Είμαι από αυτούς που την Μεγάλη Παρασκευή προτιμούν να κάτσουν στο σπίτι με καλή παρέα παρά να τραβιούνται στον Επιτάφιο. Δεν είμαι θρήσκος και το Πάσχα μου αρέσει κυρίως λόγω του καλού φαγητού, της παρέας και του κρασιού. Σήμερα όμως όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Αμμόχωστο.
Αν μπορούσα θα ήμουν εκεί. Από νωρίς. Θα είχα πάει να πιάσω καλή θέση, να είμαι κοντά στους ανθρώπους και να νιώσω το πνεύμα της ημέρας. Στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό της Αμμοχώστου. Θα ήθελα πολύ να ήμουν ένας από τους χιλιάδες που θα κάνουν σήμερα Επιτάφιο στην Αμμόχωστο, πρώτη φορά μετά από το 1974.
Έχουμε συνηθίσει τις μεγάλες λέξεις, έχουν στεριώσει στο μυαλό μας οι βαρύγδουπες διατυπώσεις για «βιώσιμες και λειτουργικές λύσεις». Έχουμε σιχαθεί τις ευκολίες, τα «ναι μεν αλλά», τα δυνατά «όχι». Σήμερα δεν θα χρειαστούν συνθήματα, πανό και σημαίες. Μόνο με το κερί και την σιωπή μας μπορούμε να πούμε πολλά. Και να κλείσουμε το στόμα αυτών που ενοχλητικά φωνασκούν εδώ και σαράντα χρόνια.
Σήμερα θα είμαστε χιλιάδες. Μερικές θα είναι εκεί κι άλλες τόσες θα είμαστε με την ψυχή και το μυαλό μας. Και όλοι θα περιμένουμε την μέρα που οι συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριοι θα έρθουν μαζικά στον Τεκκέ της Λάρνακας για να κάνουμε μαζί τον δικό τους «Επιτάφιο», την Ανάσταση όλων μας.
Υ.Γ Λίγα χρόνια πριν είχα πάει όταν άνοιξε το οδόφραγμα της Λήδρας. Ήμασταν απελπιστικά λίγοι και η Αριστερά απούσα. Από την άλλη πλευρά, οι Τουρκοκύπριοι χιλιάδες, κρατούσαν πανό που μας καλωσόριζε. Ελπίζω το Άγιο Πνεύμα των ημερών να μας φωτίσει και σήμερα να είμαστε χιλιάδες.
Πηγή: Rednotebook