*[Το κεντρικό θέμα τεσσάρων από τα πέντε ερωτήματα αφορά την εργασία. Το πρώτο ζητά την αποκατάσταση της πραγματικής προστασίας σε περίπτωση άδικης απόλυσης, η οποία καταργήθηκε με τον Νόμο για την Απασχόληση, την εργασιακή μεταρρύθμιση που προώθησε η κυβέρνηση Ρέντσι.
Ένα άλλο ερώτημα αφορά τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου: η πρόταση αποσκοπεί στην κατάργηση των νομοθετικών αλλαγών των τελευταίων ετών που έχουν διευκολύνει τους εργοδότες να χρησιμοποιούν αυτό το είδος σύμβασης. Στόχος είναι να μειωθεί η επισφάλεια και να ενισχυθεί η σταθερή απασχόληση.
Υπάρχει ερώτημα για την ασφάλεια στον χώρο εργασίας. Σε αυτήν την περίπτωση, προτείνεται η κατάργηση ορισμένων κανονισμών που περιορίζουν την ευθύνη των επιχειρήσεων όσον αφορά την πρόληψη ατυχημάτων. Στόχος είναι η ενίσχυση της προστασίας των εργαζομένων, η αύξηση των προληπτικών μέτρων και η απόδοση των ευθυνών που αναλογούν στους εργοδότες.
Το τελευταίο ερώτημα αφορά την υπηκοότητα για αλλοδαπούς που δεν είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πρόταση για την υπηκοότητα στοχεύει στην κατάργηση της τρέχουσας απαίτησης των δέκα ετών νόμιμης διαμονής στην Ιταλία για την απόκτηση υπηκοότητας. Προτείνεται να μειωθεί σε πέντε χρόνια. Το ερώτημα αφορά τα περίπου 2,5 εκατομμύρια άτομα που βρίσκονται στην Ιταλία πολλά χρόνια και αγωνίζονται να αποκτήσουν την ιθαγένεια και την πλήρη αναγνώριση των δικαιωμάτων που συνδέονται με αυτήν].
Στον πλούσιο και παραγωγικό Βορρά της Ιταλίας, όλοι το γνωρίζουν: ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού στις επιχειρήσεις αποτελείται από μετανάστες. Είναι οικοδόμοι, αρμέγουν τα ζώα σε στάβλους, είναι ηλεκτροσυγκολλητές, μαζεύουν τις ντομάτες, είναι κηπουροί, λαντζέρηδες, κ.λπ. Τους πληρώνουν ελάχιστα, συνήθως μαύρα, και τους βάζουν να κοιμούνται στο πάτωμα.
Καθαρίζουν σπίτια, βοηθούν ηλικιωμένους, φροντίζουν άτομα που έχουν ανάγκη, είναι κούριερ και οδηγούν τα φορτηγά των μεταφορικών εταιριών. Και σε αυτές τις δουλειές εργάζονται με ελάχιστη αμοιβή και μαύρα. Συχνά κοιμούνται σε αποθήκες ή οχτώ άτομα σε ένα δωμάτιο.
Στα ιταλικά σχολεία, σήμερα, η πλειοψηφία των μαθητών και των μαθητριών είναι παιδιά μεταναστών. Αλλά στα 18 τους, πολλά από αυτά δεν θα έχουν ιταλική υπηκοότητα.
Στο Μιλάνο, τον οργανισμό ALER (Azienda Lombarda per l’Edilizia Residenziale)* διαχειρίζεται η Λέγκα εδώ και δεκαετίες. Οι εργατικές κατοικίες αφέθηκαν σκοπίμως να παρακμάσουν, και μετατράπηκαν σε γκέτο που κατοικούνται από μετανάστες, χωρίς επαρκείς δημόσιες υπηρεσίες. Ένα ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο: διαχωρισμός και έλεγχος.
