Είναι δεδομένο πως η εποχή που ζούμε είναι περίπλοκη και αυτό κάνει φίλους και γνωστούς να ανατρέχουν στο βαρύ ιδεολογικοπολιτικό οπλοστάσιο της Αριστεράς για να δώσουν περίπλοκες απαντήσεις σε εντελώς απλές ερωτήσεις. Δεν σου λέω ότι απαντούν λάθος, σωστά είναι αυτά που λένε, αλλά σε γενικές γραμμές όχι και τόσο πειστικά. Δες, για παράδειγμα, την ιστορία με τις πρόωρες εκλογές που ζητάει εδώ και ένα χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, με το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση Σαμαρά όχι μόνο δεν τήρησε τη βασική προεκλογική της δέσμευση (προεκλογικά είχε κλείσει η συμφωνία Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) που ήταν η αλλαγή παραμέτρων του πρώτου μεσοπρόθεσμου προγράμματος, αλλά προχώρησε στην υιοθέτηση ενός δεύτερου μεσοπρόθεσμου προγράμματος με ακόμα περισσότερο σκληρά μέτρα στεγνής λιτότητας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δώσει μία απλή, κατανοητή και θετική απάντηση στο αν αυτές οι εκλογές που ζητάει μπορούν να αλλάξουν, έστω παραμετρικά, τη ζωή των πολλών καλών ανθρώπων, τότε σήμερα θα είχαν απαγορευτεί οι δημοσκοπήσεις γιατί θα του έδιναν 50%.
Στην άλλη πλευρά τα πράγματα είναι αλλιώς, γιατί πράγματι όπου δεν φτάνει το γκλοπ του μπάτσου φτάνουν οι μηχανισμοί των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που βρίσκονται στην υπηρεσία της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ. Με λόγο απόλυτα ρηχό, με επιχειρήματα που δεν στέκονται όρθια ούτε για λίγα δευτερόλεπτα, με σαχλαμάρες και αχαχούχα καταφέρνουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Προφανώς δεν πείθουν όπως έπειθαν στην προ του μνημονίου εποχή, αλλά φοβίζουν περισσότερο απ’ ότι φόβιζαν στην προ του μνημονίου εποχή. Δες, για παράδειγμα, το πώς παρουσιάζουν όλες τις μεγάλες αποτυχίες της κυβέρνησης: Σαν τεράστιες επιτυχίες! Και αυτό προκαλεί σύγχυση και η σύγχυση είναι δευτεροξαδέλφη της συναίνεσης , συχνά πυκνά τα έχει πότε με την αδράνεια και πότε με την αφασία και μόνιμα παντρολογιέται με το φόβο.
Προφανώς δεν σου λέω πως πρέπει να τους μιμηθούμε, σου λέω ότι πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε και να τους ισοπεδώσουμε στο δικό τους γήπεδο, σε μία γενική πολιτική μάχη και σε μία και σε δύο και σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και όχι στο δικό μας, δηλαδή στο μπαρ πάνω από πολλά άδεια ποτήρια μπύρας, όπου τους παίρνουμε άνετα. Δες πως το βλέπω από εδώ που στέκομαι: Εμείς έχουμε μία καλή ομάδα στο βόλεϊ, μόνο που κάπως ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου αντιμέτωποι με την ομάδα των ελίτ και οι επιλογές μας είναι δύο, ή καθόμαστε και τρώμε ένα φορτηγό γκολ, ή βρίσκουμε άλλα πέντε αλάνια, ματώνουμε τις φανέλες, η οργή με την αγάπη μας δίνουν δύναμη και ξεσκίζουμε τους αντιπάλους μας. Οπότε ψάχνουμε για άλλους πέντε κι αν ξέρουν κι από μπάλα τόσο το καλύτερο.
Ο alterthess ιανός