12/3/2016
Από τη χθεσινή επίσκεψη στους καταυλισμούς προσφύγων σε Χέρσο και Νέα Καβάλα, με όση από την ανθρωπιστική βοήθεια που συγκεντρώθηκε στην Πρώτη Δημοτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, μπορούσε να χωρέσει σε δύο Ι.Χ., κουβαλάω δυο διαφορετικές εικόνες.
Το Χέρσο βούλιαξε στις λάσπες. Χαλίκι άρχισε να στρώνει ο στρατός μετά τη βροχή, ενώ τα σκουπίδια που έχουν πεταχτεί εκτός κάδων προσθέτουν στην εικόνα μια αίσθηση κατεπείγοντος. “Δεν μπορούμε να πείσουμε τους πρόσφυγες να μαζέψουν οι ίδιοι τα σκουπίδια που βρίσκονται κάτω, ούτε φυσικά να βάλουμε στους φαντάρους και αυτή τη δουλειά”, μας ενημερώνει ο διοικητής, τυπικός και προβληματισμένος. Το προσωπικό του στρατού έχει βοηθήσει να ανοιχτούν αυλάκια με φτυάρια, αλλά οι σκηνές καλοκαιρινού τύπου χωρίς πάτο που έχουν προβλήματα από τη βροχή είναι πολλές, ενώ αρκετές από τις ξύλινες παλέτες που μοίρασε ο Δήμος Κιλκίς για υποστρώματα έγιναν προσανάμματα, χάρη στο τσουχτερό νυκτερινό κρύο. Η ανεπάρκεια του στρατιωτικού μηχανισμού καλύπτεται από μια τοπική ομάδα δραστήριων εθελοντών από το χωριό που άνοιξε τις πόρτες του στους πρόσφυγες. Η ανάγκη, όμως, για περισσότερους/ες εθελοντές/τριες πολύ μεγάλη. Αχ και να βρίσκαμε ένα μέσο να μεταφέρουμε αλληλέγγυους/ες από τη Θεσσαλονίκη σε σταθερή βάση. Προς το παρόν, όμως, τα τουριστικά γραφεία που διαθέτουν πούλμαν ξέρουν μόνο να θησαυρίζουν από τους πρόσφυγες. Όχι σπάνια και με κερδοσκοπία.
Στη Νέα Καβάλα, η εικόνα διαφορετική, όπως και τα συναισθήματα. Μας υποδέχονται τα παιδιά που παίζουν ενθουσιασμένα με άδεια βαρέλια: τα κάνουν πύργους, τα τσουλούν, τα καβαλούν. “Είμαστε τυχεροί, γιατί αφήσαμε το φυσικό γρασίδι απείραχτο, όταν στήσαμε τον καταυλισμό. Αποδείχθηκε σωτήριο στη βροχή. Τα σκουπίδια από κάτω τα μαζεύουμε όλοι μαζί, στρατιώτες και πρόσφυγες, μεγάλοι και παιδιά”, μας ενημερώνει ο διοικητής. Τον διακόπτει μια γυναίκα που δείχνει τα πόδια της. Την παίρνει μαζί του στην αποθήκη και της δίνει παπούτσια. Καθ’ οδόν για την αποθήκη, ένας πατέρας ζητάει παπούτσια για το μωρό του. Του δίνει κι αυτού. Μετά, πλακώνουν τα παιδιά, τον πειράζουν, ζητούν να παίξει μαζί τους. “Αυτή είναι η αρχηγός τους, η Ράνια”, μου λέει και με συστήνει σε ένα κοκαλιάρικο κοριτσάκι, ήταν δεν ήταν επτά χρονών. “Τρέχει διαρκώς από πίσω μου από την πρώτη στιγμή.” Φεύγοντας, του χαρίζω τον μικρό οδηγό για την προφορική αραβική γλώσσα, Musefir, που συνέταξε η ομάδα Πολύδρομο για την επικοινωνία των εθελοντών εκπαιδευτικών με τα παιδιά στα Διαβατά. Με ευχαριστεί σαν να είμαι ο Άγιος Βασίλης και σπεύδει να το δείξει στους μικρούς του φίλους, για να τον βοηθήσουν με την προφορά.
Είναι κι οι συνθήκες, αλλά είναι και οι άνθρωποι, τελικά, που κάνουν τη διαφορά.
*Φωτογραφία αρχείου