Σχεδόν ένα μήνα μετά τον χαμό του γιου της στην Ομόνοια, η μητέρα του Ζακ απευθύνεται με επιστολή της στον πρωθυπουργό. Η Ελένη Κωστοπούλου, που όχι μόνο έχασε το παιδί της αλλά και αναγκάστηκε να παρακολουθήσει καρέ καρέ τον μακρόσυρτο, βασανιστικό και άγριο θάνατό του, απευθύνεται στον Αλέξη Τσίπρα ζητώντας του να μεριμνήσει για τη δίκαιη τιμωρία όσων συμμετείχαν στη δολοφονία του παιδιού της.
Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
Ονομάζομαι Ελένη Κωστοπούλου και είμαι η μητέρα του Ζαχαρία Κωστόπουλου, που άφησε την τελευταία του πνοή έξω από ένα κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια. Ισως να γνωρίζετε την υπόθεση που έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις λόγω της απάνθρωπης και σκληρής κακοποίησης που δέχτηκε το παιδί μου πριν ξεψυχήσει.
Ηταν αποτρόπαια η εικόνα αστυνομικών να χτυπούν ένα αιμόφυρτο, ανήμπορο πλάσμα και να βάζουν χειροπέδες στο άψυχο κορμί του, ενώ στη συνέχεια δεν έκαναν τίποτα για να διασφαλίσουν τον περιβάλλοντα χώρο και να συλλέξουν στοιχεία για τις συνθήκες του θανάτου του. Η απάντηση δε του προέδρου της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών Δ. Πάκου «αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει» ήταν εξοργιστική και ντράπηκα για τον τρόπο που οι αρχές της χώρας μου αντιμετωπίζουν έναν άνθρωπο.
Οι σκληρές εικόνες των βίντεο που δημοσιεύτηκαν μας σόκαραν, μας εξόργισαν και κλόνισαν συθέμελα την εμπιστοσύνη μας προς την πολιτεία και το κράτος δικαίου, στο οποίο επιθυμούμε να μετέχουμε όλοι. Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει αυτή τη μεταχείριση και αυτόν τον τρόπο θανάτου.
Ολοι ανεξαιρέτως έχουμε το δικαίωμα της απολογίας και της ίσης μεταχείρισης – δικαίωμα που το παιδί μου στερήθηκε, ενώ, όπως καταδεικνύουν όλα τα στοιχεία, μπήκε στο κοσμηματοπωλείο κυνηγημένος και φοβισμένος και όχι για να κλέψει, αλλά κατέληξε να αντιμετωπιστεί με τον πιο σκληρό και βάναυσο τρόπο μπροστά στα μάτια αμέτοχων περαστικών.
Ο Ζαχαρίας πάλευε καθημερινά για το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ίση μεταχείριση των ανθρώπων κι όμως πέθανε εξαιτίας της ρατσιστικής, απάνθρωπης μεταχείρισής του από συνανθρώπους μας σε μια κοινωνία –θέλω να πιστεύω– δημοκρατική και ελεύθερη όπως η δική μας.
Σας ζητώ, με πόνο ψυχής, να μεριμνήσετε για τη δίκαιη τιμωρία όσων συμμετείχαν στη δολοφονία του παιδιού μου. Κάθε άνθρωπος έχει αξία και μία οικογένεια που τον αγαπά και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίρνει το νόμο στα χέρια του.
Η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής με τέτοιο τρόπο, μέσω της αυτοδικίας, παραπέμπει σε φασιστικά καθεστώτα και νοοτροπίες που στην Ελλάδα έχουμε μάθει να αντιμαχόμαστε.
Ας μην επιτρέψουμε σε ρατσιστικά, φοβικά και βάρβαρα ένστικτα να κυριαρχούν. Ας μην αφήσουμε την κοινωνία μας να γίνει μια ζούγκλα, αλλά ένα πλαίσιο στο οποίο θα μεγαλώσουν άφοβα τα παιδιά και τα εγγόνια όλων μας. Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο σαν αυτόν για τον οποίο μαχόταν ο Ζαχαρίας: χωρίς βία, με σεβασμό στον άνθρωπο.
Θα κλείσω με δυο φράσεις του ίδιου του Ζαχαρία, σαν τραγική ειρωνεία, όπως τις είχε γράψει σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης το 2015:
«Συνεχίζω να διαβάζω ότι σχεδόν σε κάθε ρατσιστική επίθεση που έγινε μπροστά σε κόσμο, δεν αντέδρασε κανείς και καμία.
Θεωρώ ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό, το ότι κλαιγόμαστε αντί να αντιδράμε, το ότι κοιτάμε τη δουλειά μας όταν άλλοι άνθρωποι μας χρειάζονται.
Και μην αντιδρώντας στην πράξη, τους αφήνουμε χώρο».
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών