Οι έρευνες της Ρίτα Σεγκάτο, Αργεντινής ανθρωπολόγου, συγγραφέα και ακτιβίστριας σχετικά με την έμφυλη βία, και ιδιαίτερα οι προβληματισμοί της για τις γυναικοκτονίες στη Σιουδάδ Χουάρες (Μεξικό), αποτελούν θεμελιώδες σημείο αναφοράς στις φεμινιστικές σπουδές. Η Σεγκάτο πιστεύει ότι η ανδρική βία είναι ζήτημα εξουσίας. Αυτό την οδήγησε να αντιληφθεί τη γενοκτονία στη Γάζα ως μια επίδειξη του «νόμου της εξουσίας του θανάτου». Συζητάμε εδώ για το φύλο ως εξουσία, για την ανάδυση μιας νέας «ηθικής» σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε κρίση και για τις πολύπλοκες στρατηγικές της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής εξουσίας.
Έχεις μελετήσει κάτι που μόνο ο Φραντς Φανόν μπορούσε να κάνει, να ακούει, δηλαδή, βιαστές και βιασμένες γυναίκες, κάτι που σου επέτρεψε να κατανοήσεις σε βάθος τις πατριαρχικές συμπεριφορές. Όταν μιλάς για την κρίση του τέλους του ανθρώπου, ποιες αλλαγές μπορείς να δείς σε σύγκριση με εκείνους τους τερατώδεις βιαστές από τους οποίους πήρες συνέντευξη πριν από χρόνια;
Αυτό που ανακάλυψα τότε, και το ονόμασα ανδρική αδελφότητα, είναι ότι ο βιασμός περιλαμβάνει την πειθαρχία του θύματος, μια κάθετη σχέση στην οποία το θύμα ελέγχεται, κυριαρχείται, πειθαρχείται, καταπιέζεται από τον βιαστή, ο οποίος αντιπροσωπεύει την αρρενωπότητα.
Υπάρχει όμως μια άλλη γραμμή, ένας οριζόντιος άξονας, στον οποίο η πράξη του απευθύνεται στα μάτια των άλλων ανδρών. Η φεμινιστική ανάλυση ανέκαθεν επικεντρωνόταν στη σχέση επιτιθέμενου-θύματος, εγώ, όμως, προσεγγίζω τη σχέση εστιάζοντας επίσης στα μάτια όσων παρακολουθούν τον βιασμό ως θέαμα, επομένως αναφέρομαι σε αυτό το έγκλημα ως εκφραστική βία, που είναι ένας πολύ έγκυρος όρος.
Δεν πρόκειται για εργαλειακή, ωφελιμιστική βία της ανδρικής λίμπιντο που οικειοποιείται το γυναικείο σώμα. Ας προχωρήσουμε πέρα από αυτό. Το έχω ξαναπεί: το πατριαρχικό έγκλημα είναι πολιτικό έγκλημα, όχι ηθικό, θρησκευτικό ή εθιμικό. Είναι η πρωταρχική μορφή καταπίεσης και εξαγωγής υπεραξίας. Και μπορούμε να πούμε χωρίς φόβο ότι θα κάνουμε λάθος ότι είναι μια υπεραξία κύρους, κοινωνικής θέσης.
Αν ο βιασμός είναι μια πολιτική πράξη, μια επιβεβαίωση της εξουσίας, η επίδειξή του έχει άλλα αντικείμενα που δεν είναι μόνο τα θύματα…
Τονίζω το ζήτημα της σχέσης μεταξύ των ανδρών και πιστεύω ότι η καινοτομία του επιχειρήματός μου έγκειται στην έμφαση με την οποία λέω ότι αυτή η εξαγωγή αξίας από τα γυναικεία σώματα, αποτελεί πηγή ηδονής, μια ναρκισσιστική, αυτοαναφορική ηδονή. Η δική μου ανάλυση αναφέρεται στην εξουσία που ικανοποιείται από την επίδειξή της σε άλλους άνδρες και στην κοινωνία. Η κοινή λογική, που έχουμε ενστερνιστεί, μας διδάσκει να αντιλαμβανόμαστε τον βιαστή ως ένα ανώμαλο, αποκλίνον, μοναχικό άτομο, ωστόσο τα στατιστικά στοιχεία μας δείχνουν ότι τα περισσότερα εγκλήματα βιασμού διαπράττονται από ομάδες, από συμμορίες. Αποτελούν ένα έγκλημα «στην κοινωνία».
