Οι αποτυχημένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί πανικοβάλλονται και παίρνουν εγκληματικές αποφάσεις. Οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι γκαρίζουν. Σύντομα όμως, θεού θέλοντος, οι Ευρωπαίοι θα εξαφανιστούν.
Πιστεύαμε
Πιστεύαμε ότι είχε τελειώσει η παράλογη περηφάνια
με τις ανεμίζουσες σημαίες
Πιστεύαμε ότι ήταν εκτός μόδας
Εκείνες οι ανόητες λέξεις
που μετατρέπουν τους ηλίθιους σε δολοφόνους.
Πιστεύαμε ότι είχε εκλείψει
το πάθος του να καταστρέφεις και μετά να ξαναχτίζεις,
Και το πάθος να σκοτώνεις για να μην πεθάνεις.
Πιστεύαμε ότι το «nie wieder» σήμαινε «Ποτέ ξανά»
Και όχι «μέχρι την επόμενη φορά».
Πιστεύαμε ότι η γενοκτονία
Ανήκε σε μια περασμένη εποχή.
Έτσι πιστεύαμε, αυτό είχαμε καταλάβει.
Λάθος καταλάβαμε, τώρα το ξέρουμε.
Τώρα η συμπόνια σαρώθηκε
από τη θαυμαστή δύναμη της βαρβαρότητας
που, απαλλαγμένη από τους περιορισμούς της λογικής
Θα εκφραστεί ξανά ανεξέλεγκτη
Εν πλήρει αναπτύξει των δυνατοτήτων της
Και θα διαγράψει αυτή τη φορά τα πάντα.
Επανήλθαν στη μόδα
Τα ταγγισμένα συναισθήματα του ανήκειν
Σε κάποιο σκατοέθνος.
Ας το παραδεχτούμε.
Έτσι είναι οι άνθρωποι, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα
να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας:
κερδίζει όποιος είναι πιο αδίστακτος
αν και δεν είναι ξεκάθαρο τι κερδίζει.
Αυτή τη φορά έσβησε
Το τελευταίο φως
Ζητάμε συγγνώμη
Από αυτούς που δεν φταίνε
Και κατέληξαν σε αυτή την κόλαση,
Και ας αφήσουμε αυτούς που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα
Στο μόνο μέρος όπου υπάρχει λίγη γαλήνη,
Στο αιώνιο τίποτα.
Ο κακόμοιρος ο Ζελένσκι πίστεψε τα ψέματα που του είπαν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. Μετά οι Αμερικανοί του έδωσαν μια κλωτσιά στον πισινό και τώρα του παίρνουν ό,τι του έχει απομείνει. Οι Ευρωπαίοι δεν το βάζουν κάτω και επιμένουν να τον σιγοντάρουν.
Για να κάνει τι, ο κακομοίρης;
_______________________________
Η σύναξη των γαϊδάρων
Στο πέρασμα των αιώνων η Piazza del Popolo έχει δει τα πάντα. Όμως, δεν είχε ξαναδεί μια σύναξη γαϊδάρων σαν αυτή που έγινε στις 15 Μαρτίου ως απάντηση στο γκάρισμα του Michele Serra (αρθρογράφος).
Ομολογώ ότι σέβομαι ελάχιστα αυτούς που παίρνουν τους μισθούς τους από τα αφεντικά της εφημερίδας La Repubblica, αφεντικά που αφού λήστευαν για δεκαετίες τους φορολογούμενους, στη συνέχεια μετέφεραν τα εργοστάσιά τους στο εξωτερικό, εκεί όπου οι εργαζόμενοι κοστίζουν λιγότερο από τους Ιταλούς. Αλλά, σέβομαι ακόμα λιγότερο αυτούς που μας καλούν να υψώσουμε την ευρωπαϊκή σημαία, ενώ η Ευρώπη μοιάζει όλο και περισσότερο με αυτό που ήταν το 1941, όταν τα ναζιστικά στρατεύματα την κατέλαβαν από τη Βαρσοβία μέχρι το Παρίσι.
