Γνωρίζω ότι ο ίδιος δεν θα ήθελε να γράψω ένα τέτοιο κείμενο. Πάντα φανταζόταν τον εαυτό του σαν ένα μέρος της συλλογικότητας και του κοινωνικού. Δεν το πιστεύει λόγω μίας υποκριτικής σεμνότητας, αλλά μίας βαθιάς πιστής ότι αυτό που μας καθορίζει και μας κάνει αληθινά ξεχωριστούς είναι η ένταξή μας στους κοινωνικούς και λαϊκούς αγώνες.
Ο Νίκος Καρανίκας είναι ένα πρόσωπο που ξέρει τη κρατική βία από πρώτο χέρι. Επέλεξε να γίνει αντιρρησίας μίας συνείδησης που μας επιβάλλουν από πάνω. Μίας συνείδησης που εάν τύχει και γεννηθείς χωρίς αυτήν, είσαι καταδικασμένος να υποφέρεις. Φυσικά η εξουσία δεν του χαρίστηκε. Είπε να τον μπάσει μέσα για κάποιο καιρό για να «ισιώσει». Λες και επέδειξε κάποια εγκληματική συμπεριφορά και έχριζε άμεσου σωφρονισμού.
«Το φρόνημα δεν διώκεται». Αυτή είναι η πρώτη φράση που μαθαίνουν στους φοιτητές τους οι καθηγητές ποινικού δικαίου σε κάθε νομική σχολή της χώρας. Και όμως ο Νίκος καταδικάστηκε για το φρόνημα του. Γιατί κούνησε το δάκτυλο στους δικαστές και τους έβαλε στη τάξη. Γιατί τους θύμισε πώς το φρόνημα γράφεται με –η και όχι με –ι. Δεν το έβαλε κάτω. Άντεξε. Έμεινε συνεπής στις ιδέες του. Κανένα κάγκελο, άθλιο συσσίτιο ή ανήλιαγο μέρος δεν του γέννησε τη παραμικρή αμφιβολία, μήπως και έκανε λάθος. Εκεί που οι περισσότεροι από μας θα λάκιζαν και θα το βούλωναν, αυτός συνέχισε να πιστεύει τα ιδανικά του.
Κατάφερε και στάθηκε στα πόδια του. Βγήκε νικητής από τη πάλη του με τον δεσμοφύλακα. Στα χρόνια που πέρασαν δεν κρύφτηκε. Στιγμή δεν άφησε τη δημόσια πάλη και τους αγώνες. Συμμετείχε σε κόμματα, πρωτοβουλίες και λαϊκές συνελεύσεις. Δρούσε με τη φυσική του παρουσία αλλά και με την ιδιαίτερα εύστοχη και κριτική πένα του. Ήταν παρών σε κάθε μεγάλο «ραντεβού». Αντι-παγκοσμιοποιητικά, εξεγέρσεις και συλλαλητήρια. Στιγμή δεν κόμπασε λέγοντας ότι αυτόν, το σύστημα τον τσαλαπάτησε. Στιγμή δεν ανέφερε «τα παράσημα» αγωνιστικότητας που άλλοι με περισσή μανία δείχνουν. Και του βγάζω το καπέλο γι αυτό.
Όταν χτες έμαθα ότι τον συλλάβανε μία μόνο σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: «Ρε κουφάλες δεν ξέρετε με τι διάολο μπλέξατε. Εάν νομίζετε ότι θα καταφέρετε τίποτα, είστε μακριά νυχτωμένοι». Νικόλα είσαι φίλος μα πάνω απ’ όλα σύντροφος. Ξέρω ότι εσύ δεν χαμπαριάζεις από αυτά. Λυπάμαι μονάχα τους δεσμώτες σου. Βάστα και εμείς είμαστε δίπλα σου.
Αυτό το κείμενο το γράφω για όλους εκείνους που ξέρουν τον Νίκο και δυστυχώς δεν μπορούν να είναι κοντά του. Να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους σε ένα συνεπή αριστερό αλλά και την εναντίωσή τους σ’ όλους εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να μας τρομοκρατήσουν. Εάν νομίζετε ότι θα φοβηθούμε, γελιέστε. Συνεχίστε τη «καλή» δουλειά σας με ζήλο αλλά να είστε σίγουροι πώς το μόνο που επιτυγχάνετε είναι μία τρύπα στο νερό. Έχουμε ένα ραντεβού στους δρόμους και δεν γίνεται να το χάσουμε.