Δύο χρόνια μετά την 20η Φεβρουαρίου του 2015 με τον Βαρουφάκη ήρθε η 20η Φεβρουαρίου 2017 με τον Τσακαλώτο. Οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν για το ότι δε θα ληφθούν μέτρα ενώ ο Ντάισελμπλουμ και το ΔΝΤ για το ότι θα ληφθούν. Οι μεν λένε έκλεισε η συμφωνία, οι δε λένε δεν έκλεισε η συμφωνία. Το «τέλος στη λιτότητα και 100.000 θέσεις εργασίας» θα πείτε είναι λιγότερο πιστευτό από το «η ελληνική κυβέρνηση χρειάζεται να κάνει μεταρρυθμίσεις για να εξασφαλιστεί η δημοσιονομική σταθερότητα». Ξανά «ουάου», «νικάμε» και τα λοιπά και μετά «τι να κάναμε», «μας έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό», «οι διεθνείς συσχετισμοί είναι δυσμενείς».
Όμως δεν έχει σημασία αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάνει απατεωνιές, πουλάει φούμαρα και απλά διαχειρίζεται επικοινωνιακά με χαμόγελα, υφάκι και στεντόρεια φωνή ότι της έρχεται από το εξωτερικό. Δεν έχει σημασία που στην λιτότητα των 7 ετών θα προστεθεί κι άλλη ούτε έχει σημασία να ακούμε ότι ντεμέκ φροντίζουν για τους αδύναμους. Δεν έχει σημασία που σε μια χώρα ανέργων και απλήρωτων που δουλεύουν της τάζουν 100.000 νέες θέσεις εργασίας ενώ λίγες μέρες μετά ξέρουμε ότι οι αποφασισμένες σε επίπεδο ομάδων εργασίας μεταρρυθμίσεις θα πλήξουν τους άνεργους και τους απλήρωτους.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία γιατί αυτή η κυβέρνηση δε θα φύγει αλλά θα μείνει. Είτε με τη συμμετοχή αυτών των κομμάτων είτε με των προηγούμενων αφού δεν αλλάζει κάτι από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σε ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ποιός θα άφηνε την καρέκλα της εξουσίας ακόμα κι αν τη μοιράζεται με τις Βρυξέλλες; Η δουλειά γίνεται και ο πρωθυπουργός δεν αντιμετωπίζει και κανένα πρόβλημα. Στη χειρότερη 2-3 χρόνια αντιπολίτευση μετά, χαρά στο πράμα. Σάμπως έχετε δει κανέναν πρωθυπουργό να του δυσκολεύει τη ζωή η λιτότητα που εφαρμόζει; Κι εμείς, θα μας πει, ότι δεν παθαίνουμε τίποτα με λίγα μέτρα παραπάνω. Άλλωστε τα συνηθίσαμε τα δύσκολα, έτσι δεν είναι;
Ο Σαλονικιός