Με τη δομή τής παγκόσμιας οικονομίας σήμερα να είναι αντίστοιχη με εκείνη των χρόνων τής πλήρης ακμής των Ναζί στην Ευρώπη, η οικονομική κατάσταση (και) στην Ελλάδα είναι δραματική.
Δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε βασικές ανάγκες, με την κρίση όμως να είναι πρωτίστως πολιτιστική και έπειτα οικονομική. Από την άποψη πως το χρέος ή η ανεργία δεν ήταν ένα φυσικό φαινόμενο που κανείς δεν κατάφερε να προβλέψει. Όπως ένας σεισμός, για παράδειγμα. Ακόμα και αν κάποιοι προσπάθησαν να το παρουσιάσουν έτσι, η αλήθεια βρίσκεται μακριά. Ένας πολιτισμένος λαός, με αυτάρκεια και αισθητική, δεν μπορεί να έχει οικονομική κρίση.
Με την κατάσταση στον χώρο του αθλητισμού, φυσικά, να ακολουθεί την ίδια ροή παρακμής. Ας δούμε ένα παράδειγμα: η κρατική επιχορήγηση έχει μειωθεί κατά 80% την τελευταία τετραετία προς τις ερασιτεχνικές αθλητικές ομοσπονδίες. Αποτέλεσμα; Εκατοντάδες χιλιάδες νέα παιδιά που ασχολούνται με κάποιο άθλημα, να μην έχουν διέξοδο για άθληση. Εκτός αν μπορούν να πληρώσουν από την τσέπη τους. Σε μία εποχή που επιβάλλεται να επανακαθορίσουμε νοοτροπίες και πρακτικές δεκαετιών, η απάντηση της Πολιτείας είναι να αποτρέψει τα παιδιά από τον αθλητισμό; Γιατί με στάση αγωνιστικής δράσης στην καρδιά των αθλημάτων, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Μαζί με τους αθλητές, σε δύσκολη θέση βρίσκονται και οι προπονητές, οι παράγοντες, οι δημοσιογράφοι κ.α.
Θα μπορούσε κάποιος να πει: δεν υπάρχουν χρήματα για άλλα, πολύ πιο σημαντικά θέματα, τον αθλητισμό θα κοιτάξουμε; Αυτή η ερώτηση, όμως, ανήκει στην αισθητική και την αξιοπρέπεια μίας κατηγορίας ανθρώπων που δεν υπάρχει γιατρειά για την περίπτωσή τους. Αλλά ας βάλουμε ένα ερώτημα προς τον περιφερειάρχη κύριο Σγουρό, με αφορμή τα δεκάδες εκ. ευρώ που εξοικονόμησε η Περιφέρεια Αττικής για τα γήπεδα της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού: το ίδιο ποσό (όχι μεγαλύτερο) δεν θα ήταν χρησιμότερο να αξιοποιηθεί αυτή την περίοδο για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην Ελλάδα; Αυτό που στην Ευρώπη ονομάζουν μαζικό λαϊκό αθλητισμό και άσκηση.
Στη λίστα με τους 10 ανθρώπους που έχουν την μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη, δεν υπάρχει ούτε ένας χορευτής, συγγραφέας, μουσικός, σκηνοθέτης ή αθλητής. Δεν υπάρχει ούτε καν ένας πολιτικός. Είναι όλοι βαθύπλουτοι επιχειρηματίες, που εξυπηρετούν αυτό που χαρακτηρίζει εύστοχα η Σούζαν Στρέιντζ ως καπιταλισμό τού καζίνο. Και προφανώς δεν ενδιαφέρονται για τις τέχνες, την επιστήμη, πολύ περισσότερο τον αθλητισμό. Κι εδώ μπαίνει η δική μας ευθύνη: να βρούμε τη δική μας απάντηση για αυτά τα προβλήματα, μέσα σε ένα περιβάλλον που καταρρέει σε παγκόσμια κλίμακα.
Πηγή: Othersode Football.