Στα πλαίσια του προεκλογικού διαλόγου το alterthess έθεσε ερωτήσεις σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης, τη κρίση στην Ελλάδα, την άνοδο του φασισμού σε υποψήφιους Ευρωβουλευτές ενόψει των εκλογών της 25ης Μαϊου. Ο Γιώργος Μαργαρίτης, Υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ απαντά στο alterthess.gr.
Οι ευρωεκλογές διεξάγονται σε μια κρίσιμη περίοδο όπου η χώρα τελεί υπό το καθεστώς επιτήρησης από την τρόικα, οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών προωθούν τη πολιτική της λιτότητας και η κοινωνία μαστίζεται από τη φτώχεια και την ανεργία. Ο συνδυασμός με τον οποίο εσείς επιλέξατε να είστε υποψήφιος τι προτάσσει για την έξοδο από τη κρίση;
Οι διαπιστώσεις που γίνονται στο ερώτημά σας περιγράφουν την πραγματικά θλιβερή κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας χωρίς όμως, νομίζω, να τη συνδέουν με το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν. Η καπιταλιστική κρίση των τελευταίων χρόνων επιτάχυνε την εφαρμογή των πολιτικών που διαμορφώθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στοχεύουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Η απαξίωση των απολαβών της εργασίας, η καταστροφή όποιου κλάδου της οικονομίας θεωρείται «μη ανταγωνιστικός», η με κάθε μέσο συγκέντρωση κεφαλαίου στην υπηρεσία των μεγάλων τραπεζικών και επιχειρηματικών ομίλων, η μετατροπή οποιουδήποτε κοινωνικού αγαθού και υπηρεσίας σε εμπόρευμα – προσιτό μόνο σε όσους έχουν να το πληρώσουν, είναι επιμέρους στοιχεία αυτής της γενικής πολιτικής.
Η πολιτική αυτή διακηρύχθηκε ανοικτά στο Μάαστριχτ σε μια συγκυρία όπου η παλινόρθωση του καπιταλισμού στα σοσιαλιστικά κράτη οδήγησε σε σημαντική αναδίπλωση το εργατικό και το λαϊκό κίνημα. Στις μέρες μας με υπόβαθρο την καπιταλιστική κρίση έχει εξελιχθεί σε αληθινή αντι-λαϊκή λαίλαπα.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δεν επιδιώκει απλά την αλλαγή κυβέρνησης ή έστω την αλλαγή του μείγματος διαχείρησης της ίδιας και της αυτής πολιτικής. Όπως το πρόσφατο παρελθόν απέδειξε η
αντικατάσταση προσώπων ή οι υποσχέσεις για διαφορετικό μείγμα διαχείρησης δεν οδηγούν σε καμία θετική εξέλιξη ούτε τους εργαζόμενους, ούτε τον λαό μας.
Το ΚΚΕ επιμένει ότι η ρήξη με τις θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης – όπως αυτές διαμορφώθηκαν μάλιστα στο Μάαστριχτ – είναι η βασική προϋπόθεση για βγουν οι εργαζόμενοι και ο λαός μας από την
κρίση.
Οπωσδήποτε το να βγουν οι τράπεζες και τα μονοπώλια από την κρίση είναι μια εξέλιξη που δεν ενδιαφέρει το ΚΚΕ. Εξάλλου είναι βέβαιο ότι η όποια συνταγή διαχείρησης του παρόντος πλαισίου αυτούς τους χώρους θα οδηγήσει σε ανάκαμψη μεταφέροντας το κόστος της στις πλάτες του λαού.
Είναι φανερό πως οι αρμοδιότητες του ευρωκοινοβουλίου συνεχώς υποβαθμίζονται ενώ έχουν αναδειχθεί ζητήματα έλλειψης δημοκρατίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θέτουν στο προσκήνιο το ζήτημα της συμπόρευσης, με αυτούς τους όρους, των χωρών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Ποια είναι η άποψή σας για το μέλλον της Ευρώπης;
Ομολογώ ότι η ερώτησή σας με αφήνει ελαφρά αμήχανο. Προσπαθώ να σκεφτώ πότε η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε δημοκρατικούς θεσμούς και διαδικασίες έτσι ώστε να ερμηνεύσω αυτό το “διαρκώς υποβαθμίζονται” που με ρωτάτε. Η Ε.Ε. είναι ένας οργανισμός που ορίζει τις τύχες των λαών με “διπλωματικές πράξεις” δηλαδή με συμφωνίες στο επίπεδο των κυβερνήσεων που απλά και μόνο διεκπεραιώνουν τα ειδικά συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων στον χώρο της πολιτικής. Οπωσδήποτε – και αυτό ρητά αναφέρεται – οι διπλωματικές αυτές πράξεις είναι πιο ισχυρές από όλα τα αστικά συντάγματα των κρατών μελών από κοινού.
