Του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου
Όταν παίρνεις φόρα με ωραία, δημιουργικά πράγματα, ξεχνάς, αποξενώνεσαι· απομονώνεσαι στο μικρό, ιδιωτικό σου σύμπαν, όπου ο ήλιος γυρίζει μοναχά γύρω απ’ την πάρτη σου. Είναι αυτό το ατόπημα που σου επισημαίνουν όλοι όσοι σε βλέπουν μετά από καιρό, αυτό το «χάθηκες – πού είσαι, τί κάνεις;»… Δημιουργία: καλή για τη δουλειά, κακή για το… socializing.
Τουλάχιστον δεν επικαλέστηκα την πολλή δουλειά για να μη διαβάσω το Μνημόνιο…
Στον κόσμο που ζω τώρα τελευταία, δεν υπάρχει χώρος για τέτοια. Είναι ένα σύμπαν άκρως δημιουργικό, νεωτεριστικό, είναι τόσο up-to-date ώστε οι παλιομοδίτικες πολιτικές ντρίμπλες -σαν κι αυτή την πρόσφατη, του υπουργού- μοιάζουν με σελίδες σ’ ένα κιτρινισμένο manual: το εγχειρίδιο του πολιτικάντη που δεν νοιάζεται για καινοτομίες και νεωτερισμούς, παρά μόνο αν θα δώσουν πόντους στο image και ψήφους στην κάλπη. Ναι, ναι, την ευθύνη έχουν πάντα οι άλλοι, αυτοί που δεν έχουν φωνή να φωνάξουν – τα ξέρουμε, τα έχουμε ξαναδεί, εδώ είμασταν τόσα χρόνια…
Τώρα τελευταία ζω σε μία άλλη χώρα. Αυτό αισθάνομαι – κι ας κατεβαίνω κάθε πρωί την Κηφισίας, κι ας ανεβαίνω κάθε βράδι τη Μεσογείων. Το χέρι στρίβει το τιμόνι μηχανικά και το πόδι κοντρολάρει γκάζι-φρένο από συνήθεια, γιατί το μυαλό είναι αλλού, δεν είναι στα γνώριμα, στα ίδια, στα καθημερινά, στους αδιάβαστους υπουργούς και την πραγματικότητα που αντιπροσωπεύουν.
Το μυαλό ακολουθεί τους νεωτερισμούς. Ακολουθεί την τεχνολογία, φεύγει μπροστά. Βλέπω, για πρώτη φορά, μιάν άλλη προοπτική, βλέπω τόσες πολλές δυνατότητες στην άκρη του mouse… Βλέπω (για να μιλήσω για λογαριασμό μου, γιατί δεν μπορώ να βάλω τα ρούχα άλλου) το επάγγελμά μου να δίνει, καταμεσής της κρίσης, απίστευτες ευκαιρίες για καινοτομίες και επικερδή πράγματα…
Η πικρή πραγματικότητα λέει πως, για πρώτη φορά στην ιστορία, η ελληνική δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα βαλτωμένο· χωμένο βαθιά στην κρίση και στην ανεργία, χτυπημένο από την ανυποληψία και την αντιγραφή, αμήχανο εμπρός στις αλλαγές του κόσμου, στραγγισμένο από ιδέες κι από κουράγιο να εξελιχθεί.
Μα ταυτόχρονα είναι η πρώτη φορά που ο Έλληνας δημοσιογράφος που έχει ξεπεράσει τα κόμπλεξ μπορεί να ανοίξει το μυαλό του και να κάνει κάτι. Κάτι δικό του. Κάτι καινούργιο. Κάτι με μικρό κόστος, αλλά με μεγάλο κέρδος. Με δυνατότητα να σύρει το κοινό σε νέες συνήθειες και να απαγκιστρώσει το επάγγελμα από τα δεδομένα.
Είναι η πρώτη φορά που η τεχνολογία δίνει όλες αυτές τις δυνατότητες στο πιάτο. Είναι η πρώτη φορά που η τεχνολογία δεν είναι στη γωνία των ισχυρών και των παραδοσιακών, αλλά αυτών με τις καλύτερες ιδέες. είναι η πρώτη φορά που δεν είναι ακριβή, αλλά φθηνή – τόσο στην απόκτηση όσο και στην εκμάθηση. Είναι η πρώτη φορά που το content, το περιεχόμενο που σερβίρεις στον αναγνώστη είναι εύκολο να δημιουργηθεί και να διαδοθεί. Είναι η πρώτη φορά (δυστυχώς) που υπάρχουν τόσα καλά χέρια ελεύθερα και ίσως αρκεί η σπρωξιά που έφαγαν προς την ανεργία να γίνει δύναμη για να τους στείλει ξανά μπροστά.