Η τελευταία «εξυγίανση», που προωθήθηκε από την Μπελανόβα, υπουργό αγροτικής πολιτικής στην κυβέρνηση του Ρέντσι, ήταν ένας εμπαιγμός: προοριζόταν μόνο για τους αγροτοεργάτες και τις φροντίστριες. Ο καθένας έπρεπε να πληρώσει 500 ευρώ για να ελπίζει ότι θα νομιμοποιηθεί ως δούλος. Οι νομαρχίες χρειάστηκαν χρόνια για να δώσουν μια απάντηση, η οποία συχνά ήταν αρνητική.
Η αλήθεια είναι απλή και ωμή: οι πολιτικές της δεξιάς βασίζονται στη συστηματική και ρατσιστική χρήση του μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού. Τους κρατούν χωρίς δικαιώματα για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται καλύτερα. Οι μετανάστες δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες, δεν έχουν υπηκοότητα, ωθούνται στα γκέτο, γίνονται ο αποδιοπομπαίος τράγος που είναι χρήσιμος για την ενίσχυση των ξενοφοβικών πολιτικών.
Το σχέδιο είναι γνωστό: κρατήστε τους σκλάβους, χωρίς φωνή. Κάντε τους να ζουν στη βρωμιά, στις φυλακές, για να τους εξημερώσετε. Μάθετέ τους να εργάζονται δωρεάν, να τρώνε «μακαρόνια με τόνο». Αυξήστε την «ασφάλεια» στις πόλεις για να καταστείλετε οποιαδήποτε εξέγερση. Γεμίστε τις εργατικές συνοικίες με κάμερες. Βεβαιωθείτε ότι δεν έχουν όπλα. Ποτέ μην τους κάνετε να νιώσουν σαν στο σπίτι τους. Μην τους δίνετε σπίτια. Μην τους αφήνετε να νιώθουν αυτή τη γη σαν δική τους. Μην τους αφήνετε να την κατέχουν. Μην επιτρέψετε η «δική μας» γη να γίνει και δική τους.
Σήμερα η Δύση κυβερνάται από την ακροδεξιά, η οποία ποντάρει τα πάντα στο τοξικό όνειρο του επαναπατρισμού των προσφύγων και μεταναστών. Γνωρίζει ότι έχει ευημερήσει χάρη σε αιώνες αποικιοκρατίας, και τώρα που αισθάνεται απειλούμενη, αντιδρά όπως έκανε πάντα: κάνοντας πόλεμο.
Αυξάνει τις στρατιωτικές δαπάνες, συμμαχεί με την τεχνητή νοημοσύνη και τους εξοπλισμούς, σφίγγει τον ελεγκτικό κλοιό. Και καλεί την αγορά σε μια «πολιτική αποστολή»: να κυριαρχήσουν στον κόσμο, να υποτάξουν ό,τι μπορούν και να συνεχίσουν να αντιμετωπίζει το κάθε “αλλού” ως αποικία.
Το μοντέλο του MEGA – Make Europe Great Again – μοιάζει όλο και περισσότερο με αυτό των Ισραηλινών εποίκων στη Δυτική Όχθη. Λειτουργεί ως εξής: πρώτα απ’ όλα πρέπει να κάνω τη ζωή αδύνατη για τους Παλαιστίνιους: Καταλαμβάνω τις πηγές νερού που ποτίζουν τα χωράφια τους, σκοτώνω τα πρόβατα, ξεριζώνω τα δέντρα, καίω τα σπίτια. Όταν αναγκάζονται να φύγουν, καταλαμβάνω τη γη τους και υψώνω τη σημαία μου εκεί. Ξέρω ότι, μόλις πεινάσουν, θα επιστρέψουν για να αναζητήσουν δουλειά. Εκεί τους περιμένω: Τους προσφέρω ένα ηλεκτρονικό βραχιόλι για τον αστράγαλό τους και τους προτείνω να χτίσουν το σπίτι μου πάνω στα ερείπια του δικού τους. Μπορώ να τους πληρώνω λίγα, να τους ελέγχω με οπλισμένους φύλακες και να τους πειθαρχώ με πολυβόλα και drones. Και το όνειρό μου, ή η ψευδαίσθησή μου, είναι ότι όλα αυτά θα διαρκέσουν για πάντα.
