Η καραντίνα χωρίζεται σε γεωλογικές εποχές. Όταν ξεκίνησε, εκατομμύρια χρόνια πριν, βρήκαμε ανεξερεύνητους θησαυρούς μέσα στα σπίτια μας, μας κατέλαβε ως κι ένα είδος ευφορίας για αυτήν την αυτάρκη ζωή, όπου εξαρτιόμασταν μόνο από τον εαυτό μας. Η «γυμνή ζωή», μας άρεσε να λέμε, ανακαλύπτοντας την υπεροψία της άνοιξης. Όμως, η αναστολή, το κενό και η μαγεία δεν κράτησαν πολύ. Και αυτή η εμπειρία δεν ήταν και τόσο ασκητική.
Πηγή: operavivamagazine.org, Μετάφραση: Καλλιόπη Ράπτη
Στη δεύτερη περίοδο της καραντίνας βρεθήκαμε να δουλεύουμε τις πιο ακατάστατες ώρες, ενώ τα παιδιά έκαναν τα μαθήματα σε τυχαία ωράρια, και όλα ήταν «κλείσε το μικρόφωνο» και μετά «άνοιξέ το» για να μιλήσουμε. Συζητήσεις χωρίς αντίλογο, χωρίς το σχολείο να μπορεί να μαντέψει το ψέμα ή το τρέμουλο από τη στάση του σώματος. Κάναμε μαθήματα γυμναστικής, και ήπιαμε όλοι μαζί, σαν ανόητοι, μέσα από τις οθόνες μας. Στην τρίτη εποχή της καραντίνας, τα πράγματα άρχισαν να εκφυλίζονται. Ένας συλλογικός και ανώνυμος φόβος έχει αρχίσει να εξαπλώνεται και όχι άδικα. Η κοινωνική ανισότητα εκτέθηκε όπως τα γυμνά καλώδια μιας ηλεκτρικής πρίζας.
Πού είναι οι πλανόδιοι μικροπωλητές, πού είναι τα παιδιά που ζουν στις τόσες καταλήψεις; Πού βρίσκουν να φάνε, τι θα συμβεί, αν ο ιός εκραγεί στα πολυπληθή κτίρια των προαστίων. Δεν είναι πράγματα που τακτοποιούνται ενεργοποιώντας το zoom. Δεν υπάρχει τρόπος να διορθωθούν αυτά τα πράγματα εκτός από τις συνήθεις μεθόδους, την επανάσταση των καρδιών.
Τώρα, που βρισκόμαστε σε μια φάση της καραντίνας που δεν γνωρίζουμε καν πώς να ονομάσουμε (είναι μια πόρτα εξόδου ή μια τυφλή πόρτα;) ανακαλύπτουμε ότι φοβόμαστε να βγούμε έξω. Και είναι ένας φόβος που μας πονάει όταν τον ανακαλύπτουμε, γιατί μας κάνει να πιστεύουμε, ότι είναι πιθανό το εγκλωβισμένο ζώο να ξεχάσει την αποκοτιά του ήλιου ή την αυτοσυγκράτηση ενός δέντρου. Τη χαρά του να κολυμπήσει, την απέραντη χαρά των σωμάτων όταν σχετίζονται μεταξύ τους.
Δεν είναι λάθος αυτός ο φόβος. Δεν χρειάζεται να τρέξουμε για να μην τον νιώθουμε. Πρέπει να τον εξερευνήσουμε. Γιατί, αν τον κρατήσουμε μέσα μας, το μόνο που θα μπορέσουμε να νιώσουμε, κάποια στιγμή, θα είναι η πικρή γεύση της αδικίας. Για ποιο λόγο γεννιέται ένα κράτος, για ποιο λόγο υπομένουμε την απαγόρευση αν όχι για να αφαιρεθεί από τη φύση η αισχρή και αδίστακτη πλευρά της, για να μην κατευθύνει σε έναν βέβαιο θάνατο τους αδύναμους. Ε λοιπόν, αυτό το κράτος έχει αποτύχει και μάλιστα οικτρά.
Δεν μας υπερασπίστηκε από ασθένειες, δεν μας υπερασπίστηκε από τη φτώχεια. Ενώ θα μπορούσε να το κάνει. Θα μπορούσαμε να έχουμε σκεφτεί την υγειονομική περίθαλψη για όλους, χωρίς την ιδιωτική και θα μπορούσαν να έχουν γίνει εκατομμύρια δειγματοληψίες, εκατομμύρια εξετάσεις, ταχύτερη η έρευνα, ισχυρότερες οι υποδομές, περισσότεροι οι γιατροί. Και θα μπορούσαμε να έχουμε μια κοινωνία όπου οι πλούσιοι δεν είναι τόσο πλούσιοι και οι φτωχοί δεν είναι τόσο φτωχοί. Όπου η συσσώρευση δεν θα επιτρέπεται, θα είναι παράνομη, ακριβώς. Αυτός είναι ο κομμουνισμός, δεν είναι τίποτα άλλο. Και χτίζεται με αγάπη, όχι με φόβο. Πρέπει να απελευθερωθούμε από τον φόβο. Μια για πάντα.
Και δεν πρέπει να επιστρέψουμε στο παρελθόν γιατί απέτυχε και απέτυχε μεγαλειωδώς. Χρειάζεται ένας νέος κόσμος και όχι αυτό το κύκλωμα του θανάτου, που είναι θάνατος του οικοσυστήματος, θάνατος των σωμάτων, θάνατος των οραμάτων, θάνατος των ονείρων. Ή θα πούμε αυτή την αλήθεια και θα ενστερνιστούμε αυτό το πρόταγμα είτε αυτά τα διατάγματα θα χρησιμεύσουν μόνο για να κλείσουν τις τρύπες, που εξακολουθούν να χάσκουν. Το να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε, ωστόσο, είναι, τώρα, πραγματικά αδύνατο. Χρειαζόμαστε ένα συλλογικό όνειρο. Για να δημιουργήσουμε αξία. Με αυτό το πρόταγμα στις τσέπες μας, μπορούμε να νιώθουμε ευτυχείς βγαίνοντας έξω.
* Η Giovanna Ferrara είναι δημοσιογράφος