Ο Νίκος Ρωμανός, είχε χθες το πρώτο λιποθυμικό επεισόδιο. Πάει να πει ότι προσεγγίζουμε το σημείο δίχως επιστροφή. Η κυβέρνηση και ο υπουργός δικαιοσύνης, παίζουν το παιχνίδι της έντασης, μοχλεύοντας την φωτιά. Παρακολουθούμε, ταυτοχρόνως, ένα κρεσέντο υποκρισίας. Ο υπουργός λέει ότι θα επικοινωνήσει με τους γονείς του Ρωμανού αλλά δεν βρίσκει τον αριθμό του τηλεφώνου τους και, καταθέτει δήθεν νομοθετική πρόταση για τις σπουδές του, ενόσω, σαφώς εξυπονοεί, ότι αυτό που ενδιαφέρει είναι το σακάτεμα, ιδεολογικό και σωματικό, του νεαρού αναρχικού. Η σύμπτωση με την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου επιβαρύνει το κλίμα με την κυβέρνηση να συδαυλίζει την ένταση στην κοινωνία.
Η κυβέρνηση και ο υπουργός, από την αρχή της υπόθεσης, αποδύθηκαν σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι έχουν το πάνω χέρι. Με τον Ρωμανό τιμωρημένο ήδη για τις πράξεις του, η υπόθεση εξελίχθηκε σε μια προσπάθεια να τον συνετίσουν και ιδεολογικά. Ο υπολογισμός που έκαναν ήταν προφανώς λάθος. Είναι που άκουγαν μόνο αυτά που ίδιοι υπαγόρευαν στους πλαγίαυλους των μίντια. Η εκάστοτε εξουσία θέλει να διατηρεί για τον εαυτό της το προνόμιο επιβολής πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Όπως έχει αποδειχθεί, ουκ ολίγες φορές, από την ιστορία, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Προφανώς, είναι αδύνατο να διδαχθούν από την ιστορία, η κυβέρνηση και ο υπουργός δικαιοσύνης. Για να διδαχθείς κάτι πρέπει να το θέλεις και να έχεις ανοιχτό μυαλό. Αλλά κάτι τέτοιο δεν υφίσταται όταν έχεις την λογική, το ύφος και την στάση του μαχαλόμαγκα.
Το ζήτημα, έχει πλέον μετατοπιστεί στο σημείο που βαραίνουν θέματα τέτοιας υφής, περιεχομένου και έντασης που ξεφεύγουν από τον έλεγχο που οιαδήποτε εξουσία μπορεί να ασκήσει.
Θα χρησιμοποιήσω για παράδειγμα το καταληκτήριο απόσπασμα από τον λόγο μιας γυναίκας, διάσημης στο καιρό της, μιας αναρχικής που είχε αναστατώσει την Αμερική,την Ευρώπη ακόμη και την Σοβιετική Ένωση των μπολσεβίκων. Η Έμα Γκόλντμαν μίλησε την 1η Μαρτίου 1931 στο 29ο Λογοτεχνικό Συμπόσιο Foyle’s, στο Λονδίνο με θέμα «Μια αναρχική κοιτάζει την ζωή»*. Η ομιλία της έκλεινε με τα παρακάτω λόγια:
«Δεν γνωρίζω πόσοι από εσάς έχουν διαβάσει το θαυμάσιο πεζοτράγουδο του Γκόρκι που λέγεται Το φίδι και το γεράκι. Το φίδι δεν μπορεί να καταλάβει το γεράκι. «Γιατί δεν ξεκουράζεσαι εδώ στα σκοτεινά, στην όμορφη, γλιστερή υγρασία;» ρωτάει το φίδι. «Γιατί να πετάγεσαι στους ουρανούς; Δεν ξέρεις τους κινδύνους που παραμονεύουν εκεί, τη βία και την καταιγίδα που σε περιμένουν εκεί, και το όπλο του κυνηγού που θα σε γκρεμίσει και θα καταστρέψει την ζωή σου;». Αλλά το γεράκι δεν έδειξε προσοχή. Άπλωσε τις φτερούγες του και πετάχτηκε στους αιθέρες, το θριαμβευτικό τραγούδι του αντήχησε στους ουρανούς. Μια μέρα το γεράκι γκεμίστηκε, αίμα ανάβλυζε από την καρδιά του και το φίδι είπε: «Ανόητε, σε προειδοποίησα, σου είπα να μείνεις εκεί όπου ήμουν, στα σκοτεινά, στην όμορφη, ζεστή υγρασία, όπου κανένας δεν μπορούσε να σε βρει και να σε βλάψει». Αλλά με την τελευταία του πνοή το γεράκι απάντησε: «Έχω πετάξει στους αιθέρες, έχω ανεβεί σε ύψη ιλιγγιώδη, έχω αντικρίσει το φως, έχω ζήσει, έχω ζήσει».
Κυβέρνηση και υπουργός δικαιοσύνης πρέπει αναλογιστούν σήμερα ένα μόνο πράγμα: ποια μελλοντική πράξη ή ρύθμιση μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα σε ένα πιστοποιητικό θανάτου;
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00- 12:00.