Το παλιό πολιτικό σύστημα μοιάζει με έναν γέρικο σκύλο που είναι αδύνατο να μάθει νέα κόλπα. Οι μίζες, οι διαπλοκή, οι «πιασμένοι» βουλευτές, οι πληρωμένες τροπολογίες σε νομοσχέδια, οι… αποστασίες και βάλε κι εσύ ότι θες είναι η ψυχή του παλιού πολιτικού συστήματος. Βέβαια η νέα κατάσταση, η βύθιση των πολλών καλών ανθρώπων στη φτώχεια και την απελπισία, έχει αλλάξει το σκηνικό και εδώ και καιρό οι δυνάμεις του παλιού πολιτικού συστήματος εμφανίζονται συμπαραταγμένες και έχοντας εγκαταλείψει τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς με ένα και μοναδικό στόχο: Να μην τελειώσουν οι μέρες της αφθονίας τους.
Τούτες τις μέρες με το παλιό πολιτικό σύστημα σπεύδουν να συμπαραταχτούν… νέες δυνάμεις, υπαρκτές, όπως το «Ποτάμι» του Θεοδωράκη, αλλά και ανύπαρκτες, όπως οι «Μεταρρυθμιστές» του Λυκούδη. Θα μου πεις πως δεν είναι πραγματικά νέες δυνάμεις αλλά τα ορφανά του Σημίτη και μάλλον έχεις δίκιο αλλά το θέμα δεν είναι εκεί, αν και με έναν τρόπο εκεί ακριβώς είναι… Υπάρχουν ορφανά του Σημίτη στην απ’ εδώ πλευρά; Υπάρχουν στην απ’ εδώ πλευρά δυνάμεις, έστω πολύ μικρές, που βλέπουν θετικά τη «συνεννόηση» με το παλιό πολιτικό σύστημα ώστε σε ένα χρόνο να γίνει «ομαλά» η… παράδοση των υπουργείων; Υπάρχουν.
Το βασικό στοιχείο του παλιού πολιτικού συστήματος, και των… νέων δυνάμεων που το υποστηρίζουν, είναι ότι αναγνωρίζει πως οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι αυτές που κάνουν αμέτρητες τις μέρες της αφθονίας του. Για την απ’ εδώ πλευρά το πεδίο της αναμέτρησης είναι ορισμένο και είναι, ακριβώς, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η ήττα τους και η αντικατάσταση τους. Όπως δεν υπάρχει λίγο μνημόνιο, έτσι δεν υπάρχει και λίγος νεοφιλελευθερισμός, το πακέτο είναι ένα και ή το παίρνεις, και γίνεσαι κι εσύ… νέα δύναμη, ή το πολεμάς με όλα τα αναγκαία μέσα κι αν πέσεις τίποτα δεν θα μπορέσει να σε κρατήσει κάτω.
Ο alterthess ιανός