Όπως σου έγραψα τις προάλλες, ο Σαμαράς έχει κάνει απόλυτα ξεκάθαρο πως ούτε θέλει πιθανά ούτε και να μπορεί να δώσει μία συμβατική πολιτική μάχη. Προς το παρόν, εδώ και μερικές μέρες, δοκιμάζει τα όπλα του: Ο Τσίπρας είναι άθεος και πώς θα κυβερνήσει μία χώρα με έναν θεοσεβούμενο λαό; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στις τάξεις του ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο Ξηρός είναι κοινωνικός αγωνιστής… Η Αριστερά θα προκαλέσει εμφύλιο αν πάρει τη διακυβέρνηση γιατί θα διώξει από το δημόσιο, το στρατό και τα σώματα ασφαλείας όσους διαφωνούν με το πρόγραμμα της! Και πάει λέγοντας και απ’ όλα αυτά προκύπτουν δύο πράγματα.
Το πρώτο πράγμα. Στις «δεξαμενές σκέψεις» που έχουν απομείνει στην άλλη πλευρά έχει ανοίξει τελευταία μία μεγάλη συζήτηση για το πώς κρατιούνται ενωμένες οι δυνάμεις της απ’ εδώ πλευράς. Μία συζήτηση που ξεπερνά την προσπάθεια, σε γενικές γραμμές της πλάκας, να προκληθεί ένα ρήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το ζήτημα της Ευρώπης, του νομίσματος και των συμμαχιών. Αυτή η, νέα, συζήτηση φαίνεται πως έχει περισσότερο βάθος, μπαίνει δηλαδή περισσότερο στην ουσία των πραγμάτων και όσοι συμμετέχουν σε αυτή εξετάζουν το αξιόμαχο του απ’ εδώ… στρατού. Η εκτίμηση που φαίνεται να κυριαρχεί στην άλλη πλευρά είναι ότι απέναντι της δεν έχει έναν στρατό αλλά, τουλάχιστον, πέντε, που πάει να πει ότι το δικό μας μέτωπο μπορεί να σπάσει εύκολα, ίσως όχι στο πρώτο μπραφ, αλλά σίγουρα εύκολα. Και αυτό, αν είναι έτσι τα πράγματα, είναι ένα καλό νέο για την άλλη πλευρά, ίσως όχι προεκλογικά, αλλά σίγουρα ένα καλό νέο για μετά τις εκλογές και την ανάληψη της διακυβέρνησης από την Αριστερά.
Το δεύτερο πράγμα. Το πρώτο πράγμα έχει σίγουρα πολλά λάθη και το πρώτο, ίσως όχι το μεγαλύτερο, αφορά τον απ’ εκεί… στρατό που σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας και σε σχέση με το παρελθόν έχει πολύ λιγότερα πράγματα να τον ενώνουν από αυτά, για παράδειγμα, που ένωναν στο παρελθόν το στρατό της κατανάλωσης, από τον οποίον την τρώγαμε σε καθημερινή βάση. Άρα απέναντι μας φαίνεται πως έχουμε μία κατάσταση την οποία, όχι μόνο μπορούμε να την ισοπεδώσουμε εκλογικά, αλλά είναι πολύ πιθανό να μην την αφήσουμε να σηκωθεί για πολύ καιρό. Από την άλλη το πρώτο πράγμα εντοπίζει και υπαρκτές αδυναμίες της απ’ εδώ πλευράς, που δεν έχουν να κάνουν με την Ευρώπη, το νόμισμα και τις συμμαχίες, αλλά με το αν καταλαβαίνουμε όλοι και όλες, με περίπου τον ίδιο τρόπο, πως έχουν τα πράγματα.
Ο alterthess ιανός