Χωρίς να υπάρχει καμία κακία και μομφή για τους ανθρώπους που τρέχουν την ιστορία του «SOSΤΕ το ΝΕΡΟ» έχω την αίσθηση πως από τον Απρίλιο και μετά το μόνο που συμβαίνει είναι να χάνουμε χρόνο, σε αντίθεση με την άλλη την πλευρά που μεθοδικά προετοιμάζει την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Για την άλλη την πλευρά το ξεπούλημα της ΕΥΑΘ, αν και θα έχει ένα ελάχιστο δημοσιονομικό όφελος, αποτελεί έναν «ιερό» σκοπό καθώς, όπως έχει πει και η Ναόμι Κλάιν (που δεν την λες και φιλόσοφο, αλλά έχει μελετήσει σε βάθος το πώς λειτουργεί η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά) αν ιδιωτικοποιηθεί το νερό τότε μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα. Έτσι, κατά ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο, η ιστορία της ΕΥΑΘ συνδέεται με πάρα πολλές άλλες ιστορίες, όπως η επιβολή διδάκτρων για τους προπτυχιακούς φοιτητές, που μέχρι τώρα μοιάζουν άσχετες μεταξύ τους. Αλλά επιστρέφοντας στη δική μας την πλευρά, για την ιστορία της ΕΥΑΘ επιβάλλεται να ανεβάσουμε ταχύτητα και με αφετηρία το συλλαλητήριο στη ΔΕΘ, στις 7 Σεπτεμβρίου, να ξεκινήσει μία δυναμική πορεία προς τη νίκη. Αν και η παράμετρος του δημοψηφίσματος έχει ένα ειδικό πολιτικό βάρος αυτό, το βάρος, φαίνεται πως μας έχει κάτσει και μας κρατήσει σε μία σημειωτόν κίνηση. Το δημοψήφισμα είναι κάτι που μπορεί να λειτουργήσει όταν απέναντι στην κοινωνία βρίσκεται μία κυβέρνηση είτε ψιλοφιλική προς το πόπολο είτε τουλάχιστον, ως προς το θέμα του δημοψηφίσματος, ουδέτερη. Στην περίπτωση μας έχουμε μία απολύτως εχθρική κυβέρνηση που όχι μόνο δεν θα επιτρέψει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, αλλά είναι πολύ πιθανό ακόμα και να απαγορεύσει την κυκλοφορία μετά τη δύση του ηλίου. Και κάτι ακόμα, όταν πας σε μία μάχη τόσο σπουδαία, όπως αυτή της ΕΥΑΘ, πας με ότι «στρατό» διαθέτεις. Δεν πας όμως και με «στρατιώτες» της απέναντι πλευράς που περιμένουν πότε ο Μπόμπολας θα φταρνιστεί για να του σκουπίσουν τη μύτη και πότε ο Βενιζέλος να σκονίσει τα παπούτσια του για να του τα γλύψουν. Κατανοητό;
Ο alterthess ιανός