Το να αναζητά κανείς δημοκρατικές προδιαγραφές και σχέσεις ισοτιμίας στην Ένωση αυτή προδίδει σημαντική δόση αφέλειας η οποία δεν μπορεί να προέρχεται παρά από πολιτική επιλογή. Δηλαδή ο πολύς και έντονος λόγος για την ανάγκη εκδημοκρατισμού των ευρωπαϊκών θεσμών δεν είναι παρά προπέτασμα καπνού ως προς τον ολοκληρωτισμό του θεσμικού πλαίσιου της Ε.Ε. και εξαπάτηση των όσων το υφίστανται.
Μου είναι αδιάφορο το μέλλον ενός καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού οργανισμού όπως είναι η Ε.Ε. Αυτού του τύπου οι οργανισμοί αποδομούνται είτε από τη σύγκρούσή τους με άλλους ισχυρότερους
αντίστοιχους, είτε με την εκδήλωση εσωτερικών ανταγωνισμών που πάντοτε γεννά το καπιταλιστικό σύστημα. Εκείνο που ενδιαφέρει τους εργαζόμενους της Ευρώπης είναι η όσο το δυνατό ταχύτερη ανατροπή ένός συστήματος που τους χρησιμοποιεί ως καύσιμη ύλη για τους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και η αποδέσμευση του δικού μας λαού και της χώρας μας από αυτό.
Παρατηρούμε μία σταδιακή άνοδο νεοναζιστικών και φασιστικών κομμάτων σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας είναι χαρακτηριστικό. Τι προκαλεί κατά τη γνώμη σας την εκλογική άνοδο τέτοιων μορφωμάτων, όταν οι μνήμες στην Ευρώπη είναι ακόμη νωπές αλλά και πώς μπορούν οι λαοί να αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο;
Δεν είναι μόνο μια “εκλογική” άνοδος. Καλύτερος όρος θα ήταν “κοινωνική” και “πολιτική” άνοδος. Δηλαδή, θέλω να πω, ο νεο-ναζισμός δεν περιορίζεται στα παιχνίδια κορυφής, απλώνεται και ριζώνει σε κοινωνικούς χώρους και, προοδευτικά, μετατρέπεται σε κρίσιμο εργαλείο του κεφαλαίου για την προώθηση των πολιτικών του. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία έχουν πολλά να μας πουν πάνω σε αυτό.
Από τη σκοπιά της σοσιαλδημοκρατίας είναι δύσκολο να εξηγηθεί το φαινόμενο: όταν οι αντιλαϊκές πολιτικές που κυριαρχούν σήμερα στην Ε.Ε. αποδίδονται σε μία “εκτροπή”, σε μια “ασθένεια”, αυτή του
“νεο-φιλελευθερισμού”, η οποία μάλιστα παρουσιάζεται ως θεραπεύσιμη, τότε η κατανόηση της λειτουργίας του φασισμού-ναζισμού στο καπιταλιστικό σύστημα, παρουσιάζεται και αυτή ως συγκυριακή παράπλευρη ασθένεια. Με τον τρόπο αυτό αποσυνδέεται ουσιαστικά το φασιστικό φαινόμενο από τον καπιταλισμό και γίνεται ένα “ηθικό” πρόβλημα “μνήμης”, δημοκρατικής εκτροπής.
Η μαζική και οργανωμένη πολιτική παρέμβαση της εργατικής τάξης και των εκάστοτε κοινωνικών συμμάχων της είναι το βασικό εργαλείο για την περιθωριοποίηση και την καταστροφή του φασιστικού φαινομένου.
Τι συμβολίζει η δική σας συμμετοχή στο ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕ;
Για πολλούς λόγους που δεν θα μπορούσαν να αναλυθούν στην σύντομη παρούσα παρέμβαση ο ακαδημαϊκός χώρος και η διανόηση δεν στρατεύονται πλέον εύκολα στο πλευρό της εργατικής τάξης. Ο εκφυλισμός (μέσα από τις περίφημες “αναγνώσεις” του έργου του Μαρξ) του μαρξισμού – που σε διανοούμενους που βρίσκονται κοντά στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ τείνει να μετατραπεί σε απολογητή της καταναλωτικής κοινωνίας – η υποχώρηση των λαϊκών αγώνων, το γενικό σάστισμα που ακολούθησε το 1989 και η αντικομμουνιστική υστερία στην Ευρωπαϊκή Ένωση (μέρος της οποίας είναι οι γνωστοί αναθεωρητές της ιστορίας) είναι μερικές από τις ερμηνευτικές προτάσεις για το φαινόμενο.
Η συμμετοχή ακαδημαϊκών, διανοούμενων, καλλιτεχνών στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ πιστοποιεί το εξής πολύ απλό και ταυτόχρονα πολύ σημαντικό: η αριστερή διανόηση είναι εδώ, είναι στο πλευρό της εργατικής τάξης, είναι στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς φασισμό, χωρίς πόλεμο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άθρωπο.
Είναι στην υπηρεσία της ανθρωπότητας όπως όφειλε και οφείλει να είναι.