Πώς σχετίζεται αυτή η «αδελφότητα» της ανδρικής εξουσίας με τους σημερινούς πολέμους ;
Η σεξουαλική βία είναι ένα έγκλημα το οποίο, παρά το πλήθος των νόμων που έχουν ήδη θεσπιστεί, δεν μπορεί να ελεγχθεί. Αυτό το είδος βίας δεν υποχωρεί. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι η ανδρική αδελφότητα – η ανδρική αδελφότητα την οποία τώρα περιγράφω ως ανδρική συντεχνία, που βασίζεται στην αλληλεγγύη των ανδρών μεταξύ τους και στην ιεραρχική φύση της αρρενωπότητας – είναι μια δομή που αναπαράγεται και ξανα αναπαράγεται σε όλες τις τάξεις, σε όλες τις κοινωνίες, σε όλες τις ιεραρχίες, σε όλες τις σχέσεις όπου βλέπουμε εξουσία και ανισότητα. Είναι αντίγραφα αυτής της πρώτης και βασικής εταιρικής τάξης. Από εκεί προέρχεται και ο πόλεμος. Μιλώντας κάποτε στη Μπουεναβεντούρα, στις ακτές του Ειρηνικού της Κολομβίας, μια περιοχή με πολύ υψηλά επίπεδα βίας, κάποιος από το ακροατήριο με ρώτησε: “Πώς θα τερματίσουμε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος δεν μπορεί να τελειώσει με μια συμφωνία ή μια αμνηστία επειδή είναι ένας εντελώς άτυπος πόλεμος;” Ένας τέτοιος πόλεμος σταματά με την κατάργηση της επιταγής της αρρενωπότητας, η οποία είναι το μέσο που επιτρέπει την στρατολόγηση των στρατιωτών που θα σχηματίσουν τις πολεμικές παρατάξεις.
Και πώς εμφανίζεται η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού σε αυτή την αναλυτική μετατόπιση;
Η Γάζα, φαινομενικά, απέχει πολύ από το έγκλημα του κοινού βιαστή, που κάνει θέαμα τη δύναμή του, που έχει ανάγκη να την επιδείξει, κάτι που του δίνει τον τίτλο του μάτσο. Όμως και η Γάζα είναι ένα θέαμα. Η γενοκτονία της Γάζας είναι εντελώς διαφορετική από όλες τις προηγούμενες γενοκτονίες που έχουν πλήξει την ανθρωπότητα. Επειδή όλες οι άλλες επικαλούνταν την νομική μυθοπλασία, κρύβονταν πίσω από τους κανόνες του δικαίου. Η πρώτη και μεγαλύτερη γενοκτονία από όλες ήταν η Κατάκτηση, και μας έλεγαν πάντα ότι εκείνη την εποχή ίσχυαν οι νόμοι των Ινδιών. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι από τα νότια της Χερσονήσου, από την άλλη μεριά του ωκεανού μέχρι τον Νέο Κόσμο, αυτοί οι νόμοι θα είχαν οποιαδήποτε ικανότητα να οδηγήσουν στη ζωή. Υπάρχει ένα κραυγαλέο ψέμα εδώ, επειδή η λατινοαμερικανική ήπειρος κατακτήθηκε από συμμορίες, οι οποίες στην πραγματικότητα ήταν οι ένοπλες ομάδες που καθάρισαν την περιοχή. Στη Βραζιλία, αυτές οι συμμορίες έχουν όνομα ακόμα και ένα μνημείο στο Σαν Πάμπλο: οι bandeirantes.
