Κατά καιρούς, στην παγκόσμια λογοτεχνία, γίνεται της μόδας το ρεύμα του «μετά το θάνατο», που κατά κανόνα απογειώνει τις αφηγηματικές δυνατότητες του συγγραφέα και εγγυημένα εξασφαλίζει αυτό που, πάνω κάτω, θέλουν να κάνουν όλοι οι καλλιτέχνες, να συγκρουστούν δηλαδή με το ρεαλισμό. Εδώ και πολλά χρόνια η «μετά το θάνατο» αφήγηση μας έχει δώσει πολλά και εξαιρετικά σενάρια που έχουν κάνει μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες, όπως η «6η αίσθηση» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Το θέμα βέβαια δεν είναι να φάμε τη δουλειά του Στράτου – κομαντάντε – Κερσανίδη, αλλά ότι η βασική πολιτική αφήγηση του συστήματος της διαπλοκής, της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ, ξεκάθαρα πλέον βρίσκεται σε μία κατάσταση «μετά το θάνατο». Συγκρούεται δηλαδή με το ρεαλισμό και αρνείται το δράμα των πολλών, θεωρεί δίκαια την κτηνωδία της κρίσης. Πιστεύει ότι θα σώσει την Ελλάδα καταστρέφοντας, απόλυτα συνειδητά, την ελληνική κοινωνία. Βρίσκεται σε αδιέξοδο αλλά υποστηρίζει ότι υπάρχει διέξοδος. Αντιμετωπίζει ως μεγάλες επιτυχίες όλες τις παταγώδεις αποτυχίες του. Προστατεύει τους μετανάστες βασανίζοντας τους. Μιλάει για δημοκρατία και προετοιμάζει μία χουντική κυβέρνηση των «άριστων» και πάει λέγοντας.
Και αυτό καρντάση έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, ότι έχουν πεθάνει, ότι βρίσκονται σε μία ζωή «μετά το θάνατο». Κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει και να το συζητούν όπως η – κατά τα άλλα συμπαθέστατη – ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Μαριλένα Κοππά, που προχθές, έχοντας προφανώς πάθει παράκρουση, δήλωσε: «Η κοινωνία αδιαφορεί παγερά για ό,τι λέμε, για ό,τι κάνουμε. Είμαστε νεκροί και δεν το ξέρουμε, με βαρύτατες ευθύνες που πρέπει να αναληφθούν». Στην πασοκική διάλεκτο αυτό το «βαρύτατες ευθύνες που πρέπει να αναληφθούν» πάει να πει «γερά όλοι μαζί να πέσουμε να φάμε τον χοντρό», που πάει να πει πως όντως οι άνθρωποι είναι νεκροί, καθώς κανένας ζωντανός δεν ασχολείται αυτές τις μέρες ούτε με τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ, ούτε και με το μέλλον του τραμπαρίφα του Ευάγγελου. Η βαρύτατη ευθύνη των ζωντανών, των πολλών καλών ανθρώπων, είναι να θάψουν, βαθιά και καλά, το πτώμα του συστήματος της διαπλοκής της οικονομικής και πολιτικής ελίτ.
Πάρε φτυάρι καρντάση.
Θ.Μ.