Παρόλο που είμαι λίγο κουφός, όλα αυτά τα γκαρίσματα έφτασαν στα αυτιά μου. Τον χρυσό φοίνικα της γαϊδουροσύνης τον κέρδισε ο (και) καθηγητής Vecchioni (τραγουδοποιός και καθηγητής) που δήλωσε πανηγυρικά:
«… είμαστε όλοι Ινδοευρωπαίοι, είχαμε μια ρομαντική φιλολογία, μιλάμε με τον ίδιο τρόπο, κοιταζόμαστε με τον ίδιο τρόπο, έχουμε τις ίδιες παροιμίες, ρητά, σκέψεις […] έχουμε ελευθερία παντού, έχουμε τη δημοκρατία, αλλά δεν αυτήν δεν την έχουν όλοι, εμείς την έχουμε. Η οποία είναι μια επινόηση […] των Ελλήνων, η οποία έφτασε σε εμάς. Τώρα, κλείστε μια στιγμή τα μάτια σας και σκεφτείτε τα ονόματα που σας λέω: σας λέω Σωκράτης, σας λέω Σπινόζα, Ντεκάρτ, σας λέω Χέγκελ, Μαρξ και σας λέω επίσης Σαίξπηρ, σας λέω Θερβάντες, σας λέω Πιραντέλλο, Μαντσόνι, Λεοπάρντι. Μα οι άλλοι τα έχουν αυτά τα πράγματα; […]».
Ούτε καν στο Μέξικο μπαρ, όταν όλοι βρίσκονται το δέκατο τέταρτο ποτηράκι, δεν είχα ακούσει ποτέ τέτοια λίστα με ανοησίες σαν αυτές που ξεστόμισε αυτός ο αδαής αλαζόνας.
Ας συνοψίσουμε λοιπόν: αυτός ο Vecchioni είναι ινδοευρωπαίος, και έχει τη «ρομαντική φιλολογία», η οποία δεν είναι γρίπη όπως νομίζετε εσείς.
Εσείς την έχετε τη «ρομαντική φιλολογία»;
Δεν νομίζω, αυτά είναι πράγματα για καθηγητές με πτυχία, όπως θα έλεγε ο Peppino De Filippo (ηθοποιός).
Αλλά τώρα κλείστε ένα λεπτό τα μάτια σας και επαναλάβετε μαζί μου: Σωκράτης, Σπινόζα, Ντεκάρτ, Χέγκελ και Μαρξ.
… αρχίδια μάντολες …
Εκτός από τη θλίψη που προκαλούν αυτοί οι διανοούμενοι στυλ «Η διάπλασις των παίδων», αυτό που βλέπουμε είναι μια άνευ προηγουμένου έκρηξη της άγνοιας.
Είχε προηγηθεί ο διακεκριμένος, πολύ καλλιεργημένος Rampini (δημοσιογράφος), ο οποίος, σε ένα βιβλίο με τίτλο «Grazie Occidente» (Ευχαριστώ Δύση), κάλεσε τους κατώτερους πληθυσμούς όλου του πλανήτη να μας ευχαριστήσουν για όλες τις εκπληκτικές τεχνολογίες που τους κάναμε δώρο: χαντρούλες, καθρεφτάκια και κινητά τηλέφωνα μέχρι και ένα ξυπνητήρι που φοριέται στο λαιμό.
Όμως πίσω από αυτή την άγνοια και την αξιοθρήνητη αλαζονεία του στυλ «εσύ δεν ξέρεις ποιος είμαι εγώ», υπάρχει κάτι πιο ανησυχητικό.
Ο Andrea Colamedici (φιλόσοφος-δοκιμιογράφος) έγραψε πρόσφατα: Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη.
Αυτό το φάντασμα, εξηγεί ο Colamedici, είναι το φάντασμα της ασημαντότητας.
Η ΕΕ είναι ασήμαντη, και δικαίως, αφού υπάκουσε χωρίς αντιρρήσεις στις εντολές του Τζο Μπάιντεν, με κόστος την οικονομική καταστροφή της. Στη συνέχεια, έγινε διπλά ασήμαντη όταν ο Μπάιντεν αποσύρθηκε και ο διάδοχός του έστειλε τον Βανς να πει στους Ευρωπαίους την οδυνηρή αλήθεια, σαν να ήταν ο Alberto Sordi (ηθοποιός): «Εγώ είμαι εγώ και εσείς είστε νούλες».
Αυτό είναι το θέμα, λυπάμαι που το λέω. Ο Βανς, ο Τραμπ και ο φίλος τους ο Πούτιν απέδειξαν ότι οι Ευρωπαίοι είναι μηδενικά, παρόλη τη «ρομαντική φιλολογία» του καθηγητή Vecchioni.
Τέτοιοι ήταν, και βέβαια τέτοιοι ήταν!