Συμμορίες που μοιάζουν πολύ με τις σημερινές ομάδες βιαστών. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για αρσενικά αρπακτικά της ζωής, των γυναικών και της φύσης.
Φυσικά, οι bandeirantes διέσχισαν όλη την πορτογαλική επικράτεια, σκοτώνοντας Ινδιάνους και κάθε ζώο που έβρισκαν, εκκαθαρίζοντας τα εδάφη για να τα καταλάβουν. Ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξαν αυτές οι συμμορίες στην εκκαθάριση της ηπείρου μας είναι το κλειδί για την κατανόηση της Γάζας.
Έχω την αίσθηση ότι, ενώ οι βιαστές της Σιουδάδ Χουάρες δεν σε αποσύνδεσαν από το μη-ανθρώπινο, η Γάζα το έκανε, παρά την οργή. Ίσως επειδή αντιπροσωπεύει (η Γάζα) μια ρήξη με την έννοια του «ανθρώπινου όντος».
Αυτή η γενοκτονία είναι ένα σημείο καμπής στην ιστορία. Επειδή στο Ολοκαύτωμα, μπορούσε κανείς να δει την έκπληξη των συμμαχικών στρατών σε πλάνα από την είσοδό τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορούσε κανείς να νιώσει την αμηχανία και τη φρίκη που βίωναν όσοι έφταναν εκεί, επειδή αυτό που συνέβαινε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είχε κρυφτεί από τον κόσμο, επειδή ένα νομικό ομοίωμα ήταν ακόμα σε ισχύ, υπήρχε ακόμα μια νομική γραμματική. Σε ένα κείμενό μου του 2009, με τίτλο «Η ανεπαίσθητη κραυγή», που συμπτωματικά αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Σκηνές μιας Ενοχλητικής Σκέψης» το 2023, είπα ότι με την εξόντωση των Παλαιστινίων, η νομική γραμματική τελείωσε.
Όταν δεν υφίσταται πλέον ένας νόμος ικανός να ελέγχει τη συμπεριφορά, απομένει μόνο η βία. Ο νόμος είναι μια πίστη, μια μυθοπλασία, μια ρητορική στην οποία αποδίδουμε αξία. Αλλά αυτή η νομική μυθοπλασία κατέπεσε με τη Γάζα. Εξαφανίστηκε η πεποίθηση ότι υπάρχει ένα νομικό σύστημα που επιτρέπει την προσδοκία μιας δεδομένης συμπεριφοράς. Δεν γίνεται να μην γνωρίζουμε τι συμβαίνει στη Γάζα.
Με αυτή την αναίσχυντη και αδικαιολόγητη επίδειξη, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Γάζα ανακοινώνει ότι τέθηκε σε ισχύ ένας νέος νόμος, που είναι ο νόμος της εξουσίας του θανάτου. Η εξουσία του θανάτου είναι ο νόμος. Από την άλλη πλευρά, σε στιγμές περισπασμού, σκέφτομαι ότι η θυσία της Γάζας είναι ένα είδος νέας σταύρωσης, στον ίδιο ακριβώς τόπο, που θα έχει ως συνέπεια να φωτίσει τις συνειδήσεις με έναν νέο τρόπο. Είναι ένα είδος επιφοίτησης, και η συνειδητοποίηση αυτή με οδηγεί πολλές φορές στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα σημείο καμπής στην ιστορία, μια αλλαγή εποχής. Ακόμη και ορισμένοι αξιωματούχοι των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ διαμαρτύρονται. Η Γάζα φωτίζει τις συνειδήσεις με έναν νέο τρόπο.
Οι Ναζί έκρυβαν τα στρατόπεδα, όπως ακριβώς οι δικτατορίες του Νότιου Κώνου (Αργεντινή, Χιλή, Ουρουγουάη) έκρυβαν τα κέντρα κράτησης. Δεν τολμούσαν να δείξουν τα βασανιστήρια ή τους ίδιους τους ανθρώπους. Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, από την άλλη πλευρά, λέει στον λαό του ότι η εξόντωση είναι απαραίτητη και το αποδεικνύει.
