Οι τελευταίοι μήνες έχουν σημαδευτεί από τρεις στυγερές γυναικοκτονίες στην Ελλάδα. Πρόκειται για το βιασμό και την γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο στα τέλη του Νοέμβρη από δύο νεαρούς άντρες με τους οποίους αρνήθηκε να συνευρεθεί ερωτικά, για τη γυναικοκτονία της Αγγελικής Πέτρου τον Ιανουάριο στην Κέρκυρα , από τον πατέρα της, ο οποίος δεν ενέκρινε τη σχέση της κόρης του με Αφγανό και από τον στραγγαλισμό της Κατερίνας από τον εν διαστάσει σύζυγο της μπροστά στα παιδιά τους στις αρχές του μήνα. Είναι γυναικοκτονίες.
Στις αίθουσες σύνταξης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, κάποιοι εργαζόμενοι – λίγοι – δίνουμε μάχη για την επικράτηση του όρου «γυναικοκτονία» όπως πριν λίγα χρόνια δίναμε μάχη για τον όρο «bullying», για την κατάργηση του όρου «λαθρομετανάστης» και για την επικράτηση του όρου «φυλομετάβαση» και όχι «αλλαγή φύλου» για τα τρανς άτομα. Μπορεί ο όρος γυναικοκτονία (femicide) να πηγαίνει πίσω στο 1976 και στην φεμινίστρια εγκληματολόγο Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russel) που όρισε το φαινόμενο αλλά στην Ελλάδα, όπου είναι κοινό μυστικό ότι οι διευθύνσεις των ΜΜΕ είναι ανδροκρατούμενες, ο τίτλος «έγκλημα πάθους» μάλλον αρκεί για να παρουσιάσει το γεγονός ως κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι. Είναι Γυναικοκτονίες.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η βία κατά των γυναικών περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα πράξεων – από λεκτικές παρενοχλήσεις και άλλες μορφές συναισθηματικής κακοποίησης, μέχρι την καθημερινή σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση. Στην άκρη αυτού του φάσματος βρίσκεται η γυναικοκτονία που ορίζεται ως “ανθρωποκτονία γυναικών” από πρόθεση επειδή είναι γυναίκες.
Αλλά όχι, ο όρος «έγκλημα πάθους» είναι πιο σέξυ και πιο ανώδυνος αφού καλύπτει την συνενοχή των σεξιστικών πατριαρχικών κοινωνιών μας. Των κοινωνιών που θέλουν εμάς τις γυναίκες να προσπαθούμε περισσότερο στους εργασιακούς μας χώρους για να αποδείξουμε πως αξίζουμε, που πρέπει να είμαστε πάντα περιποιημένες αλλά όχι προκλητικές, καλά ίσως λίγο προκλητικές αλλά όχι τόσο όσο να μας πουν ότι «τα θέλει ο κώλος μας», που πρέπει να μην υψώνουμε τη φωνή μας όταν διαφωνούμε «σαν υστερικές» αλλά να είμαστε «συνεργάσιμες» ενώ παράλληλα μεγαλώνουμε παιδιά, κι αν δεν μεγαλώνουμε παιδιά, πρέπει σιγά σιγά να «νοικοκυρευτούμε» γιατί «περνάνε τα χρόνια» και θα «σιτέψουμε» λες και είμαστε μπριζόλες.
Και στις τρεις περιπτώσεις γυναικοκτονιών η κοινωνία ήταν «μουδιασμένη» και «σοκαρισμένη». Οι δράστες- γυναικοκτόνοι, δεν έδιναν δικαιώματα, ήταν παιδιά καλών οικογενειών (μόνο τα ελληνόπουλα) ή κάπως παραβατικά (κατά κανόνα όταν είναι αλλοδαπά) και νοικοκυραίοι. Μάλιστα, ο τύπος έγραφε ότι ο 36χρονος Γ.Ρ. που στραγγάλισε την Κατερίνα «θόλωσε» και απέδωσε την πράξη του σε «μια κακιά στιγμή».
Και η Ελένη, και η Αγγελική, και η Κατερίνα είχαν πάει στην αστυνομία να καταγγείλουν η μία τον βιασμό, η άλλη την βία του πατέρα της και η τρίτη τους ξυλοδαρμούς που είχε υποστεί από τον σύζυγο της. Αν τα χαρτιά που κατέγραψαν τα περιστατικά δεν έχουν γίνει σαΐτες τότε βρίσκονται σκονισμένα σε κάποιο αρχείο.
Συνένοχες λοιπόν, και η μουδιασμένη τοπική κοινωνία και οι αρχές. Η Ελένη, η Αγγελική, η Κατερίνα είναι τρεις από εμάς και υπάρχουν άλλες τόσες για τις οποίες δεν θα μάθουμε.
Σήμερα βγαίνουμε στους δρόμους στην μνήμη τους. Ούτε μία λιγότερη.
ΥΓ: Στην σελίδα «ΘΥΡΑ 7- ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ» στο facebook ομολογείται δημόσια απόπειρα βιασμού «ωραίας γκομενίτσας» από 5 χουλιγκάνους που «της την πέσανε για σεξ» «δεν κάθισε και έφαγε τα χαστουκάκια της». Ήταν απλά Δευτέρα.
Πηγή: kontranews.gr