Το κίνημα της Χαλκιδικής απέδειξε για ακόμη μία φορά πως η ουσία ενός κοινωνικού κινήματος είναι να μπορεί να συνδέεται όχι μόνο με άλλους κοινωνικούς αγώνες αλλά και με διαφορετικές όψεις του ίδιου προβλήματος. Χθες οι επιτροπές αγώνα Χαλκιδικής ενάντια στις εξορύξεις χρυσού επισκέφθηκαν τους πρόσφυγες στο Ελληνικό μεταφέροντας τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, είδαν από κοντά τα πρόσωπα του ξεριζωμού αλλά και τα πρόσωπα της αλληλεγγύης που καθημερινά δίνουν έναν ιδιαίτερα δύσκολο αγώνα να στηριχθούν οι πρόσφυγες.
Η χθεσινή μέρα στο Ελληνικό ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη δεδομένου ότι μόλις εκατοντάδες πρόσφυγες είχαν μεταφερθεί από την Βικτωρία με τους αλληλέγγυους να βρίσκονται σε πανικό προκειμένου να φροντίσουν για την σίτισή τους. Μικρά προσφυγόπουλα βρήκαν για λίγες μέρες στέγη στις ρημαγμένες από την απαξίωση Ολυμπιακές εγκαταστάσεις προσπαθώντας να συγκρατήσουν και να επανεφεύρουν την παιδική τους ανεμελειά και το παιχνίδι πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους για την Ευρώπη.
Εμείς θα αρκεστούμε στην δήλωση της Ανθής Βελισσαρίου, μιας αγωνίστριας από την Χαλκιδική που μας μετέφερε το βίωμά της από την επίσκεψη αυτή:
“Η προσφυγιά στην Χαλκιδικη δεν είναι καινούριο πράγμα. Ο τόπος μας έχει φιλοξενήσει πρόσφυγες και τα μισά χωριά είναι προσφυγικά. Ο ξεριζωμός είναι για μας και ο ξεριζωμός των δένδρων και ο ξεριζωμός του εαυτού μας με το νερό και τον αέρα, το δάσος και είναι και ο ξεριζωμός που αφορά τον εξαναγκασμό εκατομμυρίων πολιτών από πολέμους και την γεωπολιτική απληστεία των δυνάμεων να αρπάξουν ότι μπορούνε, να μεταναστεύσου. Αυτό που συμβαίνει είναι άνθρωποι να εκσφενδονίζονται στην κυριολεξία.
Ήταν ένα πολιτισμικό σοκ για μας. Ό,τι και να χουμε δει στις ειδήσεις είναι πολυ διαφορετικο από αυτό που ζήσαμε απο κοντά. Είναι διαφορετικό να έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που δίνουν τη ζωή τους το χρόνο τους εθελοντικά μέσα σε έναν πραγματικό πανικό, να είμαστε εκεί επί τόπου να παραδώσουμε υλικό και να βλέπουμε πόσο χρόνο χρειάζεται για να γίνει αυτό. Είναι σημαντικό αυτό για μας, διαφορετικά τι κοινωνικό κίνημα είμαστε;”
Σταυρούλα Πουλημένη