Είναι σχεδόν απίστευτο, δηλώνουν, λένε χωρίς την παραμικρή ντροπή ότι σκοτώνουν για να καταλάβουν αυτά τα εδάφη και να κάνουν επιχειρήσεις. Υπάρχουν ηχογραφήσεις Ισραηλινών στρατιωτών, ακόμη και πολιτών, που επιβεβαιώνουν τη σημασία της δολοφονίας όλων των Παλαιστινίων χωρίς κανένα δεοντολογικό ή ηθικό ζήτημα. Ούτε καν νομικό.
Στη διάρκεια της Κατάκτησης, υπήρξε μια διάσημη συζήτηση μεταξύ του Juan Ginés de Sepúlveda και του Bartolomé de las Casas σχετικά με το αν οι ιθαγενείς είχαν ψυχή. Μια συζήτηση υψηλού ηθικού και πολιτικού περιεχομένου. Αλλά εδώ όλα καταλήγουν στην εξουσία του θανάτου.
Είναι η καινοτομία της εποχής μας. Επειδή η εξουσία του θανάτου έχει αντικαταστήσει το δίκαιο, ή μάλλον, έχει ενσωματωθεί ρητά μέσα στο δίκαιο. Μπορούμε να σκεφτούμε ότι με την εξαφάνιση της ανθρωπιστικής λογικής από τον ιστορικό ορίζοντα της εποχής μας, έχει εκπέσει και η ηθική; Εγώ δεν το βλέπω έτσι.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα ηθική η οποία βασίζεται στις ιδέες που αναπτύσσει η Hannah Arendt στο βιβλίο της “Οι καταβολές του ολοκληρωτισμού”, όταν υποστηρίζει ότι τόσο στον σταλινισμό όσο και στον φασισμό, αναδύεται ένα νόμος που είναι πιο σημαντικός από τα δικαιώματα των ατόμων, ο νόμος της ιστορίας. Για τους Ναζί, ο νόμος της ιστορίας κατασκευάζεται από την ιδέα μιας ανώτερης φυλής, με στόχο την επίτευξη της καθαρότητας της άριας φυλής. Ο ιστορικός νόμος, επομένως, είναι αυτός που καθορίζει την εξόντωση όλων όσων εμποδίζουν αυτή τη μετάβαση. Στην περίπτωση του σταλινισμού, είναι ένας αταξικός, ισότιμος κόσμος. Ό,τι είναι δυσλειτουργικό, οτιδήποτε εμποδίζει ή διαταράσσει την ιστορική μετάβαση προς τον προκαθορισμένο ως υποχρεωτικό προορισμό, μπορεί να εξαλειφθεί.
Πώς παρεμβαίνει ο καπιταλισμός;
Σήμερα, η αντίληψη της ιστορίας υποστηρίζει τη συσσώρευση-συγκέντρωση ως αξία, ως την αξία που κατευθύνει την πορεία της ιστορίας. Θα έλεγα σχεδόν ότι είναι η νέα ουτοπία της ιστορίας, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται σε πολλούς. Ό,τι είναι δυσλειτουργικό ως προς τη συσσώρευση-συγκέντρωση πρέπει να εξαλειφθεί. Η τέλεια ανθρωπότητα είναι αυτή των ιδιοκτητών. Η σύγχρονη κυριαρχία του πλανήτη καθορίζει την ύπαρξη ενός ανθρώπινου πλεονάσματος. Όσοι δεν είναι ωφέλιμοι στη διαδικασία της κυριαρχίας, στη διαδικασία της συσσώρευσης του κεφαλαίου, είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν. Αυτή είναι η ιδεολογία του παρόντος.
Αυτή είναι η περίπτωση του Ντόναλντ Τραμπ, του Χαβιέ Μιλέι, και θα έλεγα ολόκληρης της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και ενός μεγάλου μέρους της δεξιάς.
