Όταν στα τέλη του 2012 μπήκε στο φούρνο η ιδέα όλο το κίνημα των Αντιστάσεων στη Θεσσαλονίκη να κάνει σημαία του το θέμα της ΕΥΑΘ, στη λογική «σήμερα στην ΕΥΑΘ, αύριο παντού», στα μυαλά των περισσοτέρων στριφογύριζε η περίπτωση του κινήματος ενάντια στους χρυσοθήρες στη Βορειοανατολική Χαλκιδική. Προφανώς και δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχει μία… αντιγραφή, καθώς μόνο αφελείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε όλη τη Θεσσαλονίκη, ή έστω ένα μεγάλο τμήμα της πόλης, σε ένα γαλατικό χωριό για το θέμα της ΕΥΑΘ. Το στριφογύρισμα είχε να κάνει με το κινηματικό, με το μαζικό, με το να κατεβαίνουν μαζί ολόκληρες γειτονιές στο κέντρο της πόλης για να διαδηλώσουν, με το να βλέπεις το πρωί έξω από το σχολείο γονείς και παιδιά να φορούν μπλουζάκια «όχι στην πώληση της ΕΥΑΘ». Αυτό το στριφογύρισμα τελικά αποδείχθηκε μία σκέψη που σαν πουλί εγκλωβίστηκε σε ένα δωμάτιο.
Από την άλλη, αυτά που έγιναν στη Θεσσαλονίκη για το θέμα της ΕΥΑΘ είναι πολύ – πολύ περισσότερα από αυτά που έγιναν στην Αθήνα για το θέμα της ΕΥΔΑΠ, το οποίο το τρέχει σχεδόν μόνο του το σωματείο των εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ. Η ιστορία του SOSΤΕ ΤΟ ΝΕΡΟ, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά της, είναι μία ιστορία που αξίζει για πολλούς λόγους και θα αποτελέσει κομμάτι της συνολικής εικόνας που θα υπάρξει όταν με το καλό οι πολλοί καλοί άνθρωποι με τους αγώνες και τη ψήφο τους διώξουν αυτή την ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς. Η πολιτική επένδυση στο δημοψήφισμα, που δεν με χαλάει, ό,τι αποτέλεσμα και να έχει, δεν υπάρχει περίπτωση να «δώσει» κάτι στην άλλη πλευρά, αλλά όπως και να το κάνουμε ήταν μία λάθος επιλογή. Άλλωστε, όσοι και όσες ψήφισαν τον Ιούνιο του 2012 Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ ψήφισαν υπέρ της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ. Έχω λάθος;
Ο alterthess ιανός