Έτσι έγινε η Ευρώπη μεγάλη: με αιώνες αποικιακής λεηλασίας, καταναγκαστικής εργασίας, κλεμμένων εδαφών. Και τώρα, όσο αισθάνεται απειλούμενη, θέλει να γίνει ξανά μεγάλη. Αυξάνει τις στρατιωτικές δαπάνες, συνδέει την τεχνητή νοημοσύνη με τους εξοπλισμούς, καλεί την παγκόσμια αγορά σε τάξη και της αναθέτει ένα πολιτικό καθήκον: να κυριαρχήσει στον κόσμο και να κρατήσει τον υπόλοιπο πλανήτη σε μόνιμη κατάσταση υποταγής. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια ανάμνηση του παρελθόντος. Είναι ένα πρόγραμμα για το μέλλον.
Για αυτόν τον λόγο, το δημοψήφισμα της 8ης και 9ης Ιουνίου στην Ιταλία δεν είναι κάτι τυπικό. Το πέμπτο ερώτημα προτείνει να μειωθεί – από δέκα σε πέντε χρόνια- ο χρόνος που απαιτείται για να υποβάλουν οι μετανάστες αίτηση για την υπηκοότητα. Δεν διακυβεύεται μόνο ένας αριθμός. Υπάρχει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία. Αν το δημοψήφισμα αποτύχει, τα μμε και τα κόμματα θα πουν ότι ο ιταλικός λαός επέλεξε. Ότι είναι εντάξει με αυτό. Ότι προτιμούν να βλέπουν τους μετανάστες να ζουν χωρίς δικαιώματα, χωρίς φωνή, χωρίς μέλλον. Ότι είναι σωστό να παραμένουν εκεί: χρήσιμοι, αόρατοι, σιωπηλοί.
Αλλά δεν είναι έτσι. Και για αυτόν τον λόγο σου το λέω τώρα με τη γλώσσα των προεκλογικών διαφημίσεων και σου ζητώ να μην υποτιμάς αυτό το ραντεβού. Την Κυριακή 8 Ιουνίου ξύπνα, πάρε πρωινό, ψάξε για το εκλογικό σου βιβλιάριο, οργάνωσε την ημέρα σου, πήγαινε να ψηφίσεις. Βάλε έναν καθαρό και αποφασιστικό σταυρό στο ΝΑΙ του πέμπτου ερωτήματος.
Για να πεις ότι δεν είμαστε όλοι φασίστες και λευκοί ρατσιστές.
Για να πεις ότι αυτή η γη μπορεί να ανήκει και σε όσους ζουν εκεί.
Για να πεις ότι η Ιταλία και η Ευρώπη μπορούν να τερματίσουν την αποικιοκρατική τους ιστορία.
*Η ALER Milano, Azienda Lombarda per l’Edilizia Residenziale (Οργανισμός Στέγασης της Λομβαρδίας), είναι δημόσιος φορέας οικονομικού χαρακτήρα, ιδιοκτήτης και διαχειριστής ενός δημόσιου στεγαστικού αποθέματος 70.057 μονάδων, το οποίο κατανέμεται στην επικράτεια του Δήμου του Μιλάνου (42.245 μονάδες) και της επαρχίας (27.812 μονάδες), καλύπτοντας μια έκταση περίπου 1.575 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Υπάρχουν περισσότεροι από 200.000 ενοικιαστές και περισσότεροι από χίλιοι φάκελοι που ανοίγουν καθημερινά. Με αυτούς τους αριθμούς, η ALER Milan είναι η μεγαλύτερη στεγαστική εταιρεία στην Ιταλία και μεταξύ των μεγαλύτερων στην Ευρώπη.
πηγή: https://effimera.org/
