Αν μπορούσαμε να πάμε πέντε χρόνια πίσω, στις μέρες που οι άνθρωποι της Τρόικας ήταν στα υπουργεία και έγραφαν το πρώτο μνημόνιο το οποίο η κυβέρνηση Παπανδρέου ψήφισε χωρίς να διαβάσει, θα βλέπαμε πως στην κοινή γνώμη κυριαρχούσε μία «ενιαία άποψη» ότι η παραμονή στη ζώνη του ευρώ θα κόστιζε λιγότερο απ’ ότι η αποχώρηση και σε ένα βαθμό μπορείς να πεις ότι αυτό ήταν λογικό καθώς το, τότε, άμεσα ορατό κόστος είχε να κάνει με περιοριστικά μέτρα στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και με την κλιμακωτή μείωση των συντάξιμων αποδοχών για το σύνολο των απόμαχων της δουλειάς.
Τα πρώτα λουκέτα στην αγορά, οι πρώτες μεγάλες αυξήσεις στα ποσοστά της ανεργίας, οι πρώτοι λογαριασμοί που δεν μπορούσε να πληρώσει η μέση ελληνική οικογένεια, δεν δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα σε αυτή την «ενιαία άποψη» μέχρι και την άνοιξη του 2011, όταν πλέον άρχισε να γίνεται αρκετά ξεκάθαρο ότι το κόστος παραμονής στη ζώνη του ευρώ δεν ήταν καθορισμένο, αλλά εντελώς μεταβαλλόμενο και αυτό γιατί η λύση του πρώτου μνημονίου κάθε άλλο παρά βιώσιμη ήταν. Τέλη του 2011 αρχές του 2012 αντί αυτή η πορεία να αλλάξει πήγαμε στο δεύτερο μνημόνιο και κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα οι… θεσμοί να ζητούν από τη νέα ελληνική κυβέρνηση να αποδεχτεί ένα τρίτο, να συνεχίσει δηλαδή το προ πενταετίας λάθος και όχι μόνο να αποδεχτεί έναν «επώδυνο συμβιβασμό».
Χθες Δευτέρα η δημόσια ακρόαση του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, στην Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους στη Βουλής, ήταν αποκαλυπτική για τα προ πενταετίας λάθη, που δεν τα λες και λάθη γιατί ουσιαστικά πρόκειται για πολιτικά εγκλήματα σε βάρος των πολλών, αλλά και εξόχως διδακτική για το τι δεν πρέπει να συμβεί στη συνέχεια. Όπως εξήγησε ο Ρουμελιώτης, που δεν τον λες και… σύντροφο, μία συμφωνία που δεν θα προϋποθέτει αναδιάρθρωση του χρέους, λύση του δημοσιονομικού κενού, επενδυτικό πρόγραμμα και μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων, δεν θα έχει απολύτως κανένα νόημα και θα επανέλθουμε στο σημερινό, υποτίθεται, αδιέξοδο, μέσα σε λίγους μήνες. Όσοι λοιπόν, είτε από αφέλεια είτε γιατί ζουν σε κάποιον… μακρινό πλανήτη, λένε ότι η οποιαδήποτε, προφανώς κακή, συμφωνία θα είναι καλύτερη από την καμία συμφωνία, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως το μόνο που εξυπηρετούν είναι η συνέχιση των προ πενταετίας πολιτικών εγκλημάτων σε βάρος των πολλών.
Οπότε; Η νέα ελληνική κυβέρνηση, με όλη τη συμπαράσταση που πρέπει να έχει τόσο στο εσωτερικό όσο και σε κάθε πλατεία της Ευρώπης, θα πρέπει να επιμείνει στην επίτευξη μίας συμφωνίας που θα προϋποθέτει τους τίτλους του τέλους της εποχής των μνημονίων. Άλλωστε, βλέποντας κανείς το πακέτο των προτάσεων των… θεσμών, σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σημείο που το κόστος παραμονής στη ζώνη του ευρώ έχει την προοπτική να φτάσει και να ξεπεράσει το κόστος της αποχώρησης. Η επιμονή σε μία άλλη προοπτική δεν είναι υποταγή, είναι ξεκάθαρα ένα άλλο, αντίπαλο, σχέδιο. Αν δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε αυτή την Ευρώπη, πάμε σε… άλλη.
*Ο Θεόφιλος Σιχλετίδης είναι ένας από τους Δύο Λύκους: καθημερινά, 12 με 1, στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 93,4»
Φωτογραφία: ΑΠΕ