Το σημερινό άρθρο γράφεται υπό την επίδραση των εντυπώσεων από την απεργιακή συγκέντρωση της 4ης Φεβρουαρίου.
Κόσμος στο δρόμο πολύς, επανεμφάνιση στο προσκήνιο και των μισθωτών κατηγοριών μετά από αρκετό διάστημα, στο οποίο όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα σε επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους της πόλης και της υπαίθρου.
Δυσκολία, ακόμη, της κυβέρνησης να διαχειριστεί με πειστικότητα το «αφήγημα» περί «εξέγερσης» ευνοημένων και –κατά περίπτωση- δεξιοχρυσαυγίτικης συνωμοσίας. Γιατί είναι πολύς ο κόσμος, ξεχειλίζει η δυσφορία για την ασκούμενη πολιτική και, επιπλέον, η επί καιρό «εφαρμοσμένη δημαγωγία», που όμνυε στο όνομα του «παλλαϊκού» και των νοικοκυραίων, δεν υπήρχε περίπτωση να μην «πληρωθεί» -και δεν άργησε, μάλιστα, καθόλου, μήνες μόνο χρειάστηκαν.
Η δυσκολία, μάλιστα, εκδηλώνεται και στην «εσωτερική ζωή» του κυβερνητικού κόμματος με τη διάσταση ανάμεσα σε όσους στήνουν τη νέα συνδικαλιστική παράταξη της ριζοσπαστικής αριστεράς (sic) –με το όνομα «Συμμαχία», προς ανάμνηση, προφανώς, της μεγάλης «ευρωκομμουνιστικής» επιτυχίας του 1977, τώρα που ξαναμπαίνει κι ο Κουβέλης- και στο Τμήμα Εργατικής Πολιτικής, που καλεί τα κομματικά μέλη να πάρουν μέρος στις κινητοποιήσεις μέσα από τις γραμμές του ΜΕΤΑ.
Δοκιμάζεται, λοιπόν, έντονα η κυβέρνηση. Και τα πράγματα θα σφίξουν κι άλλο. Με πολύ κακούς, ίσως, όρους συνολικά για την κοινωνία, στο μέτρο που οι επιλογές της, με κορυφαία την αποδοχή του 3ου Μνημονίου πριν από λίγους μήνες, έχουν απαξιώσει δραστικά την πεποίθηση πως υπάρχει εφικτή εναλλακτική απέναντι στις δολοφονικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που για έκτη συνεχή χρονιά διαλύουν την ελληνική κοινωνία. Κι αυτή η απαξίωση, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, στρώνει το δρόμο για ακόμη χειρότερες εξελίξεις. Γιατί, ας μην αμφιβάλλει κανείς, υπάρχουν και χειρότερα. Η απόσυρση του κόσμου, μέσα στην απόγνωσή του, διαμορφώνει συνθήκες οριστικής κατίσχυσης των πιο αντιδραστικών πλευρών της αστικής πολιτικής μέσα από την εξαναγκαστική «αποδοχή» της κανονικότητας της εξαθλίωσης.
Το μόνο, λοιπόν, σημάδι φωτός σε αυτή τη μαυρίλα, στο ζόφο, είναι η συμμετοχή των ανθρώπων στις κινητοποιήσεις. Και γι’ αυτό ήταν καλό αυτό που έγινε την Πέμπτη με τη μαζική συμμετοχή –δεδομένων των συνθηκών. Το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίσουμε είναι η διατήρηση της «παρουσίας» στο δρόμο όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων κόντρα στην ασκούμενη μνημονιακή πολιτική, ανθρώπων που αμφισβητούν έμπρακτα τους επιβεβλημένους «μονοδρόμους». Και αυτό υποχρεώνει, νομίζω, το σύνολο της αντιμνημονιακής αριστεράς να ενώσει, χωρίς πολλά πολλά, τις δυνάμεις της προκειμένου να δημιουργήσει την κρίσιμη κινηματική μάζα, που θα συντηρήσει και θα ενδυναμώσει αυτό το σημάδι φωτός. Γιατί, να το πω ξανά, υπάρχουν και χειρότερα από τα σημερινά χείριστα. Αν δεν γίνουν όσα πρέπει, ένα πιθανό πια «πολιτικό ατύχημα» είναι σίγουρο πως θα δώσει τη διακυβέρνηση σε παλαβά εγκληματικούς νεοφιλελεύθερους, σε συνθήκες μαζικής αποχής του κόσμου –το 54% εκλογικής συμμετοχής της 20ης Σεπτεμβρίου, ίσως σύντομα μοιάζει ρεκόρ απλησίαστο- και επέλασης, επιπλέον, των φασιστικών συμμοριών. Είμαι πεπεισμένος πως δεν κινδυνολογώ –ίσως, μάλιστα, να λέω και λίγα.
