Έφυγε στα 94 της η Νόρα Κορτίνιας, η μητέρα όλων των αγνοουμένων της δικτατορίας της Αργεντινής, μετά από 47 χρόνια αδιάκοπου αγώνα με τις Μητέρες της Πλατείας του Μάη. «Όλα είναι παιδιά μας», ήταν το σύνθημα των Μητέρων, που ενέπνευσε όλα τα κινήματα των θυμάτων της κρατικής τρομοκρατίας στη λατινοαμερικάνικη ήπειρο. Την απείλησαν, τη συνέλαβαν, τη φυλάκισαν, εξαφάνισαν πολλές συντρόφισσές της, αλλά η Νορίτα πάντα επέστρεφε στην Πλατεία παλεύοντας με τις υπόλοιπες μητέρες και γιαγιάδες για την Αλήθεια, τη Δικαιοσύνη, και τη Συλλογική Μνήμη.
Η Νορίτα πέθανε και ποτέ δεν έμαθε τι συνέβη στον μεγάλο της γιο, Κάρλο Γκουστάβο, τη μέρα εκείνη του 1977, που εκείνος έφυγε για τη δουλειά του και δεν επέστρεψε ποτέ. Αυτή η εξαφάνιση ήταν που την κινητοποιούσε να αγωνίζεται μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής της, μια εξαφάνιση την οποία περιέγραφε ως «μια παρατεταμένη αγωνία», ως «ένα διαρκές έγκλημα που συντελείται κάθε μέρα».
Από τη δεκαετία του ‘70 μέχρι σήμερα, δεν υπήρξε κινητοποίηση χωρίς την παρουσία της Νορίτα με το λευκό μαντίλι της: από τη συμπαράσταση στους απεργούς της Télam, μέχρι το κίνημα για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, από την υποστήριξη των συγγενών του Σαντιάγο Μαλντονάδο και των ίδιων των κοινοτήτων Μαπούτσε, στις διαμαρτυρίες ενάντια στην αστυνομική βία και τον πρόσφατο νόμο της «εύκολης σκανδάλης», από την εξέγερση του 2001, μέχρι την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης σήμερα, πλάι στο φοιτητικό κίνημα.
Αλλά και δεν υπήρξε άλλη μορφή που να ενσαρκώνει με καλύτερο τρόπο την ουσία της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Δεν ξεχνάμε τη διαρκή συμπαράσταση της στον παλαιστινιακό λαό, το ταξίδι της στο Κουρδιστάν για την ανταλλαγή εμπειριών με τις κούρδισσες αγωνίστριες, την παρουσία της στην Ονδούρα, όπου συνδέθηκε με το εκεί κίνημα για την απόδοση δικαιοσύνης για τη δολοφονία μιας άλλης αγωνίστριας, της Μπέρτα Κάσερες.
Τι αξιοθαύμαστη ζωή, να πεθαίνεις αγωνιζόμενη και πλάι σε κάθε δίκαιο σκοπό, πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. «Βρίσκομαι οπουδήποτε για να συνοδεύσω τους αγώνες ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση, επειδή, απλούστατα, θέλω να αλλάξω αυτόν τον άδικο κόσμο. Μετά από πολλά χρόνια θα μου άρεσε να με θυμούνται με το χαμόγελό μου και με αυτήν την κραυγή που σημαίνει όλα όσα νιώθω μέσα μου: ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!»
