Έχουμε μπροστά μας ένα δίπολο- δίλλημα: Ευκαιρίες και απειλές:
(έτσι δε λένε τα business plan που μας διδάσκουν;)
10 δις ζητάει από το κράτος η Λουφτχάνσα.
7 και κάτι η Αιρ Φρανς.
1 δις πήρε η Αεροφλότ και ζητάει φυσικά και άλλα.
Στις ΗΠΑ το ίδιο. Οι αεροπορικές εταιρίες ζητούν επιχορηγήσεις και κρατική οικονομική βοήθεια
Οι τράπεζες το ίδιο, άλλωστε έτσι κάνουν εδώ και χρόνια με εναλλασσόμενες κρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις και πάντως, πάντα κρατικά χρηματοδοτούμενες.
Οι βιομήχανοι, οι μεγάλοι επιχειρηματίες, το ίδιο.
(Το από πού τα παίρνει το κράτος- διότι προφανώς, από κάπου τα βρίσκει για να τα δίνει μετά- είναι μια …άλλη «πονεμένη» και γνωστή στη ζωή μας ιστορία. Το ζήσαμε και το ζούμε στους μισθούς, την ανεργία, τη συνεχή μείωση του πραγματικού εισοδήματός μας, οι εργαζόμενοι)
Αναρωτιέμαι σε ποια χωματερή θα πρέπει να θάψουν τα βιβλία τους – και σε ποιο κάδο ανακύκλωσης και εξαφάνισης, τις δημοσιεύσεις τους στο Internet όλοι αυτοί που επί περίπου 30 χρόνια ζητούν το λιγότερο κράτος –αν όχι την κατάργησή του– και ευαγγελίζονται την αυτορρύθμιση της Αγοράς…
Προφανώς τίποτε, είναι μια… Δευτέρα απόγευμα.
Αναρωτιέμαι όμως και για το τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι, σε συνδυασμό με τους άνεργους απέναντι σε απειλές που παρουσιάζονται ως ευκαιρίες, ιδίως για τους νέους.
Διάβασα τα φύλλα σε ΝΕΑ και ΕΦΣΥΝ. Για τα σχέδια για 20% περικοπές μισθών στο Δημόσιο- αντιλαμβάνεσαι πόσο θα γίνει στον ιδιωτικό τομέα- μέσω της τηλεργασίας, των ευέλικτων σχέσεων εργασίας κ.λπ.
Μια από τις πιο επιτυχημένες επικοινωνιακά θέσεις των «νεοφιλελέ» στον κόσμο όλο, είναι η ερώτηση: και τι προτιμάτε; 1000 εργαζόμενους με 1000 ευρώ, ή 2000 με 500; Αυτό έχει εξελιχθεί στο μεταξύ, σε 5.000 με 200. (Πάντα το ίδιο κομμάτι πίτας μοιράζεται, όσο και αν πληθαίνουν αυτοί που συμμετέχουν, μπορεί και να μικραίνει). Αυτό το δέλεαρ- δίλημμα -παγίδα, στη θεωρία μόνο το αντιμετωπίζει η Αριστερά, με επιχειρήματα τύπου «πετάμε πέτρες στα drones». Στην πράξη, στη ανάγκη των ανέργων, δείχνει να κερδίζει η νεοφιλελεύθερη πρόταση.
Και τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι;
Πετροπόλεμο από το internet με τα social media; Αρκεί;
Η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης μετέτρεψε την κρίση, σε μαζική αντίληψη, όχι του πως μας προφυλάσσει- σώζει η Ιατρική, όχι πότε και αν θα βρεθούν ιατρικές λύσεις σε φάρμακα ή εμβόλια αλλά στο πώς και πόσο εμείς θα λάβουμε ατομικές προφυλάξεις.
Που διαλύουν όταν διαρκούν παρατεταμένα, τόσο την ατομική μας ψυχολογία- με τη συνεχή προφύλαξη και ανασφάλεια- όσο και την πεμπτουσία της κοινωνικής ανθρώπινης ζωής, τον πολιτισμό μας όπως τον ξέρουμε, που είναι η επαφή, η αγκαλιά, ο συνωστισμός.
Στον τόπο μας αυτό συμβαίνει πάνω- κάτω 3 μήνες. Μας επέβαλαν απομονωτισμό. Αποξένωση. Αποστάσεις. Αλλά, οι άνθρωποι, αγαπάμε την επαφή.
Είμαστε ένα περίεργο ον, που εμπεριέχει βαθύτατα το ζώο αγέλης. Με τρεις καταγραφές στον κώδικά του: Της συντροφιάς. Της ελευθερίας. Της υπακοής.
Μπολιασμένο με το μικρόβιο της περιέργειας, του αυτοπροσδιορισμού, της αναζήτησης, της δημιουργίας…
Η μεγάλη ιστορική ήττα του ανθρώπου σε αυτό παίζεται: αν θα μετατραπεί απολύτως σε ον αγελαίο υποταγμένο ή αν θα παραμείνει συντροφιασμένο, με το συνεχές σκίρτημα της ελευθερίας και της αναζήτησης να του τσιγκλάει την κάθε μέρα…
Γιατί κακά τα ψέματα, η αγέλη θέλει συντροφιά.
Η υποταγή γεννά το αίσθημα αδικίας και την ανάγκη ελευθερίας.
Έτσι προέκυψαν και οι «πλατείες». Προφανώς χρειάζεται διάκριση σε «Προξένου Κορομηλά» και σε «Πλατεία Καλλιθέας». Στους τρόπους. Στις αναζητήσεις. Και στην ταξική τους σύνθεση και στη μεταχείριση από τα όργανα καταστολής του κράτους. Η ουσία είναι ίδια. Μια άλλη ζωή γυρεύουν. Οι νέες και οι νέοι γυρεύουν την Ευκαιρία. Δεν θέλουν την Απειλή. Έζησαν πολλή μελαγχολία.
Ευκαιρίες και απειλές…
Κατά πόσον έχουμε την ευκαιρία μέσα από αυτή την παγκόσμια υγειονομική κρίση να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή, πιο δίκαιη, πιο ισόρροπα κατανεμημένη στους πόρους και τα προϊόντα, πιο ελεύθερη στις επιλογές μας, ή να υποκύψουμε στην απειλή των ισχυρών των αγορών, με μόνο δικό τους πλάνο ακόμη μεγαλύτερη την υποταγή;
Πες… Εσύ.