα θύματα στο πέρασμα των χρόνων.
Εξαιρετική η παρουσία της Hiam Abbass (Εντός ορίων, Τα Χελιδόνια της Καμπούλ, Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω). Δουλεύει στη ραπτομηχανή της υφάσματα γυναικών, αλλά για χάρη του Salim Daw (έχει μαλώσει με τον ράφτη) είναι έτοιμη να κάνει μία εξαίρεση, αγνοώντας του πιθανούς κινδύνους. Ένας κύριος που της ανοίγει την ομπρέλα και δε την αφήνει να βραχεί. Απάντηση στο μαύρο που αναλύσαμε παραπάνω είναι το χιούμορ (δείτε το επεισόδιο με την ονείρωξη). Το γέλιο, το αστείρευτο γέλιο ως δύναμη, ως νίκη της αγάπης.
Βαθιά συμβολική ταινία που μπορεί να μην είναι αριστούργημα, αξίζει όμως της προσοχής και της παρατηρητικότητάς μας. Για τη δύναμη που έχει η κόρη να συμβουλέψει την μητέρα να ξαναφτιάξει τη ζωή της, για την ανάμνηση της θάλασσας που κάποτε ήταν μεγάλη, για τα βλέμματα δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν, ενώθηκαν κι όσο και να χαλάνε τα σχέδια τους, τελικά μάλλον το κάρμα τους θέλει μαζί. Θα τα καταφέρουν; Θα το πετύχουν παρά τις αντιξοότητες; Απαντήσεις στην μεγάλη οθόνη κι ο τελευταίος λόγος στον θεατή.
