Το Alterthess είναι από τα λίγα ελληνικά Μέσα που δημοσίευσαν τη χτεσινή σύλληψη της Σεμπνέμ Κορούρ Φιναντσί, προέδρου του Τουρκικού Ιατρικού Συλλόγου και επικεφαλής του τουρκικού Ιδρύματος για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου: το «έγκλημα» της συλληφθείσας, σύμφωνα με το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, ήταν ότι μίλησε σε ραδιόφωνο συνδεόμενο με το κουρδικό PKK –οργάνωση που η Τουρκία θεωρεί τρομοκρατική–, και ζήτησε να διερευνηθούν οι καταγγελίες ότι ο τουρκικός στρατός χρησιμοποιεί (απαγορευμένα) χημικά όπλα εναντίον των Κούρδων. Αντί να ασχοληθούν με τις καταγγελίες (που, διάολε, τις κάνει γιατρός και άνθρωπος των δικαιωμάτων), οι Αρχές συλλαμβάνουν και φυλακίζουν την καταγγέλλουσα, φορτώνοντάς της κατηγορίες για διασπορά φιλοτρομοκρατικής προπαγάνδας. Θυμίζει κάτι αυτή η αντιστροφή των ρόλων θύματος και θύτη; Καλά θυμίζει.
Φιλέλληνες και τουρκόφιλοι
Η πληροφόρηση που έχουμε για όσα συμβαίνουν στην Τουρκία είναι είτε ανύπαρκτη, είτε, όταν υπάρχει, την καλύπτουν οι διαρκώς κακές δικές μας ειδήσεις – άρα είναι σα να μην υπάρχει. Ποιος ξέρει ότι, ενώ η Ελλάδα έχει ακρίβεια λόγω πληθωρισμού στο 12%, στην Τουρκία ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 83% και, στους Τούρκους που δεν έχουν να ζεστάνουν τα σπίτια τους, οι ιδιοκτήτες εταιρειών ενέργειας απαντάνε «ας φοράτε χοντρά ρούχα». Και να το ξέρουμε, γυρνάμε το κεφάλι απ’ την άλλη: αυτός που νιώθει ότι δεν φροντίζεται όσο χρειάζεται, νιώθει (νιώθουμε) ότι δεν μπορεί και να φροντίζει.
Αν όμως δεν ξέρουμε ή δεν παίρνουμε υπόψη τι τραβάει η τουρκική κοινωνία, από έναν Ερντογάν όλο και πιο αδίστακτο μπροστά στη διαφαινόμενη εκλογική ήττα το 2023 (θα γίνουν άραγε εκλογές χωρίς εμπόδια;), δεν έχουμε ένα κρίσιμο μέτρο: το μέτρο για να μετρήσουμε πόσο κακό κάνουν οι επιδείξεις εθνικής ενότητας απέναντι στην Τουρκία – επιδείξεις που στην Ελλάδα είτε γίνονται αυθόρμητα είτε εκβιάζονται από τη Δεξιά και τα Μέσα της. Και ο εκβιασμός πιάνει.
Το Κόμμα του Πολέμου
Έχει παραγίνει το κακό: Τις προάλλες, ο αλησμόνητος Χρυσοχοΐδης θυμόταν τη θητεία του στο υπουργείο όταν ξέσπασε η κρίση του Έβρου (2020): με βάση, λοιπόν, την υπουργική εμπειρία, εξηγούσε ότι, παρά τις τουρκικές απειλές, μια επιθετική κίνηση της Τουρκίας στο Αιγαίο θα ήταν, όπως και στον Έβρο (και τη Συρία!), «πρόχειρη, απροετοίμαστη, χωρίς εναλλακτικό σχέδιο». Την ίδια μέρα, στο ίδιο φύλλο της Καθημερινής, ένας άλλος πρώην υπουργός σε κρίση υπουργικού μεγαλείου, ο Νίκος Κοτζιάς (αυτόν που, λόγω Συμφωνίας των Πρεσπών, συνηθίζουμε να θυμόμαστε ως …«αντιεθνικιστή»: καμία σχέση), πρότεινε «την επόμενη φορά να ρίξουμε τα drones» της Τουρκίας: «Δεν μπορεί να υπερίπτανται ακόμη και drones πάνω από ελληνικό έδαφος και να μην ενημερώνουμε Τουρκία, συμμάχους, ΟΗΕ και διεθνή κοινότητα ότι την επόμενη φορά θα τα ρίξουμε με τη χρήση ηλεκτρονικών μέσων».
Όταν θύμωσε ο Τσίπρας
Σε συνέχεια αυτών, ακούσαμε τον Τσίπρα στον ΣΚΑΪ να προειδοποιεί την παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ότι …θα θυμώσει, αν συνεχίσει η κριτική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ευθυγραμμίζεται με την κυβέρνηση απέναντι στον Ερντογάν: Ο Τσίπρας έχει, βέβαια, δίκιο: «δεν είναι δυνατόν κάθε φορέα που ασκούμε κριτική για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης να βρισκόμαστε ενώπιον της κατηγορίας ότι είμαστε τουρκόφιλοι». Αλλά αν προειδοποιείς ότι …θα θυμώσεις, για να καταλήξεις ότι «η αμυντική επάρκεια της χώρας είναι πολύ σημαντικό πράγμα και κάποιοι εξοπλισμοί είναι αναγκαίοι», αν για να αποσείσεις τη ρετσινιά του φιλοτουρκισμού, καταλήγεις να ανταγωνίζεσαι τη Δεξιά από τα δεξιά («είναι λάθος η στρατηγική ότι κόκκινη γραμμή μας είναι τα 6 ν.μ. […] γιατί ανοίγει την όρεξη […] Είναι αναφαίρετο κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια», τότε ο θυμός είναι άσφαιρος και κανείς δεν μπορεί να σε πάρει στα σοβαρά: οι αριστεροί περιμένουν να πεις κάτι διεθνιστικό, και τους απογοητεύεις για τρισχιλιοστή φορά – οι δεξιοί απλά δεν υπάρχει περίπτωση να πειστούν ότι κάποιοι έστω κατ’ όνομα «της ριζοσπαστικής Αριστεράς» γίνεται να είναι πιο τουρκοφάγοι απ’ τους τουρκοφάγους.
Ο Τσίπρας δεν θύμωσε μόνο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στο κοινό του ΣΚΑΪ. Τα ίδια είπε νωρίτερα και στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ: «Κανένας συμβιβασμός, καμία υποχώρηση στον Ερντογάν». Ήταν, όμως, μια εποχή που ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ φώναζε στις διαδηλώσεις, μαζί με τους αριστεριστές, «είμαστε Τσιγγάνοι, μωαμεθανοί, Τούρκοι προβοκάτορες και γυφτοσκοπιανοί», δηλώνοντας ότι δεν ευθυγραμμίζεται με τον εθνικο-κομφορμισμό. Το κλίμα τότε, θα πει κανείς, δεν είναι όπως σήμερα. Αλλά το τι πιστεύεις στ’ αλήθεια, πότε κάτι είναι τζάμπα «ριζοσπαστισμός» και πότε ανάληψη της ευθύνης να στηρίξεις μια φιλειρηνική διεθνιστική πορεία για τη χώρα σου, στις κρίσεις είναι που φαίνεται. Όπως και νάχει, και φιλειρηνισμός, και στήριξη των Ραφάλ απέναντι στην Τουρκία (για να σε ξαναπάρουν στα σοβαρά ως πρωθυπουργό καραβανάδες όπως ο τουρκοφάγος Αποστολάκης), δεν γίνεται.
