Εκδήλωση μνήμης, τιμής και αγώνα για τον Νίκο Νικηφορίδη, διοργανώνει την Κυριακή, 06 Μαρτίου στις 11.00 διοργανώνει η Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης, στο Πάρκο Ειρήνης στις Συκιές που βρίσκεται επί της οδού Παπαναστασίου απέναντι από την εκκλησία των Αγ. Θεοδώρων (λεωφορείο 26).
Η εκδήλωση γίνεται με αφορμή τη συμπλήρωση 71 χρόνων από τις 5 Μάρτη του 1951, όταν το μετεμφυλιακό κράτος έστησε εκτελεστικό απόσπασμα, στο δάσος του Σέιχ Σου, και τουφέκισε τον νεαρό κομμουνιστή και αγωνιστή της Ειρήνης, Νίκο Νικηφορίδη.
Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Ζήτω η ειρήνη! Ζήτω η πανανθρώπινη λευτεριά!».
Η ΕΔΥΕΘ αναφέρει:
«Σήμερα, εβδομήντα ένα χρόνια μετά την εκτέλεση του Νίκου Νικηφορίδη τα μαύρα σύννεφα ενός νέου πολέμου σκεπάζουν την περιοχή μας και την πατρίδα μας. Αυτήν τη στιγμή που οι βόμβες, ο μαύρος καπνός του θανάτου και το αποκρουστικό βουητό των σειρήνων σκεπάζουν τις πόλεις και τα χωριά της Ουκρανίας το ελληνικό αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ειρήνης ενώνει τη φωνή του με τη φωνή όλου του λαού.
Να σταματήσει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος!
Να σταματήσει η όποια εμπλοκή της Ελλάδας!
Να κλείσουν τώρα οι βάσεις του θανάτου στη χώρα μας!
Για δεύτερη φορά τα τελευταία 30 χρόνια, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανατροπή του σοσιαλισμού, ο πόλεμος επιστρέφει στην Ευρώπη. Μετά τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, σήμερα και πάλι οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης, ζουν έναν αδελφοκτόνο πόλεμο. Λαοί που για δεκαετίες έζησαν αδελφωμένοι, που αντιμετώπισαν μαζί και νίκησαν το φασισμό – ναζισμό, που οικοδόμησαν μαζί το ειρηνικό τους μέλλον και δημιούργησαν πρωτοφανή επιτεύγματα σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης δημιουργίας, σήμερα βρίσκονται σε εχθρικά χαρακώματα.
Ένα μεγάλο ερώτημα φωλιάζει στις συνειδήσεις όλων των απλών ανθρώπων, γιατί;
Η πολεμική αντιπαράθεση στην Ουκρανία σήμερα, στη Γιουγκοσλαβία πριν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία… είναι το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης και των ανταγωνισμών ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κι Ενώσεις. Γίνεται για τις σφαίρες επιρροής, για τις αγορές, για τις πρώτες ύλες και τις πηγές ενέργειας, για τους αγωγούς και τους δρόμους μεταφοράς τους. Είναι ανταγωνισμοί που, μέσα στη βαθιά κρίση του ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν μπορούν να ξεπεραστούν με διπλωματικά και πολιτικά μέσα.
Επιβεβαιώνουν ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της ίδιας πολιτικής με άλλα, βίαια μέσα!
Από τη μία πλευρά της αντιπαράθεσης βρίσκονται οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, που φύτεψαν και στηρίζουν τις αντιδραστικές κυβερνήσεις στην Ουκρανία και τις φασιστικές παραστρατιωτικές και δολοφονικές ομάδες των νεοναζί. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που από το 1991 προωθούν την επέκτασή τους στα ανατολικά, περικυκλώνοντας τη Ρωσσία. Από την άλλη πλευρά είναι η σημερινή καπιταλιστική Ρωσσία, που προωθεί τα δικά της σχέδια ενοποίησης εδαφών και χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Και οι μεν, και οι δε προωθούν τα συμφέροντα των δικών τους κεφαλαιοκρατών, των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων. Αυτή είναι η αιτία που φέρνει τους λαούς σ’ αυτήν την θανατηφόρα αντιπαράθεση.
