Το πρώτο: Την Παρασκευή έπεσε στα χέρια μου το περιοδικό – κατάλογος με τα νέα ρούχα για το χειμώνα του 2014 μίας πολύ γνωστής ελληνικής εταιρίας που «ράβει» για νέες γυναίκες. Από επαγγελματική… διαστροφή κάθισα και διάβασα τα κείμενα και, περίπου, έμεινα παγωτό από αυτά που διάβασα που σε γενικές γραμμές αφορούσαν την κρίση και το πώς μπορούν οι άνθρωποι να την αντιμετωπίσουν με αλληλεγγύη, με αυτενέργεια, με νέες ιδέες, με στροφή στη συνεταιριστική – κοινωνική οικονομία, με βόλτες στο πάρκο, με καφέδες και μπύρες στα κοινωνικά – πολιτικά στέκια της κάθε γειτονιάς και κυρίως με χαρές για τις χαρές των άλλων. Εντάξει, ο ανταγωνιστικός χώρος, μετά το 68, έχει μεγάλη παράδοση στο να «δίνει» ανθρώπους στη διαφήμιση που κάνουν μάλιστα με μεγάλη επιτυχία ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τους εκπαίδευσε να κάνουν ο χώρος, δηλαδή να προωθούν εμπορεύματα και όχι την ιδέα ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εμπορεύματα. Τες πα, εγώ έμεινα παγωτό από το πόσο εναλλακτικός είναι ο «ράφτης», αλλά και από αυτά που έραψε για το φετινό χειμώνα καθώς όλα τα κορίτσια στον κατάλογο είναι ντυμένα σαν να πηγαίνουν σε διαδήλωση, σαν να κοιμούνται σε κατάληψη, σαν να κρατούν το μπαρ σε αυτοδιαχειριζόμενο στέκι.
Το δεύτερο: Μία μέρα πριν , την Πέμπτη, καθώς κατέβαινα στο κέντρο της πόλης έπεσα πάνω σε ένα, εργολαβικό, συνεργείο της ΔΕΗ που αλλάζει τα καλώδια στους δρόμους της Άνω Πόλης. Οι εργατοτεχνίτες του συνεργείου είναι νέοι άνθρωποι που σκαρφαλώνουν στις κολόνες και βγάζουν πολύ δουλειά με μισθούς που βαριά – βαριά να φτάνουν τα 650 ευρώ. Καθώς, λοιπόν, εγώ κατηφόριζα ένας από το συνεργείο, εναλλακτικό θα τον έκοβε ο διαφημιστής του «ράφτη», μιλούσε με μία γιαγιά της γειτονιάς για αυτά που είπε, την Τετάρτη, στο Στρασβούργο ο Σαμαράς. Μιλούσαν και έφτυναν κατάρες για αυτούς που κατέστρεψαν τον τόπο και τους ανθρώπους του, με τους εργαζόμενους να παίρνουν συμβολικούς μισθούς για κανονικές δουλειές και τους συνταξιούχους να μαζεύουν τα ψιλά για να μπορέσουν να αγοράσουν ένα γαμημένο γιαούρτι. Κι εκεί που είπα «εδώ είμαστε» έφαγα μία κλωτσιά στο κεφάλι γιατί ο εργάτης και η γιαγιά συμφώνησαν ότι στην τελική η Χρυσή Αυγή είναι μία επιλογή για τις επόμενες εκλογές… Μπέρδεμα έτσι; Από τη μία ο «ράφτης», ο διαφημιστής, τα… εναλλακτικά κορίτσια και η κολεξιόν Villa Βαρβάρα, που θέλουν να νικήσουν την κρίση επιλέγοντας να ζήσουν, και από την άλλη δύο πραγματικοί άνθρωποι, που τα βγάζουν πάρα πολύ δύσκολα πέρα, και που σκέφτονται να ψηφίσουν τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό πως αλλάζει; Γιατί αυτό, για να μην τρελαθούμε, πρέπει να αλλάξει. Σκέψου το και τα λέμε τη Δευτέρα.
Ο alterthess ιανός