Ο γνωστός ιστορικός Μάρκ Μαζάουερ, με άρθρο του στους Financial Times καλεί τον Έλληνα πρωθυπουργό να υπογράψει μια συμφωνία με τους εταίρους πιστωτές, ταπεινωτική αναμφιβόλως, αλλά την οποία μπορεί να παρουσιάσει ως επιτυχία στο εσωτερικό. Δεν ευθύνεται, υποστηρίζει, μόνο ο κ. Τσίπρας αλλά και οι προκάτοχοί του για την κατάσταση, όσο και το αποτυχημένο πρόγραμμα που εφαρμόστηκε από την τρόικα στην χώρα, ωστόσο, ο Τσίπρας μπορεί να ηγηθεί ενός κεντροαριστερού χώρου, ο οποίος χωρίς κανένα πρόβλημα θα κερδίσει τις εκλογές, αφού δεν υπάρχει αντίπαλος να του αντιπαραταχθεί. Αρκεί, να βάλει πάνω από το κόμμα του τα συμφέροντα της Ελλάδας. «Αυτό», καταλήγει «θα προσέφερε στον ελληνικό λαό μια ανακούφιση που, τόσο πολύ την έχει ανάγκη, μετά την ψυχολογική ταλαιπωρία μιας κρίσης δίχως τέλος και, θα προσέφερε χρόνο για την σταθεροποίηση και την ενίσχυση των φθαρμένων πολιτικών θεσμών».
Διαβάζοντας το άρθρο ένοιωσα ναυαγός σε θάλασσα αντιφάσεων. Ο κ. Μαζάουερ επικαλείται μεν την διαπίστωση του στελέχους του ΔΝΤ Ολιβιέρ Μπλανσάρ για να σημειώσει ότι «η λιτότητα έκανε την ύφεση μακρύτερη και βαθύτερη» αλλά, δεν προτάσσει την ανάγκη να αλλάξει η πολιτική των πιστωτών. Προφανώς, όμως, η διαπίστωση κρίνεται ως αξιόπιστη, ένα αυτούσιο γεγονός, πέρα από ότι και όσα πιστεύει ο καθένας. Είναι, εν ολίγοις, μια αναντίρρητη αλήθεια.
Στη συνέχεια του άρθρου, η Αλήθεια, καταλαμβάνει σημαντικό κομμάτι στην σκέψη του κ. Μαζάουερ. Η αποτυχία, σημειώνει, συνοδεύει τον Τσίπρα και έχει το πρόσωπο των προκατόχων του, οι οποίοι δεν είπαν την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Αν όμως η Αλήθεια είναι ότι η πολιτική της λιτότητας σκότωσε την ελληνική οικονομία τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, δεν είπαν προεκλογικά μόνο στον ελληνικό λαό, αλλά και στους πιστωτές, την Αλήθεια, στο όνομα της οποίας ο πρωθυπουργός προσπαθεί να μεταβάλει την απόφαση των πιστωτών να πνίξουν μια ολόκληρη χώρα. Αν λοιπόν το πρόβλημα είναι τα παρελθόντα Ψέματα τα οποία, εκτός του οικονομικού στραγγαλισμού, οδήγησαν και στην πλήρη απαξίωση των θεσμών της Δημοκρατίας, όπως ο κ. Μαζάουερ σωστά διαπιστώνει και παραδέχεται, και τα οποία συνέτειναν επιπλέον στην γέννηση του ναζιστικού τέρατος, τότε, πώς καλεί τον πρωθυπουργό να πει Ψέματα; Διότι, μόνο ψέμα και, μάλιστα, αναίσχυντο θα είναι αν επιστρέφοντας ο πρωθυπουργός παρουσιάσει την συνέχιση της προηγούμενης καταστροφικής αποτυχίας ως επιτυχία, μόνο και μόνο για να υφαρπάξει με απάτη την ψήφο των Ελλήνων πολιτών.