Δεν είναι, όπως νομίζουμε εμείς που το κάνουμε από το κριτικό πεδίο, ότι υπάρχει μια ηθική κρίση. Υπάρχει μια άλλη ηθική, μια άλλη ιδεολογία που έχει γίνει ηγεμονική. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πλαίσιο αξιών που επιβάλλει το δικαίωμα, το καθήκον της συσσώρευσης ως ανώτερο από τα ατομικά δικαιώματα. Αυτός ο καπιταλισμός δεν εκμεταλλεύεται απλώς τη μισθωτή εργασία, αλλά πάνω απ’ όλα λεηλατεί, πολεμά εναντίον των λαών και της μητέρας γης…, σε αυτόν τον καπιταλισμό μια πολύ μικρή μειοψηφία καταλαμβάνει τον πλανήτη. Δεν πρέπει πλέον να μιλάμε για ανισότητα επειδή είναι λίγο, αλλά για ιδιοκτησία. Η Άρεντ αναφέρει σε μια υποσημείωση ότι ο Χίτλερ, στο ημερολόγιό του, έγραψε ότι οι επόμενοι που θα εξοντωθούν θα είναι οι καρδιοπαθείς.
Μα όλοι αυτοί εκλέχθηκαν δημοκρατικά.
Οι ορισμοί της δημοκρατίας υποστηρίζουν, λανθασμένα, ότι η πλειοψηφία στις εκλογές εγγυάται μια δημοκρατική τάξη πραγμάτων. Αυτό είναι μεγάλο λάθος, επειδή μας οδηγεί στο να αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία ως δικτατορία της πλειοψηφίας. Υπάρχουν μερικοί εκλεγμένοι που μετατρέπουν τη δημοκρατία σε δικτατορία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν υφίσταται δημοκρατία χωρίς πλουραλισμό.
Συμβαίνει κάτι που είναι πολύ δύσκολο να κατανοηθεί στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών αυτή τη στιγμή. Προκαλεί τεράστια έκπληξη η αλλαγή στρατηγικής στην ηγεσία αυτής της χώρας. Και αυτό, που πρέπει να σημειωθεί και να ληφθεί υπόψη, είναι ότι δύσκολα γίνεται κατανοητή αυτή η αλλαγή, επειδή αντιπροσωπεύει την ακύρωση μιας στρατηγικής μισού αιώνα.
Ας σκεφτούμε: όταν τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Ηνωμένες Πολιτείες αφαίρεσαν ένα πλεονέκτημα από τη Ρωσία – η οποία, αν και συνέβαλε αποφασιστικά στη νίκη κατά του ναζισμού, δεν μπορούσε να το εκμεταλλευτεί – και παρουσιάστηκαν στον κόσμο ως δημοκρατία, η καρτ ποστάλ τους στον κόσμο είναι η εικόνα μιας χώρας που κατέστρεψε το κακό του ολοκληρωτισμού.
Από εκεί και πέρα, συγκροτήθηκε ως έθνος που στηρίζεται σε δύο πόδια: το ένα εκ των οποίων ήταν η ίδια η ισχύς, τόσο οικονομική όσο και στρατιωτική. Δηλαδή, το πλουσιότερο και καλύτερα οπλισμένο έθνος στον κόσμο και, σταδιακά, με την καλύτερη στρατιωτική νοημοσύνη (κατασκοπεία, δυνατότητες διείσδυσης κ.λπ.). Αλλά το άλλο πόδι στο οποίο στηρίζεται η ισχύς της είναι αυτό της ηγεμονίας: η «δημοκρατική μυθοπλασία», η «νομική μυθοπλασία» των πλήρων δικαιωμάτων για το σύνολο των πολιτών της.
Η ηγεμονία ήταν η δύναμη της σαγήνης των Ηνωμένων Πολιτειών, της χώρας της ελευθερίας, όπου μετανάστευαν όσοι διώκονταν από τον ναζισμό και τον φασισμό, αλλά και όσοι διώκονταν από τον Στάλιν. Μια χώρα που φαινόταν να προσφέρει ευκαιρίες σε όλους.
