«Ανοίγεις την σελίδα-
ένα ποίημα
Δεν θα το διαβάσεις
η απόσταση θα το σβήσει
ο χρόνος θα θέσει τα όρια»
Γράφει ο Τέλλος Φίλης
H Ειρήνη Ιωαννίδου, μετασχηματίζει σε λέξεις την λύπη της εποχής, με σπαράγματα μιας επίμονης μνήμης και βουτιές σε γκρεμούς που ατρόμητα αντιμετωπίζει. Διαθέτει αυτό το μέσα βλέμμα που δύσκολα μπορείς να του κρυφτείς, σε ξεγυμνώνει με τις λέξεις της και σου ζητά με έναν πολύ προσωπικό τρόπο, να αντιμετωπίσεις με την ιδία με αυτήν γενναιότητα, όλο αυτό το τοπίο του φόβου που συνεχώς μετασχηματίζεται γύρω μας.
Αισθάνομαι τις λέξεις της να σκάβουν την σάρκα, να επιμένουν να εντοπίσουν τα ψήγματα μιας αλήθειας που δεν μπορεί κάπου βαθιά υπάρχουν κι ας μην φαίνονται.
Δεν υπάρχει θρήνος. Υπάρχει αυτό το πείσμα όταν με μάτια δακρυσμένα κι ένα κορμί που ακόμα αντέχει να χάσει, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, αγωνίζεται να κρατήσει αξίες περιφρονημένες, γιατί αυτές επιλέγει ως μόνα ενδύματα της ύπαρξης της.
Το σώμα ως μνήμη, η μνήμη ως εύφλεκτο υλικό μιας ιδιωτικής επανάστασης. Κι ανάμεσά τους ένας θυμός, εκείνος ο ήπιος θυμός ενός μικρού κοριτσιού που ξέρει πως το καλό νικάει στο τέλος, ακόμη κι αν απομείνει με κόκκαλα σπασμένα από τις ματαιώσεις των χρόνων, από τις διαψεύσεις των ανθρώπων, από την φυσική κόπωση του νου.
Στο «σώμα δρομολόγιο» η Ειρήνη Ιωαννίδου καταγράφει τους ανεπαίσθητους κραδασμούς , σαν σόναρ συναισθημάτων, που ξεχάστηκε από χρόνια σε μια παγωμένη ακτή της Ανταρκτικής, μα ακόμη μεταδίδει, κι αρκεί να έχεις ανοιχτά τα αισθητήρια ραντάρ σου για να λάβεις τα σινιάλα του, ερήμην του υπόλοιπου κόσμου.
Μέσα από την άγρια ακατέργαστη και γι’ αυτό γνήσια ευαισθησία της η Ειρήνη Ιωαννίδου μας μαθαίνει πως είναι να παραμένουμε πάντα “οι πιο δυνατοί”. Σχεδόν ατρόμητοι, γυμνοί, έτοιμοι πάντα. Την αγαπώ με όλον τον σεβασμό που εμπνέει ένας άνθρωπος που έχει μάθει να νικά τον πόνο. Γιατι :
«Ένα ποίημα
δεν διαβάζεται
σε καταβροχθίζει
σαν ιερή νόσος
σου τρώει τα σωθικά
σε κάνει δικό του»
Τέλλος Φίλης