***
Και η κυβέρνηση τι ισχυρίζεται; Πως δίνει τη μάχη, παρόλο τον «επώδυνο συμβιβασμό», για να σώσει ό,τι σώζεται προς όφελος των υποτελών τάξεων!
Επιπλέον, δεν αναιρεί ούτε κατά κεραία την βεβαιότητα πως όλα –με κορυφαία την θερινή συνθηκολόγηση- από μέρους της είναι καλά καμωμένα, δεδομένων των συνθηκών. Ενώ όσοι αμφισβητούν αυτή τη βεβαιότητα είναι αλλοπαρμένοι αριστεριστές, που δεν κατανοούν την πραγματικότητα και, κυρίως, το αντικειμενικό βάρος των «συσχετισμών». Που σημαίνει πως αντιδρούν «ηθικά» και «αξιακά», σε αντίθεση με την υλιστική (!) στάση της κυβέρνησης. Η οποία κατανόησε τη σωστή στιγμή πόσο καταστροφική θα ήταν οποιαδήποτε άρνηση της μνημονιακής συνέχειας και έκανε την σωτήρια για τη χώρα υποχώρηση.
Πάει να πει, δηλαδή, πως όποιος υποστηρίζει πως ό,τι έγινε δεν ήταν μονόδρομος είναι σχεδόν ιδεοληπτικός μαλάκας, τον οποίο, όπως ισχυρίστηκε πριν λίγες μέρες διανοούμενος του κυβερνητικού χώρου, τραβούν «οι πεθαμένοι από το ποδάρι και καμαρώνει με τις στολές περασμένων εποχών».
Κοινώς, «είναι ο συσχετισμός, ηλίθιε!».
Μόνο που, νομίζω, πως, μόλις αποδεχτούμε το αυτονόητο της καθοριστικής σημασίας, που έχει η αίσθηση του πραγματικού συσχετισμού, τότε είναι που αρχίζει το «καθήκον» μας. Που επιβάλλει όχι να προσαρμοζόμαστε, αλλά να κάνουμε ό,τι πρέπει για να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Αν είναι να βλέπουμε το συσχετισμό προκειμένου να υποταχτούμε, απλώς, σε αυτόν, τότε είμαστε τουλάχιστον «αλλόκοτοι» αριστεροί.
Κάποιοι, μάλιστα, παράγιναν «αλλόκοτοι» προσφάτως. Η αποδοχή του κριτηρίου της ρεάλ πολιτίκ από χθεσινούς μόλις υποστηρικτές «της ρήξης και της ανατροπής» τους κάνει έκθετους σε ρεζιλίκια. Γιατί, αν είναι όπως τώρα τα λένε, τότε, προφανώς, και η σοσιαλδημοκρατία τι άλλο εκτός από το να ψηφίσει το 1914 τις πολεμικές πιστώσεις μπορούσε να κάνει; Αυτά που της λέγανε οι τότε ηλίθιοι Λήμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ; Ο συσχετισμός δεν επέτρεπε τίποτε καλύτερο από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ή, για να ξαναθυμηθούμε πιο δικά μας πράγματα, ο συσχετισμός δεν ήταν σαφές πως το 1973 οδηγούσε μονοδρομικά στη συμμετοχή της αριστεράς στις χουντικές εκλογές του Μαρκεζίνη;
Θέλω να πω, το κριτήριο του «συσχετισμού», με τον τρόπο που το αξιοποιούν οι οπαδοί της κυβέρνησης δεν βγάζει νόημα. Αυτό που κάνουν είναι να μετατρέπουν το αυτονόητο σε γκροτέσκο.
Να ξαναγυρίσω, όμως, στην αρχή. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αντέδρασαν στην ασκούμενη πολιτική την Πέμπτη. Και το πιο πιθανό είναι πως η επόμενη πρόταση της επιτροπείας θα είναι ακόμη χειρότερη.
Να συνεχίσουμε, λοιπόν, να αντιδρούμε. Χωρίς πολλά πολλά. Ενωμένοι όλοι όσοι αμφισβητούμε αυτά που γίνονται κι αυτά που μέλλονται.
Να διατηρηθεί και να ενδυναμωθεί το λιγοστό φως.
Photo Credit: Nikos Libertas/ SOOC