Ο αιφνιδιασμός από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος ήταν απόλυτος. Αγουροξυπνημένοι «θεσμικοί» συνάντησαν τα πελιδνά πρόσωπα των τηλεπαρουσιαστών που δεν μπορούσαν να κρύψουν την αμηχανία τους. Μαθημένοι να ξέρουν εκ των προτέρων όσα ανακοίνωνε το πολιτικό προσωπικό αργότερα, μασούσαν τις λέξεις τους και φυσούσαν σε πλαστική σακούλα για να κρύψουν τον πανικό τους.
Συνέβη το «αποτρόπαιο». Καλείται να αποφασίσει ο λαός για την τύχη του, το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του. Αυτό όντως δεν έχει προηγούμενο. Τρεμάμενοι φυλλομετρούσαν το Σύνταγμα της Ελλάδος μπας και βρουν καμιά παράγραφο να πιαστούν.
Οι ίδιοι που μέχρι προχθές το είχαν σίγουρο ότι η κυβέρνηση θα υποχωρήσει, θα κάνει πίσω, θα συμβιβαστεί, ας διάλεγε αυτή την κατάλληλη λέξη, μικρή σημασία θα είχε.
Αντί να συμβεί αυτό, αντί να κληθούν τα κανάλια για να δοθεί μια συμβατική συνέντευξη τύπου ακόμη, η κυβέρνηση κάλεσε τον Λαό. Ετούτο κι αν είναι ανήκουστο, γι αυτούς. Διότι πέρασαν πολλά χρόνια στην προσπάθεια να εκπαιδευτεί ο λαός να αναθέτει το μέλλον του σε αντιπροσώπους.
Οι δηλώσεις που έγιναν χθες το βράδυ στα κανάλια από εκπροσώπους της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ πρέπει να συγκεντρωθούν σε σώμα, για να μην ξεχαστούν ποτέ, ένα μνημείο λυσσώδους και τυφλού θυμού είναι, η επιτομή της απόλυτης περιφρόνησης στον λαό που υποτίθεται υπηρετούν.
Κι είναι οι ίδιοι που μέχρι προχθές καλούσαν τον πρωθυπουργό «να βάλει την πατρίδα πάνω από το κόμμα», λες κι είναι η πατρίδα ένα άδειο κέλυφος χωρίς περιεχόμενο, μια πανοπλία από την οποία έχει δραπετεύσει ο πολεμιστής. Τώρα που η Πατρίδα καλούνταν να εγερθεί αυτοί καταγγέλλουν τους σαλπιγκτές που τους ενόχλησαν με το κάλεσμα.
Ούτε το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν είναι ικανοί να ακούσουν σωστά και σε ένα παραλήρημα μπουρδολογίας προσπαθούσαν και προσπαθούν να βάλλουν αυτοί το ερώτημα, να ορίσουν την σύνταξή του, αν ήταν δυνατό να προκαταλάβουν και την απάντηση. Αυτοί θέλουν να απαντήσουν στο ερώτημα που θέτουν αυτοί και όχι στο ερώτημα που η κυβέρνηση τους θέτει.
Το κλίμα στις τάξεις της τρόικας εσωτερικού επιτάθηκε -και βαίνει επιδεινούμενο μέχρι τώρα- καθώς διαπίστωσαν ότι ο ίδιος αιφνιδιασμός χτύπησε την Ε.Ε., το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Σιωπή στους Θεσμούς, σιωπή ανασύνταξης, διπλωματική σιωπή, σίγησαν τα γραφεία τύπου, τα διοικητικά συμβούλια, οι ανώνυμες πηγές, σιγή. Τι να κάνουν λοιπόν όσοι
τρωγόπιναν μαζί τους προχθές στις Βρυξέλλες υπερασπιζόμενοι άραγε, τι;
Μαθημένοι ακροατές τηλεοπτικών διαγωνισμών, με κώδικα «ότι πει η παραγωγή», ακούνε τώρα την βουή των επερχόμενων γεγονότων και τσιροκοπάνε πανικόβλητοι ότι «είναι η ορχήστρα άτεχνη, άμαθοι οι τραγουδιστάδες, όχλος η χορωδία», καθότι, όχι μόνο άμαθοι αλλά απολύτως εχθρικοί στα Λαϊκά Ορατόρια των λεωφόρων. Το αίτημά τους είναι ένα. Θέλουν αν διαλύσουν την λαϊκή γιορτή. Θέλουν τον Λαό κατσούφη, χαπακωμένο, κατατονικό, απελπισμένο τον θέλουν.
Το μεγαλύτερο κέρδος του δημοψηφίσματος, πριν καν απαντηθεί το ερώτημα, είναι η πλήρης αποκάλυψη αυτών των τύπων όσο και των επιδιώξεών τους. Πρώτη από τις οποίες είναι φυσικά η προσπάθεια να ματαιώσουν την όποια απάντηση του λαού. Κι αυτό συμβαίνει διότι, όπως οι ίδιοι παραδέχονται δημόσια, η απάντηση θα είναι Όχι (μαζί και το δικό μου).