Μετά από ένα πεντάμηνο τυπικών διαδικασιών, ενστάσεων και αγορεύσεων από τους συνηγόρους υπεράσπισης για το πότε χαρακτηρίζεται μια ομάδα ως εγκληματική οργάνωση και γιατί, έπειτα από απορρίψεις αιτημάτων της Πολιτικής Αγωγής για ουσιαστικά θέματα που έχουν σχέση με την δημοσιοποίηση της δίκης στο πλατύ κοινό, έπειτα από αυτοτελείς ισχυρισμούς άρνησης κατηγορίας και άλλα πολλά διαδικαστικά, η δίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» ξεκίνησε ουσιαστικά στις 29 Σεπτεμβρίου με τις καταθέσεις μαρτύρων κατηγορίας αρχής γενομένης της κατάθεσης του πατέρα του Παύλου Φύσσα, Παναγιώτη Φύσσα.
«Είμαι ο Παναγιώτης Φύσσας πατέρας του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα» είπε ο Παναγιώτης Φύσσας ξεκινώντας την κατάθεσή του.
Έχοντας ζήσει εκείνο το μαύρο ξημέρωμα της δολοφονίας του μουσικού Παύλου Φύσσα από το χέρι του χρυσαυγίτη Γιώργου Ρουπακιά στις 18ης Σεπτεμβρίου 2013 και όλα όσα ακολούθησαν μετά με τις συλλήψεις στελεχών της ΧΑ, τις ατέλειωτες ώρες στην Ευελπίδων, την ένταση και τις απειλές, την βιντεοσκόπηση όλων όσων βρέθηκαν στα δικαστήρια της Ευελπίδων εκείνο τον καιρό από μέλη της ΧΑ, τις συγκεντρώσεις μελών έξω απ’ αυτά και τα συνθήματα, τις βρισιές όταν καταλάβαιναν πως είσαι δημοσιογράφος και τόσα άλλα και παρακολουθώντας πια την υπόθεση που έχει φτάσει στην αίθουσα του δικαστηρίου, δεν περίμενα πως στα πρώτα λόγια του πατέρα του Παύλου θα βούρκωνα. Δεν είναι και το πιο κατάλληλο μέρος μια αίθουσα δικαστηρίου για να συγκινηθείς, ειδικά να είσαι θεατής και όχι άμεσα εμπλεκόμενος στην υπόθεση, ωστόσο συνέβη.
Ίσως γιατί ο πόνος όταν χάνει κάποιος το παιδί του είναι μεγάλος-ειδικά κάτω από αυτές τις συνθήκες- και απλώνεται γύρω του, φωλιάζοντας όπου βρει μέρος κατάλληλο, ίσως γιατί η φορτισμένη ατμόσφαιρα ενός δικαστηρίου, όπου έχεις μπροστά σου ανθρώπους και των δυο πλευρών, σε κάνει να αισθάνεσαι πιο έντονα κάθε συναίσθημα που προκύπτει απ’ τα λόγια, απ’ τα βλέμματα, απ’ τις εκφράσεις των προσώπων και σε κάνει να αναρωτιέσαι «πως έγινε και συνέβησαν τόσα πολλά, πως γιγαντώθηκε τόσο μίσος και φτάσαμε ως εδώ, πως συνεχίζεται;»
Απαντήσεις έχεις… αλλά δεν παύεις να μην μπορείς να το αποδεχτείς σαν κατάσταση, το γνωρίζεις καλά πως είναι αλήθεια, το βλέπεις εκ του αποτελέσματος. Το ζεις. Δεν μπορείς ν’ ανεχτείς πως κάποιος μπορεί να χαίρεται, να τρέφεται με μίσος και με θάνατο.
Κι όμως έχεις τις απαντήσεις και τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς ξετυλίγονται μπροστά σου.
Ο πατέρας του Παύλου δε γύρισε ούτε μια φορά να δει τους κατηγορούμενους για τον φόνο του παιδιού του. Στο άκουσμα της φράσης «σέβομαι το πένθος σας» είπε το αυτονόητο στο συνήγορο υπεράσπισης: «Μη με ειρωνεύεσαι. Αν σεβόσουν δεν θα ήσουν εδώ.» Δεν τους κοίταξε καν. Σκεφτόμουν πως μπορεί να νιώθει, πως όλοι γι’ αυτόν έχουν ένα πρόσωπο και το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Ο Παύλος δολοφονήθηκε χτυπημένος με μαχαίρι στην καρδιά και μάλιστα «με πολύ επαγγελματικό τρόπο» όπως είπε στην κατάθεσή του.
Στην αναφορά του για τις ευθύνες της αστυνομίας εκείνο το βράδυ ασυναίσθητα κοίταξα τους αστυνομικούς. Ένας είχε τα μάτια στο πάτωμα και το κεφάλι σκυμμένο. Κάποιος άλλος μειδίασε , δυο έφυγαν απ’ τη θέση τους και αρκετοί άκουγαν ανέκφραστοι.
Όση ώρα κατέθετε ο Παναγιώτης Φύσσας οι υπόλοιποι μάρτυρες βρίσκονταν έξω από τη δικαστική αίθουσα. Έξω από την αίθουσα βρισκόταν και η μητέρα του Παύλου Φύσσα, Μάγδα, όπως και η αδερφή του που αναμένεται να καταθέσουν αύριο.
Βγήκα να δώσω ρεπορτάζ και την αντίκρισα στο προαύλιο. Σκέφτομαι πόσο κουράγιο χρειάζεται για ν’ αντέξεις όλο αυτό. Σκέφτομαι να της πω κάτι, αλλά δεν τολμώ.
Στο τέλος της κατάθεσης και αφού η δίκη έχει διακοπεί την ακούω να λέει τη φράση που φέρνει στο μυαλό μου όλα τα ερωτήματα, όλα τα «ίσως» που έλεγα παραπάνω και κάπου εκεί ανάμεσα κρύβονται και αρκετές από τις απαντήσεις: «Δολοφόνοι»…λέει με ένταση και ταυτόχρονα ήρεμη φωνή. «Δεν είστε όμως μόνο εσείς οι δολοφόνοι, αλλά και το 5,5 (τοις εκατό) εκείνων που σας ψήφισαν…».
Δυστυχώς ήταν περισσότεροι από τόσοι. 426.027 τον Ιούνιο του 2012, ένα χρόνο και κάτι πριν τη δολοφονία. Κι αν το σκεφτούμε καλύτερα μπορεί και περισσότεροι.
Γιατί ένοχοι δεν είναι μόνο όσοι εκφράστηκαν, αλλά και όσοι σιώπησαν μπροστά στα εγκλήματα και άφησαν τη ΧΑ να σηκώσει κεφάλι. Εκείνο το βράδυ, σύμφωνα με όσα κατέθεσε ο πατέρας του, λίγο πριν την δολοφονία του κι ενώ το τάγμα εφόδου είχε μαζευτεί έξω απ’ το «Κοράλλι» ο Παύλος είχε πει: «Είμαι στη γειτονιά μου, έμαθα να περπατώ ελεύθερος…». Ίσως αυτή τελικά να είναι η ελάχιστη υποχρέωση που έχουμε απέναντι στον Παύλο, στον Σαχζάτ και τόσους άλλους, αλλά και κάθε άνθρωπο που αρνείται το σκοτάδι του φασισμού. Να περπατάμε ελεύθεροι στο φως.
1/10/2015
Πηγή: stokokkino.gr