Υποστηρίζει ακόμη ο κ. Μαζάουερ, ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να ακολουθήσει την ίδια πολιτική διότι καθυστέρησε στις διαπραγματεύσεις και, έτσι, φτάσαμε στο μη παρέκει, διότι οι πιστωτές είναι μάλλον εμμονικοί και ανυποχώρητοι αλλά, αυτός, είναι ένας τρόπος για να βάλει ο πρωθυπουργός την χώρα πάνω από τους ριζοσπάστες του κόμματος που ηγείται. Ας μιλήσουμε καθαρά λοιπόν. Οι ριζοσπάστες του ΣΥΡΙΖΑ καθόλου δεν εμπόδισαν τον πρωθυπουργό στην τακτική του. Δεν ακούστηκε «κιχ» στο εσωτερικό του κόμματος. Αντιθέτως, όπως ο ίδιος ο Μαζάουερ διαπιστώνει, είναι οι πιστωτές που σφόδρα ενοχλήθηκαν από την τακτική του κι αυτό τους ένωσε και τους έκανε να ξεχάσουν την αποτυχία των πολιτικών που είχαν προτείνει και εφαρμόσει στη χώρα. Αδυνατώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος με την πολιτική προπαίδεια του Μαζάουερ πιστεύει ότι απόφαση τέτοιας βαρύτητας από την πλευρά των εταίρων πιστωτών βασίζεται αποκλειστικά πάνω σε ένα παιδιάστικο πείσμα τέτοιου επιπέδου.
Δεν αξίζει τέλος να σχολιαστεί η προτροπή να αφήσει ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ διότι, εν ολίγοις, είναι βαρίδι στα πόδια του το κόμμα. Αυτά λέγονται στα μπαρ του Κολωνακίου πριν πιουν το πρώτο κοκτέιλ , στο δεύτερο, έχουν ξεχάσει τι σκέφτηκαν προηγουμένως.
Αντιθέτως θέλω να θυμίσω στον αγαπητό Μάρκ Μαζάουερ μια ιστορία από τα παλιά που σίγουρα την γνωρίζει.
Ο αδελφός του, γνωστού σήμερα φιλοσόφου, Λούντβιχ Βιτγκενστάϊν, που άκουγε στο όνομα Πωλ, ήταν ένας εξαίρετος παγκοσμίου φήμης πιανίστας στα νιάτα του με εντυπωσιακή σκηνική παρουσία. Πήρε όμως μέρος στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και σε μια μάχη ακρωτηριάστηκε το δεξί του χέρι. Επίμονος με την ζωή και αθεράπευτος υπηρέτης της μούσας του, ο Πωλ Βιτγκενστάϊν, έπαιζε πια μόνο με το αριστερό του χέρι, καταπλήσσοντας πάντα τους μουσικόφιλους που τον γνώριζαν για την δεξιοτεχνία που εξακολουθούσε να αναβλύζει από μέσα του και να κινείται πάνω στα πλήκτρα όσο το κολοβωμένο του δεξί χέρι βοηθούσε μόνο για να κρατά το μέτρο. Θα άξιζε, λένε,να κλάψει κάποιος, ακόμη και αν οι συνέπειες του Πολέμου ήταν μόνο η αναπηρία του Πώλ. Και τότε, έχοντας πλήρη συναίσθηση της κατάστασης, ο άνθρωπος αυτός, απευθύνθηκε σε διάσημους συνθέτες του καιρού του(Μάλερ, Ραβέλ, Προκόφιεφ, Μπρίτεν), και τους έκανε παραγγελία να γράψουν έργα για πιάνο μόνο για αριστερό χέρι. Κι αυτοί ανταποκρίθηκαν.
Σκεφθείτε, κε Μαζάουερ, να του απαντούσαν ότι αυτό ήταν ένα πρόβλημα δικό του και ότι, μόνο έργα για δυό χέρια γράφουν αυτοί, κι ας πρόσεχε στον πόλεμο, κι ακόμη, ότι η λύση αφού επιμένει να παίζει πιάνο είναι να πάει και να κόψει και το αριστερό του χέρι για να υπάρχει αισθητική ισορροπία και, φυσικά, να αλλάξει οικογένεια διότι είναι προβληματική, πολυμελής και χαώδης και ανακόπτει την πορεία του. (Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, αφού τα έχετε γράψει εμπεριστατωμένα στο έργο σας «Ευρώπη – Σκοτεινή Ήπειρος», τελικά η Ευρώπη αφού «έκοψε» πρώτα το αριστερό της χέρι, με την συμπαιγνία των κεντροαριστερών εκείνης της εποχής, ύστερα κυλίστηκε στο μακελειό του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Και φανταστείτε εμείς μέχρι σήμερα δεν κάναμε διόλου σαν πεισματάρικα παιδιά ζητώντας να μας αποδοθούν πολεμικές αποζημιώσεις και τα απαράγραπτα χρέη των πιστωτών μας).