Οι Ευρωπαίοι μπορούν να καυχώνται για το ένδοξο παρελθόν τους. Ήταν οι αγαπημένοι εξολοθρευτές του καταραμένου θεού της Βίβλου. Στο όνομα της Βίβλου ο Ερνάν Κορτές στραγγάλισε τον Μοντεζούμα, ο οποίος πριν την είχε βάλει στο αυτί του ελπίζοντας να ακούσει φωνές, και στη συνέχεια την πέταξε στο έδαφος λέγοντας : «σε μένα δεν λέει τίποτα».
Ευρωπαίος ήταν ο Λεοπόλδος του Βελγίου, ο οποίος κατέλαβε την τεράστια περιοχή του Κονγκό με τη βία των όπλων, σκότωσε εκατομμύρια ιθαγενείς (ο Μαρκ Τουέιν γράφει ότι οι νεκροί ήταν δέκα εκατομμύρια, αλλά κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να τους μετρήσει).
Ευρωπαίοι είναι αυτοί που ακόμα και σήμερα χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τις εγκληματικές συμμορίες που καταλαμβάνουν την Γκόμα και το ανατολικό τμήμα του Κονγκό (όχι πλέον βελγικό) για να ληστέψουν τους πόρους του.
Ευρωπαϊκή ήταν και η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών στην οποία αναφέρονται ο William Dalrimple στο βιβλίο: The Anarchy: The Relentless Rise of the East India Company και ο Amitav Gosh στο βιβλίο: The Nutmeg’s Curse: Parables for a Planet in Crisis (τα παραθέτω για τους γαϊδάρους που πήγαν στην Piazza del Popolo, σε περίπτωση που ξέρουν να διαβάζουν).
Ευρωπαίοι είναι αυτοί που κρέμασαν τον Μοσαντέκ, τον Ιρανό πρωθυπουργό που είχε εθνικοποιήσει τις πετρελαϊκές εταιρείες. Ευρωπαίοι είναι αυτοί που διέταξαν τη δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα.
Ευρωπαίοι είναι οι σφαγείς που τους τελευταίους πέντε αιώνες υποδούλωσαν, εκμεταλλεύτηκαν, βίασαν και βασάνισαν στα εδάφη των Αμερινδιάνων, της Αφρικής και της Ασίας, για να μην αναφέρουμε τη Μέση Ανατολή, παρά τα όσα είπε ο Antonio Scurati (ιστορικός), ο οποίος γκάριξε τα παρακάτω λόγια στην Piazza del Popolo:
«εμείς δεν είμαστε άνθρωποι που εισβάλλουν σε γειτονικές χώρες, εμείς δεν είμαστε άνθρωποι που βομβαρδίζουν και ισοπεδώνουν πόλεις, εμείς δεν σφάζουμε και δεν βασανίζουμε αμάχους με σαδιστική ευχαρίστηση, εμείς δεν συλλαμβάνουμε παιδιά και δεν τα απελαύνουμε για να ζητήσουμε ανταλλάγματα».
Ως ιστορικός, ο Scurati θα έπρεπε να γνωρίζει ότι από το 1492 οι Ευρωπαίοι είναι ακριβώς αυτό που αυτός λέει ότι δεν είναι.
Αλλά ο πιο γελοίος από όλους είναι ο Ernesto Galli della Loggia (ιστορικός), ο οποίος (επαναλαμβάνοντας τις περισπούδαστες οδηγίες του υπουργού παιδείας Valditara), γράφει αλαζονικά ότι «μόνο εμείς γνωρίζουμε ιστορία». Όταν διάβασα τα λόγια του έτριβα τα μάτια μου: Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχει ακόμα κάποιος σαν αυτόν.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: όλοι γνωρίζουν ότι η έννοια της ιστορίας ως τελεολογική και κατευθυντική διαδικασία προέρχεται από την ιουδαιο-χριστιανική παράδοση δεν χρειάζεται να μας το πει αυτό ο Della Loggia. Αλλά μόνο ένας βλάκας θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτό αποτελεί ένδειξη ανωτερότητας.
Αν, εκτός από την «Διάπλασιν των παίδων» ο Della Loggia, γνώριζε τα βιβλία του François Jullien, θα ήξερε ότι στην κινεζική παράδοση ο χρόνος δεν εξελίσσεται ούτε με τελεολογικό τρόπο ούτε με γραμμικό. Θα ήξερε ότι η δράση που έχει ως στόχο να υποτάξει τα γεγονότα και τη φύση μπορεί να αντικατασταθεί από το wu wei, τη μη δράση που υποκύπτει στα γεγονότα και τη φύση, όπως εξηγεί ο Jullien στο βιβλίο του: A Treatise on Efficacy: Between Western and Chinese.