Ακριβώς. Μετά το 1948, σε ένα δεύτερο στάδιο αυτής της διαδικασίας για την οικοδόμηση της παγκόσμιας ηγεμονίας – της παρουσίασης, δηλαδή, στον κόσμο ενός συνόλου αξιών ικανών να αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα όλων των ανθρώπων – αναδύθηκε ένα κομμάτι που έλειπε, το οποίο ανέλαβε τη δεκαετία του 1960 ο Λίντον Τζόνσον, μετά τη δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι. Το κομμάτι αυτό περιελάμβανε την καταπολέμηση του ρατσισμού και το τέλος του απαρτχάιντ στις νότιες πολιτείες. Ψηφίστηκε ο Νόμος για τα Πολιτικά Δικαιώματα, ο οποίος απαγόρευε τις φυλετικές διακρίσεις και τον διαχωρισμό στους δημόσιους χώρους, στην εκπαίδευση και στους εργασιακούς χώρους, και ο Νόμος για το Δικαίωμα Ψήφου στους Αφροαμερικανούς και τις άλλες μειονότητες. Είμαι πεπεισμένη ότι ο τελευταίος αποδεικνύει αυτή τη δέσμευση για την εδραίωση της ηγεμονίας των αμερικανικών αξιών στον κόσμο. Είναι ένα πρώτο βήμα στη δεκαετία του 1960, μέσω του οποίου αυτή η δημοκρατία διέδωσε την ιδέα της φυλετικής ενσωμάτωσης. Το επόμενο βήμα σε αυτή την προσπάθεια παρουσιάστηκε αργότερα, και συνέπεσε με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Οι ΗΠΑ κάνουν ένα νέο ηγεμονικό βήμα, αυτό της πολυπολιτισμικότητας, την οποία εγώ αντιλαμβάνομαι ως αντιστάθμισμα στην επιστροφή των εθνικών κρατών στην επικράτεια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Δύο κινήσεις, στην Ανατολή και τη Δύση, δημοκρατικού χαρακτήρα. Η κίνηση του καπιταλιστικού, φιλελεύθερου κόσμου, η κίνηση της Δύσης, ορίζει και καθιστά ορατές αυτές που τώρα ονομάζουμε πολιτικές ταυτότητες και τους προσφέρει δικαιώματα και πόρους. Ο κόσμος αρχίζει να αντιλαμβάνεται τις γυναίκες, τους Αφροαμερικανούς, τους αυτόχθονες, τις LGBTTTIQ+ κοινότητες ως ταυτότητες που διεκδικούν τη θέση τους στη δημόσια σφαίρα. Από κάθε μία από αυτές τις ομάδες, όπως έχει επισημάνει ο μεγάλος Αφροαμερικανός διανοούμενος Cornel West, ένα μέρος θα επιτύχει την ένταξη και ένα άλλο μέρος, η πλειοψηφία, θα παραμείνει αποκλεισμένο. Αναλύω αυτό το θέμα εκτενώς στο βιβλίο μου του 2017, “Το Έθνος και οι άλλοι του”, και σήμερα είμαι ιδιαίτερα επικριτική απέναντι στην παγίδα της μειονοποίησης στην οποία μας έχει βυθίσει η πολυπολιτισμικότητα. Η πολυπολιτισμική πρόταση, υποστηριζόμενη από κεφάλαια όλων των συνεργαζόμενων αμερικανικών οργανισμών, ήταν η τρίτη φάση της προσπάθειας για την οικοδόμηση της ηγεμονίας.