Κοίτα ολόγυρα· πολλή μετριότητα, πολλή προχειρότητα, πολλή εμμονή στις ίδιες, τις αποτυχημένες συνταγές και ελάχιστη καινοτομία. Πόσο δύσκολο είναι να αρχίσει κάτι νέο; Ίσως ένα site, για αρχή, που θα φέρνει κάτι φρέσκο. Ακόμη κι αν το web ασφυκτιά από ειδησεογραφικά sites (που όμως είναι τα ίδια και τα ίδια και που κοπιάρονται μεταξύ τους), υπάρχει πάντα πεδίο να κάνεις κάτι μοναδικό εκεί. Να δώσεις μία άλλη ματιά, ένα άλλο περιεχόμενο.
Κι όχι μόνο κείμενο! Τώρα είναι απίστευτα εύκολο και το βίντεο και η φωτογραφία και τα infographics και όλο αυτό το πλούσιο περιεχόμενο με το οποίο συνοδεύεις τις ειδήσεις και που μπορείς να φτιάξεις μαθαίνοντας μόνο κάποιο software. τΗ τεχνική δυνατότητα είναι εδώ, όλη η γνώση υπάρχει online, είναι ευκολότερο από ποτέ να μάθεις και να αρχίζεις να εφαρμόζεις.
Κι αν (σαν κι εμένα) πιστεύεις πως το web τελειώνει, πήγαινε πιό κάτω. Tablets! Mobile journalism! Και γίνε εκδότης του εαυτού σου, επινόησε ένα Μέσο που να ζωντανεύει στο άγγισμα του χεριού και πραγματοποίησέ το – γιατί, σε βεβαιώνω, το σύστημα των ΜΜΕ δεν το έχει καν φανταστεί ή το κάνει εντελώς λάθος ή νομίζει πως είναι σπορ ακριβό και για λίγους ή πιστεύει πως είναι δύσκολο. Όχι, αλήθεια, δεν είναι τίποτε από αυτά…
Αν θέλεις, «γράψε» βιβλία! Που όμως δεν γράφονται πιά μόνο παραδοσιακά, χάρτινα, αλλά και ψηφιακά, για το web και τα tablets – και χρειάζεται ελάχιστη μόνο γνώση για να αρχίσεις να δουλεύεις μ’ αυτόν τον νέο τρόπο. Έχω έναν φίλο που διατηρούσε ένα εξειδικευμένο blog για χρόνια και τώρα μαζεύει όλα όσα έγραφε σε ηλεκτρονικά βιβλία, τα «πακετάρει» με απλά multimedia που φτιάχνει μόνος του, με εργαλεία που διατίθενται δωρεάν online, και τα πουλά στο παγκόσμιο παζάρι του App Store. Με εξαιρετική επιτυχία.
Ιδέες, ιδέες, ιδέες… Παίρνουν μόνο χρόνο, θέληση και συνέπεια για να ξεφύγουν από το μυαλό και να γίνουν πράξη. Κι αν θες επιβεβαίωση, για ρώτα την «άλλη πλευρά»: ρώτα τον αναγνώστη εάν βαρέθηκε όλα τούτα που θεωρείς δεδομένα κάθε μέρα – τόσο τα παραδοσιακά media όσο και τα παραδοσιακά «κανάλια» που βρίσκει τις ειδήσεις. Ρώτα εάν υπάρχει δίψα για μία νέα πηγή πληροφόρησης, για να του σερβίρεις κάθε ώρα, κάθε λεπτό την είδηση και την ανάλυση και αυτό το κάτι παραπάνω – όπου κι αν βρίσκεται, στο PC και στο κινητό του και στο tablet του.
Όχι, δεν είναι όλα αυτά για μία άλλη χώρα… Και δεν τα αραδιάζω όλα αυτά με την ασφάλεια του ανθρώπου που ξέρει να τα κάνει, μα με τη ανησυχία ενός δημιουργικού επαγγελματία, που δεν μπορεί να μείνει άπραγος εμπρός στη δυνατότητα να εξελίξει το επάγγελμά του. Πολλές φορές αυτή τροφοδοτείται από την εφευρετικότητα, άλλες φορές από την ανάγκη – δεν έχει σημασία ποιό χέρι σε σπρώχνει, σημασία έχει να γίνει το πρώτο βήμα. Και να υπάρχει ο χάρτης για το δεύτερο βήμα και το τρίτο, ένα business plan για να πουληθεί το ακριβότερο προϊόν: η έμπνευση ενός δημιουργικού μυαλού…
Πηγή: http://theinsiders.gr