Το βράδυ του Σαββάτου καθόμουνα μπροστά από το μπαρ που κρατούσαν οι στεκίτες της Αντιρατσιστικής και προσπαθούσα να υπολογίσω τον κόσμο που έδωσε το «παρών» στη συναυλία, τη λαοθάλασσα, τους ανθρώπους κάθε ηλικίας και φάσης που βούλιαξαν, όπως το είχαμε συνεννοηθεί, το «Παύλου Μελά». Στην αρχή, κατά τις 8 ο κόσμος ξεπέρασε τις 20.000 και δύο ώρες μετά το πλήθος είχε διπλασιαστεί. Πάρα πολλοί και μαζί, μέσα και δίπλα στη μεγαλύτερη… εγκληματική οργάνωση που έχει βγάλει αυτός το τόπος εδώ και δύο δεκαετίες. Μέσα και δίπλα στους τίμιους, καλούς ανθρώπους που δίνουν έναν αγώνα – ποίημα, μία μάχη – έπος, που τα δίνουν όλα για όλους, γιατί ότι υπάρχει κάτω από τον ουρανό είναι για όλους και όχι για πέντε μετόχους και μερικές εκατοντάδες τσάτσους.
Χθες, βλέποντας τις φωτογραφίες από τη συναυλία – συλλαλητήριο σκέφτηκα πως αν σε αυτόν τον τόπο η Ιερισσός δεν ήταν μία, αλλά ήταν πέντε, έξι, τότε σε αυτόν τον τόπο κουμάντο θα έκαναν ήδη οι πολλοί καλοί άνθρωποι και οι μέρες της αφθονίας των καθικιών θα είχαν τελειώσει προ πολλού, θα έφευγαν τα καθίκια μετανάστες, όπως θέλουν να φύγουμε εμείς. Αν δεν υπήρχε μόνο μία τόσο σπουδαία… εγκληματική οργάνωση, αλλά δύο, τρεις, τότε η κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς θα είχε πέσει, ήδη, με πάταγο, θα είχε γίνει θρύψαλα, θα έφευγαν με άλλο όνομα και πλαστές ταυτότητες για χώρες μακρινές. Και με έπιασε το παράπονο και ξενέρωσα εντελώς, γαμώ τις Κυριακές μου, γαμώ.
Από κόμματα και από πολιτικό σχεδιασμό δεν ξέρω και τις δημοσκοπήσεις τις κόβω για μεγάλη μούφα. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως είναι απόλυτα ακραίος ο αγώνας ενάντια στη λεηλασία της φύσης, του δημόσιου χώρου και των δημόσιων αγαθών. Είναι απόλυτα ακραίος ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έστω κι αν σε αυτή τη φάση αυτό που ζητάμε είναι να μπουν κανόνες και όρια σε αυτή την εκμετάλλευση. Είναι απόλυτα ακραίος ο αγώνας για την κοινωνική – συνεταιριστική οικονομία γιατί συγκρούεται με τη σχέση, με τη βάση πάνω στην οποία έχει στηθεί όλο αυτό το παραμύθι που ζούμε. Αν βάλεις όλους αυτούς, και άλλους, τους ακραίους αγώνες μαζί, τον έναν δίπλα στον άλλο, θα δεις πως από το ένα άκρο φτάνουν έως τη μέση. Αυτός είναι ο χώρος μας, εκεί πρέπει να δουλέψουμε ώστε ο χρόνος να γίνει τώρα και ο τόπος να είναι εδώ, για να συντρίψουμε και τα νεοφιλελεύθερα καθίκια και τις ναζιστικές κουράδες.
Ο alterthess ιανός