Γιατί το λες αυτό για την πολυπολιτισμικότητα;
Επειδή έχει κατασκευάσει ξεκάθαρα ένα καθεστώς αποικιοκρατίας μέσα στα κοινωνικά κινήματα. Μέσα στο μαύρο κίνημα, για παράδειγμα, επιβάλλει μορφές αυτοπροσδιορισμού, συμπεριφορές, οικοδόμηση εικόνας και αγώνα που δεν πηγάζουν από την αποικιακή και δουλοκτητική ιστορία της λατινικότητας. Στο βιβλίο μου, σχετικό με αυτό το θέμα, επιμένω στη διάκριση μεταξύ πολυπολιτισμικών πολιτικών ταυτοτήτων και «ιστορικών ετεροτήτων», οι οποίες προκύπτουν από άλλες ιστορίες, με τις δικές τους δομές αποξένωσης, διακρίσεων και αποκλεισμού. Γυναίκες σε όλο τον κόσμο έχουν αντιληφθεί και καταγγείλει την αποικιοκρατική φύση του ευρωκεντρικού φεμινισμού.
Στη Βραζιλία, για παράδειγμα, είναι πολύ σαφής η μορφή των διακρίσεων και της κυριαρχίας εντός του κινήματος ΛΟΑΤΚΙ+, το οποίο, ενώ έχει επιτύχει κατακτήσεις, ταυτόχρονα, έχει επιβάλει το μοντέλο του, μερικές φορές με επώδυνο τρόπο. Στις δικές μας κοινωνίες, υπάρχουν πολύ αρχαίες μορφές θηλυκών ανδρών. Στο candomblé, υπάρχει μια πολύ έντονη μεταβατικότητα φύλου. Εμφανίζεται, όμως, ο Αμερικανός ομοφυλόφιλος άνδρας, που πάει στο γυμναστήριο για να χτίσει μύες και στη συνέχεια έρχεται να επιβληθεί ως πρότυπο. Αυτό είναι ένα παράδειγμα αποικιοκρατίας στο εσωτερικό των κοινωνικών κινημάτων. Σήμερα, μπορώ να πω ότι ασκώ έντονη κριτική στην πολιτική των ταυτοτήτων, στην μειονοποίηση και στο wokism. Κάθε διαφορά είναι καθολική.
Τα αναφέρω όλα αυτά για να τονίσω το γεγονός ότι υπήρξαν τουλάχιστον τρεις φάσεις στην προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών να παρουσιαστούν στον κόσμο και, μάλιστα, να επηρεάσουν τον κόσμο, μέσω της κατασκευής εικόνων δημοκρατίας. Αυτό είναι που περιγράφω ως την κατασκευή της παγκόσμιας ηγεμονίας.
Αυτές οι τρεις περίοδοι – η νίκη επί της ναζιστικής καταπίεσης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το τέλος του απαρτχάιντ και η πολυπολιτισμικότητα – ήταν μέρος του ηγεμονικού σχεδίου των Ηνωμένων Πολιτειών. Η επιστήμη και οι βιομηχανίες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης αποτελούν επίσης μέρος αυτής της στρατηγικής. Αλλά ξαφνικά, και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει, η στρατηγική της ηγεμονίας ακυρώνεται.
Η ιδέα ενός δημοκρατικού έθνους καταστρέφεται και ο κόσμος παρακολουθεί μια ριζική αλλαγή πορείας, μια ριζική αλλαγή στον λόγο και την κατασκευή της εικόνας. Είμαι πεπεισμένη ότι η προσπάθειά μας από τώρα και στο εξής πρέπει να είναι να κατανοήσουμε γιατί ο Βορράς επιλέγει αυτή την αλλαγή στρατηγικής και πορείας.
Γιατί επιλέγει να κατασκευάσει μια διαφορετική εικόνα για τον εαυτό του, στην οποία ο μισογυνισμός, ο ρατσισμός, ο πόλεμος, η εξόντωση, ακόμη και η υποστήριξη της γενοκτονίας γίνονται το πρότυπο, η αυτο-εικόνα του έθνους που παρουσιάζεται στον κόσμο.
Γιατί εγκαταλείπει το σχέδιο μιας ηγεμονικής χώρας, όσον αφορά τις αξίες και τη δημοκρατική εικόνα.
Ποια στρατηγική την αντικαθιστά;
Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Brecha με τον τίτλο «Η Γάζα ανακοινώνει ότι είναι σε ισχύ ένας νέος νόμος: ο νόμος της δύναμης του θανάτου»