Ποιος είπε ότι η Ιστορία (αυτή η συγκεκριμένη τελεολογική καμπυλότητα της διαδοχής του ανθρώπινου χρόνου που οδήγησε σε δύο παγκόσμιους πολέμους, στον πυρηνικό πόλεμο και την κατάρρευση του πλανητικού κλίματος) είναι μια ανώτερη μορφή και όχι μια πατριαρχική εμμονή όπως προτείνει η Elsa Morante στο μυθιστόρημά της «La Storia»;
Η Ευρώπη είναι η καρδιά του σκότους και της φρίκης που ονομάζουμε ιστορία.
Πώς μπόρεσα να διανοηθώ ότι είμαι ευρωπαίος;
Στα πρώτα χρόνια του αιώνα, μέσα στην ψυχική σύγχυση που ακολούθησε την ήττα των κινημάτων μετά τη Γένοβα, λίγοι παλιοί φίλοι και σύντροφοι έβαλαν στο μυαλό τους την ιδέα ότι έπρεπε να αγωνιστούμε για την ευρωπαϊκή ενότητα.
Το 2005 υποστηρίξαμε το «ναι» στο ευρωπαϊκό δημοψήφισμα στη Γαλλία και την Ολλανδία, παρόλο που γνωρίζαμε πολύ καλά ότι η ενσωμάτωση του ευρώ σήμαινε μείωση των μισθών των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα οι εργαζόμενοι της Γαλλίας και της Ολλανδίας είπαν όχι σε μέτρα που τους εξαθλίωναν. Η Ευρώπη συνέχισε το δρόμο της χωρίς να λάβει υπόψη της τη βούληση των ψηφοφόρων της Γαλλίας και της Ολλανδίας, και τώρα οι εργαζόμενοι αυτών των χωρών ψηφίζουν εθνικιστές, ρατσιστές και νεοφιλελεύθερους.
Υπέροχο αποτέλεσμα, πραγματικά.
Πώς μας ήρθε η ιδέα να δηλώνουμε ευρωπαϊστές;
Το 1933 στην Ομιλία του για το Ευρωπαϊκό Έθνος, ο Julien Benda έγραψε ότι αν θέλουμε να φτιάξουμε την Ευρώπη δεν πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό που είμαστε, αλλά από αυτό που θέλουμε να είμαστε, γιατί δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ταυτότητα, αλλά μπορεί να υπάρχει η θέληση να είμαστε Ευρωπαίοι.
Αλλά από το Μάαστριχτ και μετά, η Ευρώπη ήταν (όπως λέει ο Samir Nair σε ένα βιβλίο με τίτλο Europa encadenada, Μαδρίτη, 2025), το όργανο της επιθετικότητας εναντίον της κοινωνίας και το όργανο για την επισφαλειοποίηση και την καθυπόταξη της εργασίας.
Πώς δεν το είχα καταλάβει αυτά τα λίγα χρόνια που έλεγα ότι είμαι ευρωπαϊστής; Αυτό σημαίνει ότι είμαι λίγο γάϊδαρος και εγώ.
Σήμερα ανακαλύπτουμε έκπληκτοι ότι η Ευρώπη μεταμορφώνεται σε ένα μιλιταριστικό τέρας.
Αλλά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Δεν καταλαβαίνω γιατί το άθροισμα του γαλλικού εθνικισμού συν τον γερμανικό εθνικισμό συν τον πολωνικό και τον ιταλικό θα έπρεπε να παράγει ένα διεθνιστικό αποτέλεσμα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η αντιφατική πολιτική μορφή μιας οντότητας που για τέσσερις αιώνες ήταν η έκφραση της λευκής αποικιοκρατίας. Μάλλον των λευκών αποικιοκρατιών.
Σήμερα η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα της οριστικής κατάρρευσης. Το ένα τρίτο των Ευρωπαίων είναι άνω των εξήντα πέντε ετών και το ποσοστό των γεννήσεων είναι πολύ χαμηλότερο από αυτό που απαιτείται για να μην εξαφανιστεί.
Οπότε, θα εξαφανιστούμε λίαν συντόμως, γιατί όπως είπε ο Μπενίτο (Μουσολίνι) «όταν αδειάζουν οι κούνιες το έθνος γερνάει και παρακμάζει».
Θα εξαφανιστείτε, Ευρωπαίοι
Και τότε θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.