Οι λαοί δεν έχουν όμως κανένα όφελος, το μόνο που θα «κερδίσουν» είναι ο θάνατος, η προσφυγιά, η φτώχια και η εκμετάλλευση. Γι’ αυτό ενωμένοι πρέπει να δώσουν τον κοινό αγώνα ενάντια στις αιτίες που γεννούν την εκμετάλλευση και τον πόλεμο.
Σήμερα, εβδομήντα ένα χρόνια μετά την εκτέλεση του Νίκου Νικηφορίδη η ανθρωπότητα και πάλι ζει τον εφιάλτη από τις απειλές ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Θυμίζουμε όμως, ότι στις 5 του Μάρτη 1951 ο Νίκος Νικηφορίδης εκτελέστηκε από το μισαλλόδοξο μετεμφυλιακό κράτος με την κατηγορία «της συλλογής υπογραφών για την ειρήνη», συλλογή υπογραφών ενάντια στην εξάπλωση των ατομικών όπλων, μία καμπάνια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης, γνωστή ως «Έκκληση της Στοκχόλμης».
Εκτελέστηκε στο «συνήθη τόπο εκτέλεσης των λαϊκών αγωνιστών», πίσω από το Επταπύργιο στη Θεσσαλονίκη μαζί με άλλους έξι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, αγωνιστές για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του λαού. ‘Ήταν ένας 23χρονoς νέος, που, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είχε προλάβει να πάρει μέρος στους εθνικοαπελευθερωτικούς και αντιφασιστικούς αγώνες του λαού μας μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, στην οποία εντάχθηκε σε ηλικία μόλις 15 ετών. Για τη δράση του αυτή το αστικό κράτος τον εξόρισε αρχικά στην Ικαρία και στη συνέχεια στο κολαστήριο της Μακρονήσου. Παρά τα φρικτά βασανιστήρια δε λύγισε, δεν υπέγραψε δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης των ιδεών του. Αμέσως μετά την απελευθέρωσή του εντάχθηκε ολόψυχα στον αγώνα.
Σήμερα, εβδομήντα ένα χρόνια μετά την εκτέλεση του Νίκου Νικηφορίδη, είναι αυτονόητο ότι η μεγαλύτερη τιμή στη μνήμη του είναι η συνέχιση του αγώνα για την εκπλήρωση των ιδανικών, για τα οποία αυτός θυσιάστηκε.
Καλούμε την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, ειδικά τους νέους και τις νέες της χώρας μας να πυκνώσουν τις γραμμές του αντιιμπεριαλιστικού – αντιπολεμικού και φιλειρηνικού κινήματος. Κόντρα στις πολεμοκάπηλες σημαίες των αστών να υψώσουμε τη δική μας σημαία της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συναδέλφωσης των ανθρώπων του μόχθου, της φιλίας και της συνεργασίας των λαών.
Ως εδώ! Η χώρα μας να μην γίνει πεδίο βολής για τα αμερικανονατοϊκά συμφέροντα! Ο λαός μας να μην γίνει στόχος αντιποίνων! Οι λαοί δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον έναν ή στον άλλον ιμπεριαλιστή! Να δυναμώσει η κοινή πάλη, η διεθνιστική αλληλεγγύη, ώστε κάθε λαός να γίνει κυρίαρχος στον τόπο του!
Ø Απαιτούμε να σταματήσει τώρα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία!
Ø Η κυβέρνηση να πάρει πίσω την απόφαση αποστολής πολεμικού υλικού στην Ουκρανία! Απεμπλοκή τώρα της Ελλάδας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!
Ø Να κλείσουν οι ευρωατλαντικές βάσεις και υποδομές!
Ø Καμιά διευκόλυνση από ελληνικό έδαφος για τις ΑμερικανοΝΑΤΟϊκές επιχειρήσεις στην Ουκρανία!
Ø Κανένας φαντάρος και αξιωματικός σε αποστολή εκτός συνόρων!».
