Τα άμεσα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης που εξήγγειλε ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ από το βήμα της ΔΕΘ κατηγορήθηκαν ως μη αρκούντως επαναστατικά. Άλλωστε, όπως ανέφερε ο ίδιος, είναι αυτά που μπορούμε να κάνουμε αυτήν τη στιγμή και όχι όλα όσα θα θέλαμε να κάνουμε. Τι είναι αυτό, όμως, που μετά την εξαγγελία τους λειτούργησε τόσο καταλυτικά στην ελληνική κοινωνία και εκτίναξε δημοσκοπικά τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ίσως, ότι είναι η δεύτερη φορά μετά το σύνθημα για την κυβέρνηση της Αριστεράς, που ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει με συγκεκριμένο και τεκμηριωμένο τρόπο τα μέτρα που θα εφαρμόσει θέτοντας μεν τον πήχη αρκετά χαμηλά, συγχρόνως δε αρκετά κοντά στις σημερινές ανάγκες των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα αφήνει ανοιχτές δυνατότητες για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Άλλωστε, η επαναστατικότητα των όποιων μέτρων δεν εξαντλείται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ή στην κατάργηση του κληρονομικού δικαιώματος, αλλά αναγκαστικά περιλαμβάνει την ισότιμη πρόσβαση στο ρεύμα, το φαγητό, την κατοικία, την υγεία, κ.λπ.
Ταξική απεύθυνση
Το σημαντικότερο, αυτές οι εξαγγελίες έχουν μια στόχευση που γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή όταν αναλύουμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της δημοσκόπησης που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 29/9. Συγκεκριμένα, τα μέτρα εκφράζουν μια ταξική μεροληψία, η οποία γίνεται αποδεκτή κοινωνικά, γεγονός πολύ σημαντικό για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Απευθύνονται στους/στις εργαζόμενους/ες, ανέργους/ες, μικρομεσαίους/ες που προλεταριοποιούνται φανερώνοντας τον σκληρό πυρήνα των συμμαχιών που καλείται να συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αρκετή αυτή η αντιστοίχιση από μόνη της; Όχι, αλλά είναι μία καλή αρχή για να βαθύνουν οι σχέσεις και να ισχυροποιηθούν οι δεσμοί με τον κόσμο που μας ενδιαφέρει πρωτίστως ως ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς.
Η ταξική απεύθυνση των μέτρων δεν εξαντλείται στους/στις δικαιούχους των προβλεπόμενων παροχών. Περιλαμβάνει και τον τρόπο χρηματοδότησης του προγράμματος που ανακοινώθηκε. Πόσο ρεαλιστικ῾῾ές είναι οι προτάσεις χρηματοδότησης; Τι θα γίνει σε περίπτωση σύγκρουσης με την ΕΕ; Πώς θα εξασφαλιστεί η ομαλή ροή χρηματοδότησης του προγράμματος; Είναι σαφές ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα εξαρτώνται από τη συγκυρία και τις δυνατότητες που αυτή μας δίνει κάθε φορά. Στην εποχή της ρευστότητας που ζούμε, δεν ενδείκνυνται οι μόνιμες λύσεις γιατί περιορίζουν τη δυνατότητα προσαρμογής σε νέες συνθήκες. Ωστόσο, η αναγκαστική ρευστότητα δεν συνεπάγεται την έλλειψη στρατηγικής κατεύθυνσης στον τρόπο χρηματοδότησης του προγράμματος.
Η συζήτηση για τη χρηματοδότηση των μέτρων είναι λοιπόν κομβική τόσο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο δημόσιο λόγο του. Το ζήτημα της φορολογίας και της αναδιανομής του πλούτου διαφοροποιεί το λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ της παροχολογίας χωρίς απαίτηση να πληρώσουν οι πλούσιοι από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που στοχεύει ακριβώς αυτό. Πώς θα βρεθούν οι πόροι για την υγεία, παιδεία, τις λοιπές κοινωνικές υπηρεσίες, αν δεν βάλουν το χέρι στην τσέπη αυτοί/ες που τόσα χρόνια φοροδιέφευγαν νόμιμα και παράνομα; Προφανώς, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε σήμερα για επιτάξεις περιουσιών, αλλά μπορούμε κάλλιστα να μιλάμε για υψηλή φορολογία του πλούτου, να ορίσουμε το εύρος του πλούτου και τον τρόπο με τον οποίο θα τον εξακριβώσουμε. Μπορεί και πάλι το πρόταγμα της ριζικής αναδιανομής να μην φαίνεται ιδιαίτερα επαναστατικό, αλλά αυτό κρίνεται από τη συγκυρία και το διακύβευμα. Όταν ακόμα και mainstream οικονομολόγοι εντοπίζουν το πρόβλημα στη χαμηλή φορολογία του πλούτου, δεν γίνεται η αριστερά να σιωπά ή να μην συγκεκριμενοποιεί τις θέσεις της στο ζήτημα. Με άλλα λόγια, ο κόσμος πρέπει να μάθει όχι μόνο ποιους/ποιες θα ωφελήσουν τα μέτρα, αλλά και ποιοι/ες θα τα χρηματοδοτήσουν.
Επαναστατικό θάρρος
Μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση δεν μπορεί να πατάει σε δυο βάρκες. Πρέπει να γνωρίζει ότι το κεφάλαιο δεν θα της δώσει πίστη, γιατί η στόχευσή της είναι να βλάψει τα συμφέροντά του υπέρ των πολλών. Και οι πολλοί/πολλές για να εμπνευστούν πρέπει να γνωρίζουν ότι το εγχείρημα έχει ακριβώς αυτά τα ταξικά χαρακτηριστικά. Η φορολογία και η αναδιανομή, επομένως, δεν είναι τεχνικά ζητήματα που πρέπει να τα αφήσουμε στους/στις οικονομολόγους του κόμματος, αλλά πολιτικά επίδικα για την κοινωνία σήμερα.
Αυτό που πρέπει να διακατέχει μια αριστερή κυβέρνηση για να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της είναι το επαναστατικό θάρρος. Αυτό σημαίνει να έχουμε αποφασιστικότητα και τόλμη, να μην φοβόμαστε και να μην υποχωρούμε. Αν και η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται πρωτίστως από την κοινωνική υποστήριξη και συμμετοχή, αυτό δεν αφαιρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που συνεπάγεται μια αριστερή κυβέρνηση. Αν είμαστε αταλάντευτοι/ες στην ταξική μεροληψία μας, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.
* Τραγούδι του συγκροτήματος Motorhead
Πηγή: epohi.gr